Υπάρχει μία σύμπτωση στη ζωή μου τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Σε προσωπικό επίπεδο αλλά και κοινωνικό, με τον προχθεσινό θάνατο της Ν.Καραγιάννη, έχει φουντώσει μία διερώτηση μέσα μου αλλά και γύρω μου:
Πιέζουμε τα αγαπημένα μας άτομα να δουν μία σκληρή αλήθεια για τη ζωή τους; Αν, ναι, πόσο;...
Ο κατάλογος φυσικά των ερωτημάτων δεν τελειώνει εδω. Κάθε φορά που ένα αγαπημένο μας άτομο δυσφορεί, δυστυχεί, κινδυνεύει, μπαίνει σε λειτουργία ένας σχεδόν αυτόματος μηχανισμός προστασίας του. Πολλές φορές πάνω στον φόβο και τον πανικό μας, δεν έχουμε την νηφαλιότητα να λάβουμε υπόψη κάποια κριτήρια, όπως ότι κάθε άτομο είναι μία ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, οπότε οφείλουμε να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να κάνουμε ανάλογους χειρισμούς.
Μάλιστα, όσο πιο συναιθηματικά κοντά είμαστε με το άτομο, τόσο πιο...άτσαλοι μπορούμε να γίνουμε. Ειλικρινείς, άμεσοι, απότομοι, ωμοί! Έχουμε την φαντασίωση, την πίστη, την ελπίδα ότι αυτή η σκληρότητα θα "καθαρίσει" το μυαλό τους και θα τους βάλει στο σωστό δρόμο.Κάποιες φορές συμβαίνει αυτό και κάποιες όχι. Στην τελευταία περίπτωση, το άτομο φτάνει έως και να απομακρυνθεί εντελώς από εμάς...
Σκέφτομαι. Αυτό το ταρακούνημα, "όπως και όσο", ίσως σώζει και ζωές κάποτε. Αυτό το ταρακούνημα, ας το ονομάσουμε από αυτό το σημείο, ΑΥΣΤΗΡΗ ΑΓΑΠΗ, πολλές φορές φορές δυσκολευόμαστε να το εφαρμόσουμε, ακόμα και σε σχέσεις με πολύ μεγάλη οικειότητα.Γιατί; Θα περίμενε εύλογα κανείς ότι η μεγάλη οικειότητα έχει ένα ικανοποιητικό υπόστρωμα γνησιότητας στη σχέση. Όχι πάντα. Όχι απαραίτητα.
Έχοντας κατά νου το παράδειγμα της χώρας μας, μία καίρια πτυχή της παθογένειας από την οποία νοσεί και υποφέρει η ελληνική οικογένεια, είναι η τακτική, κρύβω το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι...Στην ευρύτερη κοινωνία κυριαρχεί δυστυχώς ακμαιότατη η λανθασμένη αντίληψη, δεν είσαι/μαι τρελός για να πάς/ω στον ψυχολόγο,τι τους έχουμε τους φίλους και την οικογένεια; Φτάνουμε λοιπόν ως φίλοι και οικογένεια, αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Κάτι όμως κρατάει το στόμα μας κλειστό και το αναγκάζει να κάνει χίλιες δυό παρακάμψεις, περισπασμούς και φιοριτούρες, γλυκαίνοντας και χρυσώνοντας το χάπι της πικρής αλήθειας του αγαπημένου μας ατόμου. Τι;
Αμηχανία και φόβος μπροστά σε μία ενδεχόμενη ανατροπή της σχέσης μας μαζί του, θα με παρεξηγήσει; θα με απομακρύνει; θα με μισήσει;...
Άρνηση να δεχτούμε την άσχημη κατάσταση που βιώνει το αγαπημένο μας πρόσωπο, οπότε να προετοιμαστούμε και για ενδεχόμενη απώλεια, τίποτα σοβαρό δεν θα είναι, θα περάσει...
Εγωιστική και ανώριμη θεώρηση της κατάστασης του, διότι ενδόμυχα δεν επιθυμούμε να διαταραχτεί το status της σχέσης μας και δεν μας συμφέρει, σε θαύμαζα, ήσουν πάντα δυνατός, περνάμε τόσο όμορφα και διασκεδαστικά, με στηρίζεις, με ηρεμείς...
Υποκρισία και παραλλαγή δεν επιτρέπει στη σχέση να είναι γνήσια και αληθινή, ώστε να μην ανατραπούν οι "ισορροπίες" και οι αμφότερες εξυπηρετήσεις και τα προνόμια (ελληνική οικογένεια!), τι να πεις τώρα μήπως ακούει κανέναν, εγώ τι δουλειά έχω να ανακατεύομαι, ας κάνει ό,τι νομίζει μην θεωρεί ότι κάνουμε και έλεγχο...
Συμφωνώ απόλυτα ότι η παρουσία μας και μόνο γεμάτη από κατανόηση, αποδοχή και μπόλικη αγάπη πολλές φορές είναι το καλύτερο και αποτελεσματικότερο γιατρικό. Όμως τι συμβαίνει στις περιπτώσεις όπου απαιτείται να πούμε:
Πώς έχεις καταντήσει, έτσι; Είσαι σαν σκιάχτρο, σαν σκελετός κινούμενος, σαν τέρας!!! Κακάσχημη!!!Θα πεθάνεις όρθια...
Τι περιμένεις λοιπόν; Και άλλο ένα χτύπημα; Ίσως την επόμενη φορά να μην γλιτώσεις! Να σε αφήσει ανάπηρη ή να σε σκοτώσει, θέλεις;
Λίγο φιλότιμο για τον εαυτό σου δεν έχεις; Λίγο αυτοσεβασμό, λίγη αξιοπρέπεια; Πάρε το απόφαση και κόψε το νήμα!
Κινδυνεύει η υγεία σου άσχημα δεν το καταλαβαίνεις; Τι περιμένεις να πάθεις κάνενα καρδιακό ή εγκεφαλικό με το να υπομένεις και να μην μιλάς όπως πρέπει;
Που πας να μπλέξεις; Για ξανασκέψου το ζήτημα από όλες τις πλευρές και πιο νηφάλια, σε παρακαλώ! Χάζεψες;
Εφόσον ζητάς την γνώμη μου, θα σου μιλήσω ευθέως και αληθινά! Είσαι έτοιμη/ος να ακούσεις; Αλλιώς μην χάνουμε τον χρόνο μας...
Δεν θα χαϊδέψω τα αυτιά σου! Τώρα θα τα ακούσεις κανονικά...
Σκληρά όλα τα παραπάνω; Το ίδιο και χειρότερα, ίσως όμως αποβεί μία επικίνδυνη κατάσταση για το αγαπημένο μας πρόσωπο. Τι διαλέγουμε; Την Αυστηρή Αγάπη ή την αποστασιοποίηση, την ουδετερότητα;
Ποιος θα κερδίσει στο ζύγι, η ανησυχία, η αγάπη ή όλα όσα θα μας κάνουν να αποτραβηχτούμε;
Είναι γνωστό ότι την Ειλικρίνεια δεν την πολυσυμπαθούν εκεί έξω. Την βαφτίζουν με διάφορα ονόματα, σκληρότητα, επίθεση και άλλα...Και αν όμως, αν, κάποτε αυτή μπορεί να προλάβει, να σώσει;...
Αλεξάνδρα Γεωργίου
Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
