Επείγουσα προτεραιότητα για την υγεία: η προσωπική επιθυμία!

 

Κάποτε, ένα πολύ νεαρό και αγαπημένο μου άτομο με πληροφόρησε ότι έπασχε από αυτοάνοσο νόσημα και πρόσθεσε στο τέλος της ιστορίας του, ότι ΤΩΡΑ θα κάνει αυτό που θέλει ΕΚΕΙΝΟ! Ίσως αυτό το δεδομένο καθώς και το αποφασιστικό και αισιόδοξο ύφος του, συγκράτησαν τα πόδια μου, τα οποία νόμισα ότι τα «έχασα» με το άκουσμα της δυσάρεστης είδησης…
Πράγματι, έδωσε την άμεση προτεραιότητα στις προσωπικές του επιθυμίες, σχέδια και όνειρα για τη ζωή του. Αυτό φυσικά δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, αν σκεφτούμε ότι το τυπικό, ελληνικό οικογενειακό του περιβάλλον από το οποίο εξαρτιόταν και οικονομικά, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για προσωπικές… «επαναστάσεις»!

Πέρασε αρκετός καιρός από τότε και έως τώρα που γράφω, αυτό το άτομο έχει χαράξει μία πορεία στη ζωή του γεμάτη από τα αποτελέσματα των προσωπικών του επιλογών και επιθυμιών! Πόση ελευθερία αλλά και πόση ευθύνη! Όταν αποφάσιζε να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να αφήσει απέξω όλους τους περισπασμούς και τα εμπόδια, προφανώς είχε συναισθανθεί ότι η κατάσταση της υγείας του δεν έδινε περιθώρια για καθυστερήσεις και άσκοπους αγώνες… Μία γρήγορη συνειδητοποίηση τον έθεσε άμεσα μπροστά στα δεδομένα, τα οποία δεν επέτρεπαν λοξοδρομήσεις και εκπτώσεις από τις επιθυμίες του νου και της καρδιάς! Πόσο μάλλον που το αυτοάνοσο νόσημα επηρεάζεται άμεσα από την ψυχολογία και τους κλυδωνισμούς της.

Έχετε παρατηρήσει ;ότι στη ζωή μας όταν φοβόμαστε, σε κάποιες περιπτώσεις οπλιζόμαστε με ένα απίστευτο θάρρος και τολμούμε όσα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε; Κάπως έτσι ίσως παροτρύνθηκε και το αγαπημένο μου άτομο. Περιχαράκωσε την ύπαρξή του και έκλεισε αυστηρά μέσα της όσα πηγάζουν από την δική του βούληση και επιθυμία, βάζοντας όρια σε όσα και όσους είναι αντίθετοι. Για το καλό της υγείας του. Για να μην επιδεινωθεί η κατάστασή του. Για να προλάβει να μάθει να ζει με ευχαρίστηση. Για να βάλει στη ζωή του αληθινή ποιότητα. Για να βιώσει αληθινές απολαύσεις και όχι τα ξεροκόμματα από τα ημίμετρα. Για να έχει την εμπειρία της αληθινής ανατροφοδότησης από τον ίδιο του τον εαυτό και να μην ζει μία νοσηρή και ψεύτικη ζωή ως φερέφωνο των άλλων.

Με μία γενναία κίνηση πέταξε την περιττή…νοσηρότητα, όχι μόνο γιατί προφανώς η κατάσταση της υγείας του ήταν κρίσιμη, αλλά πιστεύω και γιατί τότε έλαμψε μέσα του η επίγνωση του τρόπου με τον οποίο μπορούμε να εξασφαλίζουμε ένα μεγάλο μερίδιο της ψυχοσωματικής μας υγείας και ισορροπίας: να είμαστε ο εαυτός μας! Ο αληθινός εαυτός μας τρέφεται από τις δικές τους επιδιώξεις, επιθυμίες, ανάγκες, όνειρα, σχέδια, προσπάθειες, εμπειρίες, αποτυχίες, επιτυχίες… Όταν αυτός επικρατεί και η αλήθεια του τα έχει όλα…υποτάξει, τότε έχει σίγουρα κερδίσει μία μεγάλη πιθανότητα να είναι ισορροπημένος άρα και υγιής και ας κινδυνεύει η υγεία του!..

Είναι επείγον λοιπόν να δώσουμε την άμεση προτεραιότητα σε αυτά που απεγνωσμένα ποθεί η καρδιά μας, τουλάχιστον πριν κινδυνεύσει η υγεία μας! Μην ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές το παθαίνει γιατί καταπιέζουμε αυτήν την προτεραιότητα…

Αλεξάνδρα Γεωργίου

{Εικόνα: It's My Desire. by Brett Sixtysix, https://gr.pinterest.com/

Διαβάστε περισσότερα

ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ

 

Ο ένας έρχεται από τα παλιά…. Αναγκαστικά γυρνάς το βλέμμα προς τα πίσω για να τον διακρίνεις. Άλλοτε εξαρχής ξεκάθαρα και άλλοτε πάλι χρειάζεσαι μεγαλύτερη προσπάθεια για να σχηματίσεις νοερά το περίγραμμα του.

Σκοπός του είναι η απαγωγή με πειρατικό τρόπο! Σε αρπάζει με τη βία, συνήθως αιφνιδιαστικά, χρησιμοποιώντας δόλια μέσα. Η νοσταλγία φημολογείται ότι είναι ένα από τα όπλα του τα πιο αποτελεσματικά. Οι περισσότεροι λυγίζουν σχεδόν ακαριαία.

Ο ληστής από τα παλιά σε συνθλίβει συναισθηματικά! Σε γεμίζει με αλλοτινά συναισθήματα δυσάρεστα, οδυνηρά, μπερδεμένα που συνήθως δεν έχεις αποτελειώσει τις υποθέσεις μαζί τους. Έτσι αφού ταράξει για τα καλά τη ψυχή σου, σχεδόν δεν χρειάζεται πια να σε τραβολογάει από πίσω του. Εσύ, τον ακολουθείς σαν πιστό σκυλί…
Τώρα αρχίζεις να ξεμακραίνεις από την θέση που βρισκόσουν πριν σε αρπάξει, με έναν ρυθμό αλλόκοτα γρήγορο. Απορείς πως το καταφέρνει αυτό και αισθάνεσαι ανασφάλεια, ανησυχία, ανισχυρότητα. Αφήνεσαι όμως σε αυτό το ταξίδι με τη βία και αφήνεις πίσω σου και ό, τι σε χρειάζεται απεγνωσμένα για να υπάρξει και να επιβιώσει!

Το βλέμμα σου μεταμορφώνεται σε έναν περίεργο καθρέφτη που μέσα του φαίνονται αυτές οι μισοτελειωμένες υποθέσεις που αφήνουν πάνω στην καρδιά σου δηλητηριώδη κατακάθια. Η ενέργειά σου μειώνεται συνεχώς και οι ανάγκες σου δεν μπορούν πια ξεκάθαρα να σου παρουσιάσουν τα αιτήματά τους. Φοβάσαι ότι θα κινδυνέψεις να μην ορίζεις τον εαυτό σου σε λίγο και την μεγαλύτερη ζημιά δημιουργεί ο ίδιος ο φόβος…

Αναρωτιέσαι τι τον βοηθάει αυτόν τον ληστή από τα παλιά, πώς τα καταφέρνει τόσο καλά, πόσο έχεις συμβάλλει και εσύ; Αυτό το τελευταίο σε ενοχλεί πιο έντονα. Μοιάζει κάπως με τη μαχαιριά που τη δέχεσαι πισώπλατα! Ο καθρέφτης των ματιών σου κρατά το μυστικό. Ναι, είναι σίγουρο πια, μοιάζεις με την Θλίψη. Αυτή η κυρά τον ειδοποίησε και αμέσως ήρθε αυτός τρίβοντας τα χέρια του με ικανοποίηση…
Μη βιαστείς να χαρείς γρήγορα με τη διαπίστωσή σου γιατί δεν ένας ο δυνάστης σου! Ετούτος ο ληστής έχει συνήθως και έναν πιστό συνεργάτη. Αν έπεσες στα δίχτυα του πρώτου θα πέσεις στην παγίδα και του δεύτερου!

Ο άλλος έρχεται από το άγνωστο… Όταν στρέφεις το βλέμμα του επάνω του, χιλιάδες θραύσματα από εικόνες απεικονίζονται στη μορφή του ταυτόχρονα και με μεγάλη ταχύτητα. Ζαλίζεσαι… Χάνεσαι σε αυτό το ακατάπαυστα ψήγματα των πιθανοτήτων. Προσπαθείς να τα αγγίξεις. Μάταια… Διαλύονται και ξεφουσκώνουν αμέσως. Είναι πλασμένα σαν από αιθέρα

περίεργο… Φαίνονται τόσο ζωντανά, τόσο απτά, τόσο αληθινά, τόσο υπαρκτά!

Σου χαμογελάει σαρκαστικά ο ληστής από το άγνωστο . Πιάσε με, αν μπορείς, σου ψιθυρίζει στο αφτί. Παρασύρεσαι στο παιχνιδάκι του και βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου ότι κάποτε θα τα καταφέρεις. Το μυαλό σου δεν υπακούει και φτιάχνει δικούς του νόμους και φτιάχνει αλλόκοτες στρατηγικές για το πώς θα ορίσεις και θα υποτάξεις αυτό το αγίνωτο, το ασχημάτιστο…

Πάλι αναρωτιέσαι τι τον βοηθάει αυτόν τον ληστή από το άγνωστο σκύβοντας τα μάτια σου χαμηλά γιατί τώρα πια έμαθες ότι είσαι σταθερός …συνεργός του! Το μυστικό τώρα θα το μαρτυρήσει το στήθος σου που χτυπάει σε ρυθμούς ανορθόδοξους, κουραστικούς, εξουθενωτικούς πολλές φορές. Δεν σου φτάνει το οξυγόνο… Έχεις την έντονη αίσθηση ότι πνίγεσαι… Τα πνευμόνια σου θαρρείς υπολειτουργούν…
Μια άλλη κυρά τώρα έμπηξε τα νύχια της βαθειά μέσα τους και με το πλάνο βλέμμα της σε τραβάει προς τα εμπρός. Την φωνάζουν Ανησυχία και κανείς ποτέ δεν μπόρεσε με σιγουριά να την περιγράψει σωστά και με βεβαιότητα. Κάθε βήμα σου το ορίζει ο φόβος, η ανασφάλεια, η σύγχυση, η ανυπομονησία.

Πώς είπες; Ζητάς βοήθεια; Δεν αντέχεις άλλο, λες. Πολύ καλά, λοιπόν…
Η ανακούφιση βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια σου!
Κοίτα αργά και σταθερά γύρω σου. Αφουγκράσου τον εαυτό σου μέσα σου. Ανάπνευσε βαθειά τον αέρα ΑΥΤΗΣ της στιγμής. Τώρα τα έχεις όλα γύρω και μέσα σου. Τις δυνατότητες, τις δεξιότητες, τις πιθανότητες, την ελπίδα, τη σοφία, τις γνώσεις, τις εμπειρίες, το μυαλό, τη ψυχή…

Ίσως για πολύ καιρό έζησες στην αιχμαλωσία της Θλίψης και της Ανησυχίας και έτσι άρχισες να πιστεύεις ότι ο εαυτός σου είναι αυτό το διπλό πρόσωπο. Δεν είναι, όμως! Τρέχα και πιάσου γερά στο Παρόν!
Κοίτα… Η θλίψη στερεύει από την πικράδα της και αποσύρεται με βαρεία βήματα θυμωμένη. Η ανησυχία χαλαρώνει την ασφυκτική αγκαλιά της και δύσκολα τη διακρίνεις πέρα μακριά στον ορίζοντα…

Ανασαίνεις την πρώτη ανάσα της νέας σου ζωής!...

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Διαβάστε περισσότερα

Τι δεν ήξερες;...

 

Τον βλέπω να έρχεται από μακριά σαν κουρασμένος κάπως. Μα, τι έπαθε; Σέρνει τα βήματα; Αρχίζω να ανησυχώ! Πλησιάζει βαρύθυμα, αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια.

-Έλα, κάθισε κοντά μου, του λέω.

Ακουμπάει βαριά το σώμα του στο ξύλινο παγκάκι και γέρνει κουρασμένα πίσω το κεφάλι.

-Που το βρήκες αυτό το μέρος; (με ρωτάει)
-Σκέφτηκα να σε καλέσω κάπου όμορφα. Δεν σε αισθάνθηκα και πολύ καλά στο μήνυμα. Και εσύ, βρε παιδί μου, πάρε και κανένα τηλέφωνο! Όλο γραπτά μηνύματα.
-Μα, αφού…
-Ξέρω, ξέρω…Έχεις δίκιο…Συγνώμη…
-…

Του ρίχνω κλεφτές, κρυφές ματιές. Με ανησυχεί η όψη του. Κάτι του τρώει την ψυχή, σίγουρα! Το χειρότερο είναι που αναγνωρίζω αυτό το ύφος. Το έχω ξαναδεί στο παρελθόν. Έχει μέσα του θλίψη, απαγοήτευση και την πίκρα της προδοσίας.

-Τι με κοιτάς, μου λέει.
-Προσπαθώ να καταλάβω.
-Έλα, τώρα, που δεν ξέρεις.
(Αναστενάζει)
-Θα μου πεις επιτέλους;
-Μία από τα ίδια!
-Ποια «ίδια»;
-…

Στηλώνει το μελαγχολικό του βλέμμα κάπου απροσδιόριστα μπροστά του, στο κενό που αφήνουν τα πλατανόδεντρα του μικρού πάρκου. Τον παρατηρώ με αγωνία. Και αυτό το βλέμμα το ξέρω καλά. Σαν να μιλάει είναι. Ακούω μέσα στο κεφάλι μου τα λόγια του.

Αυτομαστίγωμα…
Αυτολύπηση…
Αυτοκριτική…
(όλα τα παραπάνω αυστηρά)

-Τι δεν ήξερες;(μουρμουράω)
-Τι είπες;(έτοιμος για καβγά)
-Λέω…Συνέβη κάτι που δεν το είχες υπολογίσει; Κάτι απρόσμενο;
-Τι εννοείς;(άστραψαν τα μάτια του)
-Λοιπόν! Προτείνω να σταματήσουμε τα παιχνιδάκια με τις λέξεις και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι!
-Σαν άνθρωποι…(κάγχασε ειρωνικά)
-Με τα μισόλογα και δεν θα συννενοηθούμε και θα ταλαιπωρηθούμε μάταια.

Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά καθώς γυρίζει να με κοιτάξει με νόημα, δίνοντας μου το σιωπηρό σύνθημα για να ξεκινήσω την …ανάλυση!

-Όταν με πετάς από το παιχνίδι πληγώνεσαι και ταλαιπωρείσαι….Ξέρω ότι δεν είμαι πάντα ευχάριστη…Αλλά, είδες τι παθαίνεις κάθε φορά…
-Πρέπει όλα να τα ξέρω πια; Δεν γίνεται να παραβλέψω μερικά; Η Γνώση, και η Επίγνωση και η Πείρα και η Εμπειρία και η Σοφία. Στο διάολο όλες τους !
-Τώρα, με προσβάλεις! Δεν είσαι τέτοιος τύπος. Το παραβλέπω ένεκα της ψυχικής σου κατάστασης…
-Πες, λοιπόν, κυρία Επίγνωση, πες ό, τι είναι να πεις να τελειώνουμε.
-Δεν θα σου πω κάτι που δεν γνωρίζεις ήδη και μάλιστα κάτι που δεν το έχεις εφαρμόσει με επιτυχία. Τα μαθήματα σου και τα έχεις λάβει και τα έχεις εφαρμόσει με εντυπωσιακά δημιουργικό τρόπο θα έλεγα.
-Οπότε; Προς τι το κήρυγμα;

Ένα αχνό μειδίαμα κάπως περιπαικτικό του ξεφεύγει και εκείνη αρπάζει την ευκαιρία να ανακαθίσει πιο κοντά του.

-Έχω την άποψη ότι υπάρχουν εκκρεμότητες.
-Σαν ποιες δηλαδή; (την κοιτάζει ξεκάθαρα πονηρά τώρα)
-Μμμ…θέλεις να τα ακούσεις. Ωραία, λοιπόν, κύριε Εαυτέ! Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου που τους έχεις σε αρκετά μεγάλη εκτίμηση. Είναι «τοποθετημένοι» σε σημείο…απυρόβλητο! Σωστά;
-Σωστά!
-Είναι οι άνθρωποι που έχεις ένα παρελθόν μαζί τους. Που μοιράζεσαι μύχιες σκέψεις. Που σε νιώθουν και τους νιώθεις. Που είναι σαν οικογένεια. Σαν καλή οικογένεια. Που κάνουν τη διαφορά με…διαφορά. Σωστά;
-Σωστά!
-Τόσο καιρό μην μου πεις ότι δεν είχες εντοπίσει τα μελανά τους σημεία, τα ελαττώματα, την σκιά τους, ώστε να στοιχειοθετήσεις μία «γραμμή άμυνας».
-Παρέμενα δίχως άμυνες. Επίτηδες. Σκέφτηκα λίγο να ξαποστάσω…
-Δεν σε θα σε κούραζε η αμυντική συμπεριφορά, αλλά η έλλειψη αποδοχής ή όχι, των γνωστών «μαύρων σημείων»…
-Έχεις δίκιο. Όπως πάντα. Είναι και η κυρία Αποδοχή. Την έχω κρατήσει μακριά σχετικά με κάποιους. Σχετικά με κάποια ζητήματα τους. Μην μου πεις ότι της είπες και εκείνης να έρθει σήμερα; Έλεος! Μία-μία…
-Όχι, βέβαια! Δεν είμαι και τόσο σαδίστρια. (γελάει δυνατά)
-Και τώρα, τι;
-Ξέρεις.
-Ξέρω.

Γέρνει το κεφάλι του στον ώμο της. Εκείνη του πιάνει το χέρι. Ατενίζουν το τοπίο μπροστά τους. Ξέρει που εκείνος αγαπάει πολύ τα πλατάνια. Είναι και ο λόγος που επέλεξε αυτό το σημείο συνάντησης. Σηκώνεται αργά από το παγκάκι. Τυλίγεται καλύτερα με το παλτό του. Εκείνη τον παρατηρεί με μία δόση υπερηφάνειας. Περπατάει ελάχιστα και γυρίζει λιγάκι το σώμα.

-Το ξέρεις ότι σε αγαπάω, ε; (τη ρωτάει)
-Το ξέρω. Ευτυχώς…

Γυρίζει εντελώς το πρόσωπο του προς το παγκάκι. Όμορφη εικόνα έτσι που είναι άδειο στο χειμωνιάτικο τοπίο. Ένα πονηρό γελάκι ζωγραφίζει τα χείλη του. Σηκώνει τον γιακά του και φεύγει με ανάλαφρο και σίγουρο βήμα.

Αλεξάνδρα Γεωργίου

{Εικόνα: από www.google.com}

Διαβάστε περισσότερα