Στρεσαρισμένος εγκέφαλος!

Όμορφο βίντεο για τις επιδράσεις στον εγκέφαλο μας από το ΧΡΟΝΙΟ ΣΤΡΕΣ.

Διαβάστε περισσότερα

Ατνλώντας όλα τα θετικά...

Ένα όμορφο και πολύ χρήσιμο πληροφοριακό βίντεο για το πως μπορεί το άτομο να αντλήσει το καλύτερο δυνατό από τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες!..

Διαβάστε περισσότερα

Η ψυχή είναι ελατήριο...

Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα ελατήριο φοβερό και επικίντυνο μια 

εκρηκτικιά δύναμη μεγάλη κουβαλούμε, τυλιμένη μέσα στις σάρκες και 

στα ξίγκια μας, και δεν το ξέρουμε.

 Και το χειρότερο, δε θέμε να το ξέρουμε 

(Ν. Καζαντζάκης, αναφορά στον Γκρέκο, σελ.351)

Διαβάστε περισσότερα

Το συγνώμη που πληγώθηκε πολύ...

Αλήθεια…δεν νομίζω να πιστεύετε ακόμα ότι μία «συγνώμη» είναι αρκετή για να τα φτιάξει όλα! Ή τουλάχιστον ένα μέρος τους… Διατυπώνεται προφορική ή γραπτά η λεξούλα αυτή, και μετά τι; Πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθήσει η πράξη της συγχώρεσης; Δύσκολο.Και ακόμα δυσκολότερο όταν αυτή η λεξούλα έχει ειπωθεί τόσες φορές που δεν αντέχεται να «φορεθεί» άλλο.  Πάλιωσε, έλιωσε, έγινε τρίμματα. Έχασε την ουσία της, το περιεχόμενό της και την κρυφή υπόσχεση που είχε σαν άσο στο μανίκι της. Η υπόσχεση ότι μετάνιωσα, έμαθα, φοβήθηκα, θέλω να γίνω καλύτερος. Και όλα αυτά αληθινά, ταπεινά και με πλήρη επίγνωση.

Πολλοί έχουν και την απαίτηση, ενώ λείπουν όλα τα παραπάνω, να συγχωρεθούν δίχως καθυστέρηση μάλιστα. Εγωισμός; Και αυτός φταίει. Άλλοι πάλι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ δυνατό και υπεράνω που κατάφερε να ξεστομίσει μία τέτοια λέξη, οπότε επίσης επιζητούν άμεσα την πράξη της συγχώρεσης. Αλαζονεία; Και αυτή έχει βάλει το χεράκι της. Κάποιοι απορούν και παραπονιούνται που δεν εισακούονται και που τα «πράγματα δεν φτιάχνουν» ενώ θα έπρεπε λογικά(;). Ανωριμότητα; Και έλλειψη αυτογνωσίας το ονοματίζεις.

Η δυσκολία του να γίνει μία συγνώμη αληθινή άρα να έχει και πολλές πιθανότητες να γίνει και πιστευτή, βρίσκεται μέσα στην προϋπόθεση ότι πρέπει πρώτα να γίνει πράξη. Πράξεις που θα ανοίγουν το δρόμο για τη μεταμέλεια, θα σκάβουν βαθιά στον αόρατο εαυτό για να πάρουν εξηγήσεις, θα φωτίζουν κάθε σκοτεινό σημείο της άσχημης συμπεριφοράς, θα γκρεμίζουν λίγο λίγο το τείχος που υψώθηκε. Και με τα χέρια αν χρειαστεί!

Ο φταίχτης, ο θύτης, ο υπεύθυνος τέλος πάντων, συνήθως γίνεται θεατής μίας αληθινής τραγωδίας. Η καρδιά του θύματος ραγίζει, τσακίζεται, γίνεται χίλια κομμάτια. Άλλοτε το παραδέχεται και άλλοτε το κρύβει. Άλλοτε χτυπιέται και οδύρεται φανερά και άλλοτε σβήνει η ζωή του με έναν βουβό πόνο. Ο κόσμος όπως τον ήξερε λίγο πριν, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει γίνει σκόνη. Υπάρχουν φυσικά και λιγότερο οδυνηρές περιπτώσεις. Να μην έχει φύγει το πάτωμα κάτω από τα πόδια του. Να έχει χυθεί λίγο φαρμάκι στην καρδιά του. Να χρειαστεί να πικραθεί τόσο που να αμφισβητήσει τις καλές του προθέσει.ς

Το αντιστάθμισμα δεν είναι ικανό να κρατηθεί από ένα μικρό σύνολο επτά γραμμάτων. Αυτή η λέξη πρέπει να κλείσει μέσα της όλο το ξάφνιασμα, την κούραση, την απογοήτευση, τη θλίψη, την προδοσία. Όλα αυτά που αισθάνεται αυτός που πρέπει(;) να συγχωρέσει. Ο φταίχτης οφείλει να αποδείξει ότι πήρε κάτι από όλο αυτό το φορτίο και το έβαλε επάνω του. Το ζύγισε. Άφησε και το δικό του σώμα να λυγίσει, να πονέσει. Ξέφυγε και από εκείνον μία μικρή κραυγή απελπισίας.

Να δώσει και αυτός ένα δάκρυ, μήπως και πάρει καμία συγνώμη για αντάλλαγμα…

«…τώρα αγάπη μου πάρε το δάκρυ μου, δως μου για αντάλλαγμα συγνώμη…»

https://www.youtube.com/watch?v=Bkr5aqiT9cA

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

 

Διαβάστε περισσότερα

Εμείς οι δύο είναι αρκετό...

{…Έχουμε τα παιδιά των άλλων τον Εντουάρντ, τον Πωλ, το καλοκαίρι τα κουρεύουν κοντά, το χειμώνα τα αφήνουν πιο μακριά…Και η Ματίλντ κρατιέται σε φόρμα! Καμία εγκυμοσύνη δεν θα χαλάσει τη φόρμα της…Δεν έχουμε φίλους. Ποτέ δεν είχαμε. Τι θα πρόσθεταν στη ζωή μας; Ζευγάρια που βγαίνουν με άλλα ζευγάρια, που πάνε διακοπές όλοι μαζί, δεν αγαπιούνται μεταξύ τους, για αυτό χρειάζονται τους φίλους. Με την Ματίλντ είμαστε καλά. Είμαστε ευτυχισμένοι αυτό είναι που μετράει…}

Ο πρωταγωνιστής στο φιλμ, Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑΣ, λέει τα παραπάνω λόγια θέλοντας να μοιραστεί την πληρότητα που νιώθει, παραμένοντας κλεισμένος στο κομμωτήριο όλη την ημέρα, κάθε μέρα, έχοντας για μοναδική του απόλαυση στη ζωή τη σχέση με τη γυναίκα του, Ματίλντ, ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Δεν αισθάνεται έλλειψη για τίποτε άλλο στη ζωή του –και εκείνη το ίδιο – παρά μόνο για ο τιδήποτε σχετίζεται με εκείνη: να μιλάει, να τρώει, να πίνει, να χορεύει, να διαβάζει, να καπνίζει, να χαζεύει, να κοιμάται, να ακούει μουσική, να κάνει έρωτα μαζί της!

Όλα αυτά συγκροτούν ένα δικό τους «σύμπαν» το οποίο είναι πολύ επαρκές και για τους δυο τους! Αρχικά ίσως φαντάζει κάπως ασφυκτικό, όμως όταν οι δύο πρωταγωνιστές ξετυλίγουν το συναίσθημα και τη λαχτάρα του ενός για τον άλλον, η «ιδιόρρυθμη» αυτή σχέση «δικαιολογείται». Η συγκεκριμένη στιγμή που συναντήθηκαν στη ζωή τους ταίριαξε τόσο μοναδικά με όσα κουβαλούσαν στη ψυχή τους τότε. Το μυαλό, η καρδιά, το σώμα δέχτηκε το άλλο παντελώς ευπρόσδεκτα, δίχως περιττές καθυστερήσεις, αμφιταλαντεύσεις, κυκλοθυμίες…

Η χημεία, η έλξη, ο ερωτισμός, η αύρα που στεφανώνει τις υπάρξεις τους είναι ικανή για να τους παρασύρει σε έναν εντελώς ξεχωριστό και δικό τους κόσμο: τα τετραγωνικά μέτρα ενός κομμωτηρίου! Όλα τα υπόλοιπα αιωρούνται γύρω τους απλώς για να τους δίνουν την ευκαιρία για να εμπλουτίζουν τη φαντασία του το ερωτικού/σεξουαλικού τους ρεπερτορίου. Βρίσκονται στη σκηνή του δικού τους πανέμορφου «θεατρικού έργου» χρησιμοποιώντας τους υπόλοιπους που σχετίζονται με τη ζωή τους αποκλειστικά ως κομπάρσους και θεατές αυτής της παράστασης…

Δε αποσπώνται, δεν επηρεάζονται, δεν αποκλίνουν. Ο στόχος είναι πάντοτε ένας και κοινός: να ευχαριστηθούν ο ένας τον άλλον όσο περισσότερο μπορούν! Σε κάθε πρόβλημα η λύση είναι αυτή που εμφανίζεται πρώτη και με ευκολία. Ξοδεύουν κάθε ανάσα της ζωής τους για να είναι μαζί και αυτό κάνει αυτήν την ανάσα άνετη και ευχάριστη. Χτίζουν κάθε ημέρα ένα υπέροχο οικοδόμημα γεμάτο από την κοινή τους βούληση για το πιο απλοϊκό και καθημερινό μέχρι το ουσιαστικό. Το σώμα τους πάντοτε «κουμπώνει» τέλεια μέσα στο άλλο σαν να φτιάχτηκε ένα «καλούπι» αποκλειστικά για αυτούς τους δύο.

Τους τραβάει σαν δυνατός μαγνήτης αυτή η αόρατη κοιλότητα. Είναι τόσο απασχολημένοι με το να ρίχνουν μέσα της όλο το ζεστό ρευστό υλικό τους που δεν αισθάνονται καμία άλλη ανάγκη. Ματιές, ανάσες, λόγια, αγγίγματα, χαμόγελα, αναστεναγμοί, φιλιά, αγκαλιές… Είναι απόλυτο αυτό που ζουν. Είναι ο Έρωτας αυτοπροσώπως. Δεν χωρά τίποτε άλλο ανάμεσα τους.

Τέτοιου είδους δικαιώματα έχει μόνο ο άλλος, ο γνωστός ισάξιος αντίπαλός του.

Ο Θάνατος φυσικά…

Έτσι και έγινε…

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Η δημόσια δήλωση της δημοσιογράφου Ελένης Πυργιώτη για την πάλη της με την μανιοκατάθλιψη!

"Χάνοντας μάχες με το θηρίο"

Γιατί κανείς δε μιλά για την μανιοκατάθλιψη; Από τους ασθενείς εννοώ. Γιατί κανείς δε βγαίνει θαρρετά να πει 'ναι είμαι κι εγώ"; Λοιπόν, δεν το έκρυψα ποτέ, είμαι μανιοκαταθλιπτική. Έχω περάσει 24 χρόνια παλεύοντας με το θεριό αυτό, κι ακόμα γράφω ήττες. Και η μεγάλη ήττα είναι η κατάθλιψη βεβαίως. Γιατί την μανία, όλοι εμείς νομίζω την μετράμε σαν υπέρ, τη μετράμε σαν γνώση, όσο η δυσθυμία είναι μόνο μια απτή επίγνωση πως η ζωή είναι ένας αργός βασανιστικός και μαρτυρικός θάνατος.

Διαγνώστηκα το 2008, που σημαίνει πως πάνε μονάχα 8 χρόνια που ανέχομαι να παίρνω φάρμακα.Που σημαίνει πως για τον διπλάσιο χρόνο απ' αυτόν αρνιόμουν πεισματικά κι ανόητα ίσως να ζητήσω βοήθεια.

Ξέρετε πόσο βαρύ είναι για κάποιον που τόσο αρνείται να ζητήσει κάτι, να πάει σε κάποιον και να του πει, δεν αντέχω, σε παρακαλώ βοήθησέ με;

Πόσο ν' αντέξουν να επιμένεις, ναι, θα κάνω ηλεκτροσόκ, είναι η μόνη λύση που μπορεί να με βγάλει απ' το σκατό, είναι λύση πειστική, το λένε δυο απ' τους μεγάλους γιατρούς;

Κι από κει ξεκινά μια ατέλειωτη Οδύσσεια. Γιατί στο 99% των περιπτώσεων ο όποιος δε μπορεί να σε βοηθήσει. Έχω δει δεκάδες γιατρούς, έχω αρνηθεί την ψυχοθεραπεία για προσωπικούς λόγους, μα έχω συμβουλευτεί (για διάφορα διαστήματα) πλήθος ψυχιάτρων. Τζίφος. Μέχρι χτες που είπα να συμμορφωθώ, που πείστηκα να συμμορφωθώ, δεν ήταν απλός δρόμος.

Ναι, θα αρχίσω θεραπεία, τώρα είμαι έτοιμη να το κάνω.
Πάλι καλά που, μια αρμαθιά φίλων έχει σταθεί στο πλευρό μου. Όχι, η οικογένεια δεν μπορεί, γιατί η οικογένεια αρνείται, μόνο ο αδερφός μου έχει προσπαθήσει να με πείσει πως είναι στο πλευρό μου. Μα κι αυτοί, πόσο ν' αντέξουν να τους λες, δε μπορώ, δεν είναι βίος αυτός, θέλω να πεθάνω, πες μου λες να κρεμαστώ ή να πάρω ποντικοφάρμακο, θέλω να 'ναι σίγουρος ο τρόπος, δε διακινδυνεύω να πέσω απ' τον πέμπτο και να βρεθώ παράλυτη να πρέπει παραπάνω να με συντρέχουν...

Πόσο ν' αντέξουν να επιμένεις, ναι, θα κάνω ηλεκτροσόκ, είναι η μόνη λύση που μπορεί να με βγάλει απ' το σκατό, είναι λύση πειστική, το λένε δυο απ' τους μεγάλους γιατρούς; Κι εκείνοι να τρέμουν πως θα σε δουν να σου τρέχουν τα σάλια σ' ένα άσυλο ίδιο φωλιά του κούκου, να δέχεσαι επισκέψεις με μάτια για πάντα χαμένα σ' ένα πλήθος από πεταλούδες που ζουζουνίζουν μέσα στο κεφάλι σου.

Έχω πολλά να πω όμως δε θέλω να κουράσω, σταματώ εδώ. Δε με νοιάζει να εκτεθώ, μια ζωή το υποφέρω γιατί η έκθεση είναι εμένα η δύναμή μου, κι όλοι αυτοί που τώρα θα χαθούν καλώς θα το κάνουν, να φύγουν, να παν αλλού να βρουν περιστεράκια και παραλίες, εγώ ζω ακόμα, κι ας χάνω ολοένα, εγώ προσπαθώ κι όσο να τα τινάξω θα τα μιλώ ανοιχτά τα πράγματα γιατί έτσι πρέπει».

Κείμενο:www.nooz.gr

Εικόνες:www.google.gr 

Διαβάστε περισσότερα