Ξυλοδαρμός με τα...λόγια!

Διαβάστε περισσότερα

Πηγάδι δίχως πάτο!

Υπάρχει ένα είδος πηγαδιού  που είναι αχόρταγο!

Δεν έχει πάτο. Ό, τι και να του ρίξεις μέσα, θα εξαφανιστεί μετά από λίγο...Μάταια προσπαθείς να το ικανοποιήσεις. Ποτέ δεν θα είναι πλήρες και ποτέ δεν θα σε ευχαριστήσει για αυτές σου τις προσπάθειες. Ποτέ δεν θα το δεις γεμάτο...

Αυτό το πηγάδι ζητάει συνεχώς. Είναι αδίστακτο. Θα απαιτήσει κάθε θυσία από εσένα! Δεν ενδιαφέρεται για την προσπάθεια  που κάνεις για να το γεμίσεις. Προτιμά να "αδειάζεις" εσύ.
Η δική σου ευημερία του είναι αδιάφορη...

Κάποιες φορές θα σου θυμίζει έντονα ένα μωρό ή πολύ μικρό παιδί. Ο τρόπος που ζητάει, που παραπονιέται, που σκαρφίζεται τεχνάσματα για να σε πείσει. Μόνο που το σώμα του δεν είναι βρεφικό ή νηπιακό, αλλά εκείνο του ΕΝΗΛΙΚΑ...

Είναι ένας ενήλικας μεταμφιεσμένος! Θα ακούσεις να τον χαρακτηρίζουν και "συναισθηματικό βαμπίρ". Ρουφά αχόρταγα συναισθήματα, ανάγκες, ικανοποίηση, όπως ένας "βρικόλακας"...

Είναι ικανός να πέσει πολύ χαμηλά για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του! Μην παρασύρεσαι. Δεν σε θαυμάζει, δεν αναγνωρίζει τον αγώνα σου, δεν σε υπολογίζει. Τα κάνει όλα από το τρομερό άγχος και φόβο του μήπως δεν είσαι δοτικός, μήπως αδιαφορήσεις, μήπως εγκαταλείψεις...

Ίσως παρουσιαστεί ως ισότιμος και αλληλέγγυος στη σχέση σας. Δεν είναι. Δεν θα εμβαθύνει ποτέ αληθινά σε καμία σχέση αν δεν έχει τα ανταλλάγματα που θα του ανακουφίσουν την ακόρεστη όρεξη... 

Είναι ανίκανος. Φοβάται πολύ και εύκολα. Αισθάνεται διαρκώς άβολα, ευάλωτα. Πάσχει από αφόρητη έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τρέμει στη ιδέα ότι μπορεί να γίνει ανεξάρτητος Εξιδανικεύει πολύ και εύκολα τον υποψήφιο δότη "αίματος". Αποφεύγει τις συγκρούσεις. Είναι καταθλιπτικός. Δεν ρισκάρει εκτός αν ΕΣΥ χρεωθείς όλη την ευθύνη. Εμφανίζονται και ως τελειομανής για να την αποφύγει...

Υποφέρει. Είναι καθηλωμένος σε πολύ παλιότερα ηλικιακά στάδια. Δεν τολμά να βγει από τη σκιά σου. Ζει για να βρίσκεται στον προστατευτικό σάκο σου. Θα το κάνει όμως, όταν θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται πια να πάρει όσα έπαιρνε, ή ότι δεν μπορεί να κάνει μεγαλύτερη αφαίμαξη!
Στο μέγεθος, την έκταση, το βάθος που τον ικανοποιεί...

Και τότε δεν θα διστάσει να φύγει μακριά σου. Θα βρει αμέσως νέο θύμα. Ξέρει να γίνεται πολύ ελκυστικός για να τα καταφέρει. Σε περίπτωση που αυτός ο νέος δότης έχει και την τάση να σώζει τους άλλους, δύσκολα θα ξεφύγει!

Θα πέσει μέσα στο πηγάδι και ολοένα θα πέφτει. Αυτό χτίστηκε ανεπαίσθητα, σταδιακά και από πολύ νωρίς. Τα θεμέλια του είναι γερά στηριγμένα στο έδαφος είτε της ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ είτε της ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ είτε της ΑΠΟΥΣΙΑΣ!
Πράγματι υπέφερε. Ασυνείδητα. Ίσως πάρα πολύ. Είναι η σειρά του θύματος τώρα να κακοπεράσει…

Η προσωπικότητα, το εγώ του στερείται ακεραιότητας. Το θύμα πρέπει να προσφέρει ό, τι «λείπει». Δίχως φραγμό. Δίχως ηθική. Ο Άλλος υπάρχει μόνο για να προσφέρει ικανοποίηση, επιβεβαίωση, στήριξη ώστε το βίωμα της ζωής να γίνει υποφερτό…

Κουράζεσαι μέρα με τη μέρα. Στην αρχή δεν το συνειδητοποιείς. Νιώθεις ολοένα τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν. Μαραίνεσαι. Η ζωτικότητά σου φθίνει. Τι φταίει, αναρωτιέσαι.«Δουλεύεις» για δύο! Στη ιστορία αυτή ο Ενήλικας είναι μόνο ένας, και είσαι ΕΣΥ.Η μοναξιά σε καταβάλλει. Η απογοήτευση παίρνει συνεχώς πιο πικρή γεύση. Θυμώνεις. Δεν αντέχεις άλλο. Η ψυχική σου υγεία έχει κλονιστεί επικίνδυνα. Οφείλεις να σώσεις τον εαυτό σου. Θα φύγεις. Γυρνάς πίσω για μια τελευταία ματιά...

Το πηγάδι αυτό έχει μία επιγραφή: «ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ»…

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής υγείας

Διαβάστε περισσότερα

«Σταματώντας τα Ψυχοφάρμακα: Μια Συνάντηση Απόψεων»

Περισσότεροι από τους μισούς συμμετέχοντες στην ταινία έχουν σταματήσει με 

επιτυχία διάφορα φάρμακα, όπως αντιψυχωτικά, σταθεροποιητές διάθεσης, 

αντικαταθλιπτικά και βενζοδιαζεπίνες. 

Πολλοί από τους συμμετέχοντες προσφέρουν 

εκπαίδευση για τη διαδικασία διακοπής φαρμάκων.

 Εδώ εξηγούν πώς το έκαναν, τη 

φιλοσοφία και το πλαίσιο για τη διακοπή.

Διαβάστε περισσότερα

«Μικροί» αποχαιρετισμοί…

{Αφιερωμένο στην Α.Π}

Δεν θέλησα να κάνω πιο δύσκολο τον αποχαιρετισμό / αποχωρισμό μας , βοηθώντας τη - όπως και τον εαυτό μου φυσικά – στην κοινή τελικά προσπάθειά μας να καμωθούμε ότι δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα(!),ότι εμείς θα έχουμε επαφή με συχνή ροή με όλα τα συνεπικουρούμενα διαδικτυακά μέσα κανονικά, ότι θα ξαναβρεθούμε όταν μία από τις μελλοντικές φορές που θα έρθει Ελλάδα και θα έχει τον απαιτούμενο χρόνο, ότι δεν είναι ξενιτιά, ότι η χώρα που θα ζει θα είναι κοντά, ότι … ότι…

Άνοιξα γρήγορα και αποφασιστικά την εξώπορτα του σπιτιού μου και δεν γύρισα πίσω να την κοιτάξω… Μα και εκείνη έφυγε με το ίδιο περίπου στυλ. Έβαλα το κλειδί στην πόρτα αμέσως μόλις διέκρινα ένα σχεδόν ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα στα όμορφα μάτια της! Ανεβαίνοντας στο διαμέρισμα ο εγκέφαλός μου ταχύτατα προσπαθούσε να «χωνέψει» τα δεδομένα! Κάπου σε αυτό το μονοπάτι γεννήθηκε και η ιδέα αυτού του μικρού αφιερώματος σε εκείνη… Εξάλλου πάντοτε η συγγραφή ήταν ένα από τα μεγαλύτερα μέσα κάθαρσης και …ξορκίσματος!

Αναλογίζομαι πόσοι πολλοί αποχωρισμοί «μικροί» και «μεγάλοι» πρωταγωνιστούν στη ζωή μας από τη στιγμή της μεγάλης αποκόλλησης μας από το προστατευτικό περιβάλλον της εμβρυακής μας ζωής …
Αγαπημένα παιχνίδια, σπίτια, συνήθειες, γειτονιές, σχολεία, συμμαθητές, στέκια, σύντροφοι, αγαπημένοι, αντικείμενα, εργασιακοί χώροι, συνάδερφοι, τοπία, περιβάλλοντα, φίλοι, συγγενείς, συνήθειες, η εικόνα μας, μουσικά συγκροτήματα, τηλεοπτικές σειρές, προϊόντα, καλλιτέχνες, τόσα άλλα…

Κάθε φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με ένα «πένθος» του οποίου η ένταση και το βάθος ποικίλλει! Συνειδητοποιώντας το ή όχι περνάμε τα στάδια του, άλλοι γρηγορότερα, άλλοι παραλείποντας κάποια, άλλοι μένοντας περισσότερο καιρό σε κάποιο στάδιο, έχοντας δυσχέρεια να προχωρήσουμε… Θα εστιάσω στα αγαπημένα μας άτομα που για διάφορους λόγους διαβιούν αρκετά, περισσότερο, πολύ μακριά μας τοπικά! Είναι τελικά… μακριά μας;

Η μία άποψη υποστηρίζει ότι και οι δύο πλευρές χάνουν σημαντικά ή μη επεισόδια της ζωής του άλλου, δεν υπάρχει η άμεση δια ζώσης επαφή, δεν υπάρχει δυνατότητα σύντομης προσέγγισης…
Η άλλη άποψη επιχειρηματολογεί υπέρ της ουσιαστικής επαφής που δεν έχει ανάγκη οπωσδήποτε από τη σωµατική επαφή, υπέρ της ποικιλομορφίας και του εμπλουτισμού που δημιουργείται στη σχέση από τις εκατέρωθεν μεταβάσεις για φιλοξενία από τον άλλον…

Προσωπικά φλερτάρω έντονα με την ιδέα ότι οι πλείστες των επαφών μας με άτομα που μας χωρίζουν λίγα μέτρα και …χιλιόμετρα δεν είναι και απαραίτητα ικανές να… ζεστάνουν τη ψυχή μας !Επίσης είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί όσοι απολαμβάνουμε τον συσχετισμό μας με άτομα πολύ ταιριαστά με την προσωπικότητά μας και ταυτόχρονα απαλλαγμένα από κάθε «τοξικότητα»… 

Και ας είναι μακριά μας!!!

Αρκετές φορές δίνουμε βαρύγδουπες και επιπρόσθετα φορτισμένες συναισθηματικά έννοιες σε λέξεις, όπως η ξενιτιά.

Ξενιτιά είναι και η τακτική να αφήνεσαι στο να παρασύρεσαι στην καθημερινή τύρβη της ρουτίνας και των υποχρεώσεων δίχως να κάνεις προσπάθεια να κρατάς ζωντανές της άλλοτε σχέσεις σου…! 

Υπάρχουν τόσοι και τόσοι «κολλητοί» φίλοι που επιμένουν μάλιστα να συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται έτσι, ακόμα και αν υπάρχει περίπτωση να έχουμε… πεθάνει και να μην το ξέρουν!...

Θα «κρατηθώ» λοιπόν από αυτήν την ιδέα! Και κάθε φορά που θα μελαγχολώ λόγω της απόστασης που μας χωρίζει, η ψυχή μου θα την φέρνει πιο κοντά γιατί σε τέτοιου είδους αληθινές σχέσεις είναι πολύ εύκολο και η… Ξενιτιά δεν φαντάζει τόσο σκληρή ανάμεσά μας!..

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Ο άνθρωπος που νίκησε το θάνατο!

{Δεν τον ένοιζε και πολύ η ηλικία του, σκεφτόταν το θάνατό του, αλλά αποφάσισε να ζήσει και μάλιστα με τους δικούς του όρους, έδινε και έπαιρνε χαρά και αγάπη και...ΕΠΕΖΗΣΕ!!!} 

O Σταμάτης Μωραΐτης είναι ανυπόμονος. Δεν έχει καιρό για χάσιμο: «Θέλετε κάτι άλλο; Γιατί έχουμε να μαζέψουμε ελιές με τον εγγονό μου, για να φτιάξουμε λάδι, προτού πέσει ο ήλιος» λέει με την όχι και τόσο κουρασμένη φωνή του και βιάζεται να φύγει. Ο Σταμάτης Μωραΐτης είναι 98 χρόνων. Ισως και 102. Δεν ξέρει ακριβώς και δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. «Γεννήθηκα στην Ικαρία, στο χωριό Μονοκάμπι το 1914, σύμφωνα με την ταυτότητά μου, αν και μια θεία μου, λίγο πριν πεθάνει, μου είχε πει ότι η χρονολογία γεννήσεώς μου είναι το 1910.

 Σε κάθε περίπτωση, είμαι πολύ μεγάλος για να ασχολούμαι με τέτοια πράγματα» λέει στο ΒΗmagazino όταν διηγείται για άλλη μια φορά την ιστορία μιας ζωής η οποία θα μπορούσε να γίνει το θέμα μιας συγκινητικής ταινίας, από εκείνες που βλέπεις και σκέφτεσαι ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά. 
Συμβαίνουν, όμως, στην Ικαρία.

Ο Μωραΐτης είναι το πρόσωπο που ενέπνευσε την πρόσφατη αγάπη των Αμερικανών προς την Ελλάδα. Η ιστορία του έφτασε στους «Νew York Times», που δημοσίευσαν άρθρο για τους ανθρώπους οι οποίοι αρνούνται να πεθάνουν. Ο κύριος Σταμάτης είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση.

 Πριν από 36 χρόνια, ενώ εργαζόταν στο Μπόιντον Μπιτς στη Φλόριδα, διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα. Οι γιατροί εκεί του έδωσαν μόλις έξι μήνες ζωής, ωστόσο εκείνος αρνήθηκε να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και φαρμακευτική αγωγή. Επέστρεψε στη γενέτειρά του την Ικαρία για να απολαύσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Σήμερα ζει μόνος του στο πέτρινο σπίτι του στο νησί, καθώς έχασε τη γυναίκα του Ελπινίκη πριν από δέκα μήνες, χαίρει άκρας υγείας και, κάνοντας ένα διάλειμμα από τις εργασίες στους αμπελώνες και στον κήπο του, μοιράστηκε την ιστορία του.

Στις αρχές του 1930 εγκατέλειψε το χωριό του στην Ικαρία, ολοκλήρωσε τη θητεία του στον στρατό και στη συνέχεια τον μετέφεραν στο πολεμικό ναυτικό. Λίγο προτού ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν πίσω στην Ικαρία. «Οταν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί ήρθαν εδώ, με έναν φίλο μου πήραμε μια βάρκα και ξεφύγαμε από την Ικαρία με προορισμό την Τουρκία. Επρεπε να είναι βράδυ, επειδή δεν άφηναν εκείνη την εποχή κανένα πλοίο ή βάρκα να περάσει χαμηλότερα από την Ικαρία. Το επόμενο πρωί είχαμε φτάσει σε διεθνή ύδατα και κρυβόμασταν. Από εκεί οι Βρετανοί μάς πήραν και μας πήγαν στη Δαμασκό, στη Συρία. Και από εκεί, με τους υπόλοιπους πρόσφυγες πολέμου, μας έβαλαν στην υπηρεσία στην Αίγυπτο και σε άλλα μέρη».

«Εχεις έξι μήνες ζωής»

Το 1943, ακολουθώντας το κύμα μετανάστευσης μακριά από την κατεστραμμένη Ευρώπη, πήγε στις ΗΠΑ προκειμένου να θεραπευτεί από τραύματα στο μπράτσο του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εγκαταστάθηκε στο λιμάνι Τζέφερσον της Νέας Υόρκης, ένα καταφύγιο νησιωτών από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ικαρία. Επειδή έπιαναν τα χέρια του, παρακολούθησε μαθήματα σε νυχτερινό σχολείο για να μάθει πως να αναμειγνύει μπογιές και χρώματα και αργότερα εργάστηκε εκεί, κάνοντας ανακαινίσεις και βάφοντας δημόσια κτίρια και σπίτια: «Το 1943 γνώρισα την γυναίκα μου Ελπινίκη, παντρευτήκαμε και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Ζήσαμε 69 ολόκληρα χρόνια μαζί.

 Ηταν Ελληνοαμερικανίδα, αλλά πρώτη φορά εγώ την έφερα στην Ελλάδα. Μείναμε πολλά χρόνια στο Λονγκ Αϊλαντ στη Νέα Υόρκη και μετά μετακομίσαμε στη Φλόριδα. Η γυναίκα μου έμενε στο σπίτι και φρόντιζε τα παιδιά. Εχω τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Μαρία και τον Γιώργο, οκτώ εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα και είμαι πολύ σίγουρος ότι θα δω και τρισέγγονα!».

Ωστόσο, μια ημέρα του 1976, ο Σταμάτης Μωραΐτης ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ανεβαίνει σκάλες και, δεδομένου ότι η εργασία του ήταν χειρωνακτική, έπρεπε να παραιτηθεί. Υποβλήθηκε σε μια σειρά εξετάσεων και ακτινογραφιών, οι οποίες απέδειξαν ότι είχε καρκίνο του πνεύμονα. Οι αμερικανοί γιατροί τού έδωσαν το πολύ έξι με εννέα μήνες ζωής. Αποφάσισε να επιστρέψει στην Ικαρία, όπου θα μπορούσε να ταφεί πλάι στους γονείς του. 

Ετσι, μετακόμισε μαζί με την Ελπινίκη στο πατρικό του, ενώ η μητέρα και η γυναίκα του τον φρόντιζαν. Οταν οι παιδικοί του φίλοι ανακάλυψαν ότι είχε επιστρέψει στο νησί, άρχισαν να τον επισκέπτονται κάθε απόγευμα. Η καθημερινότητά του άλλαξε σταδιακά. Οι φίλοι του έρχονταν, μιλούσαν για ώρες, γελούσαν και δεν σκέφτονταν τον θάνατο. Ηταν μια ευχάριστη συνήθεια που συνοδευόταν από καλό κρασί ντόπιας παραγωγής. Σκέφτηκε ότι έτσι τουλάχιστον θα «έφευγε» ευτυχισμένος.

Το μυστικό της μακροζωίας

«Περίμενα να πεθάνω, αλλά απλώς δεν συνέβαινε. Αρχισα να ασχολούμαι πάλι με τον κήπο μου, φύτεψα λαχανικά, χωρίς να περιμένω ότι θα ζήσω για να τα φάω, απλώς μου άρεσε να δουλεύω στον καθαρό αέρα. Οι έξι μήνες, λοιπόν, πέρασαν και αποφάσισα να καθαρίσω και τους αμπελώνες των γονιών μου. Ξυπνούσα αργά, δούλευα στους αμπελώνες μέχρι το μεσημέρι και μετά το φαγητό ξεκουραζόμουν. Τα βράδια περπατούσα ως την ταβέρνα όπου έπαιζα “πόρτες” και έπινα κρασί με φίλους μέχρι τα μεσάνυχτα».

Κάπως έτσι, λοιπόν, πέρασαν τα χρόνια και η υγεία του συνέχισε να βελτιώνεται. Πρόσθεσε μερικά δωμάτια στο σπίτι των γονιών του, για να μπορούν να τον επισκέπτονται τα παιδιά του, και σε ένα ταξίδι του στις ΗΠΑ αποφάσισε να βρει τους γιατρούς που είχαν κάνει τη διάγνωση και να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί.

«Οταν επέστρεψα να δω τους γιατρούς μου, ανακάλυψα ότι όλοι είχαν πεθάνει. Δεν μπορούσε κανένας να μου το εξηγήσει. Γι’ αυτό τώρα έρχονται και με επισκέπτονται διάφοροι γιατροί και επιστήμονες να δουν πώς ζω και τι τρώω για να καταλάβουν πώς έγινα καλά. Τους εξηγώ, λοιπόν, αυτό που θα πω και σε εσάς: τρέφομαι με τρόφιμα ντόπιας παραγωγής, με λαχανικά που φυτεύω στον κήπο μου, αρκετό ψάρι και λίγο κοτόπουλο.

 Το πρωί δεν πίνω καφέ, αλλά φασκόμηλο με αγνό ικαριώτικο μέλι. Αλλά εγώ νομίζω ότι το σημαντικότερο πράγμα που με κρατάει δυνατό είναι το κρασί που φτιάχνω μόνος μου και πίνω αρκετό, για να πω την αλήθεια» λέει στο ΒΗmagazino ένας άνθρωπος που βιάζεται να φύγει. 

Να φύγει για να ζήσει λίγο ακόμη, απολαμβάνοντας με τους όρους του μια ζωή που ο ίδιος έχει επιλέξει

Κείμενο και εικόνα: http://www.tovima.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Τα συναισθήματα έχουν...ζουμί!

{ Μονεμβασιά, Αύγουστος 2015...}

Δυσάρεστα, ευχάριστα, καταθλιπτικά, αναζωογονητικά, αιφνίδια, κουραστικά, βαρετά...πάντα έχουν ένα κρυφό μήνυμα το οποίο ανάλογα την ερμηνεία και τη χρήση του μπορεί να μας χαρίσει "χυμούς" άκρως ...τροφοδοτικούς!

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα