Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της φωτογραφικής μου περιήγησης στο μικρό νησάκι, Καλυδώνα ή Spinalonga της καυτερής αυγουστιάτικης Κρήτης, ήταν η πληροφορία για την επιγραφή που υπήρχε επάνω ακριβώς από την κεντρική πύλη: "Οι εισερχόμενοι να απωλέσουν κάθε ελπίδα"...!Δεν αρκούσε η ζοφερή ψυχική τους κατάσταση καθώς και η απόλυτα αναγκαστική πεποίθηση μέσα τους για την απώλεια κάθε ελπίδας καθότι το φάρμακο της ίασης τους δεν υπήρχε ακόμα, έπρεπε να αναγράφεται και να επικρατεί κατά την είσοδό τους στην επίγεια αυτή ιδιόμορφη εξωτερική φυλακή τους..
Επίσης όταν πρωτοέφτασα στην Πλάκα, το παραθαλάσσιο χωριό ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι, συγκλονίστηκα όταν συνειδητοποίησα τη ΜΙΚΡΗ απόσταση από το νησάκι απέναντι. Άκουγαν και έβλεπαν τη...ζωή που έχασαν για πάντα μένοντας υποχρεωτικά σε έναν τόπο ο οποίος θα αποτελούσε για εκείνους τον μελλοντικό τους τάφο με απόλυτη βεβαιότητα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους.
Και όμως...επικράτησε η ΕΛΠΙΔΑ, η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ακόμα και αυτή η αγάπη για τη ΖΩΉ και τον ΆΛΛΟΝ! Από τον άντρα που κρύφτηκε στη βάρκα για να μην αποχωριστεί την άρρωστη γυναίκα του έως τον ηρωικό παπά, ο οποίος πρωτοκοινώνησε στην εκκλησία της Spinalonga τους ασθενείς όντας υγιής ο ίδιος και μάλιστα παρέμεινε για κάμποσο καιρό μετά το κλείσιμό της για να φροντίζει όπως έλεγε ο ίδιος στο κοιμητήριο τις ψυχές όσων δεν τα κατάφεραν!
Θαυμαστή η Δύναμη της Ψυχής γαντζώθηκε πάνω σε ύψιστες άξιες της ζωής δίνοντας νόημα την ίδια στιγμή που αυτή έχανε κάθε αξία στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου που τους θεωρούσε "ζωντανούς νεκρούς"...
Το μαγνητάκι-κοχύλι που αγόρασα στην Πλάκα μετά την περιήγηση όταν επέστρεψα από την Spinalonga θα μου (ξανα) μαθαίνει συνέχεια την αστείρευτη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, την υπέρτατη αξία της αγάπης στον εαυτό και στον Άλλον και την εστίαση στην ΟΥΣΙΑ...
Δεκέμβριος 2024, καστροπολιτεία Μονεμβασιάς, Πελοπόννησος...
Μόλις αντίκρυσα το πέτρινο με λίγο ξύλο, μαγνητάκι με το μοναδικό λεγόμενο του ποιητή του οποίου το « πέτρινο καράβι», όπως αποκαλούσε τη Μονεμβασιά, αποτέλεσε γενέτειρα, το αγόρασα δίχως δεύτερη σκέψη…Το ύψιστο καθήκον όλων μας, ο ευγενέστερος σκοπός, η υψηλότερη αξία που δίνει κάθε νόημα στην ύπαρξη μας: η προσπάθεια γνωριμίας και αγάπης του μοναδικού παντοτινού μας συντρόφου, του εαυτού μας!
Τα μεγάλα παράθυρα λέει ο ποιητής πάντα ζήλευε. Γιατί…Γιατί χωρίς μεγάλα ανοίγματα η Ψυχή να αναπνέει άνετα, στενάζει, συρρικνώνεται…κινδυνεύει θανάσιμα! Πέτρα, ξύλο, ουρανός, άνεμος, μυστήριο, σκοτάδι, ησυχία απόλυτη κάποτε κάποτε, ατελείωτη γραφικότητα, βύθισμα προς τα πίσω στους αιώνες.
Προσπάθεια να «αφουγκραστώ» τους παρελθοντικούς αιώνες να «κάνουν θόρυβο» στα πέτρινα περάσματα της θαλασσοδαρμένης πολιτείας. Τα προσωπικά σκοτάδια να αναμετριούνται με το λιγοστό φως από τους λυχνοστάτες. Το ατομικό νόημα να σκοντάφτει απότομα στις τύχες και στις ζωές των παλαιών κατοίκων, παραδομένες στις πολιτικές των αφεντάδων τους και στις ορέξεις των εκάστοτε κουρσάρων που ορέγονταν το νευραλγικό γεωπολιτικό σημείο του τόπου τους και στο ερώτημα που ζεματάει: Τι αξίζει και τι απομένει τελικά;! Η απάντηση βαρύγδουπη να χτυπάει αδίστακτα στο μυαλό με την αλαζονική δύναμη που σκάνε αιώνες εώς τώρα τα κύματα του πελάγους στα βράχια που στηρίζουν τα τείχη…
Ιαματικά λοιπόν τα «μεγάλα παράθυρα» μου ψιθυρίζουν συνωμοτικά ότι στην απλωσιά που προσφέρουν, χαρίζουν την αξία, το νόημα αλλά και τη δύναμη που χρειάζεται η ψυχή μπροστά στη επίγνωση ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ πέρα από την πέτρα!
Το πέτρινο με λίγο ξύλο, μαγνητάκι που αγόρασα αστραπιαία σε ένα καλντερίμι θα μου (ξανα) μαθαίνει συνέχεια την επιτακτική ανάγκη να φτιάχνω και να προσφέρω πάντοτε στη ψυχή μου «ανοίγματα» σαν τα μεγάλα παράθυρα που ζήλευε ο μονεμβασίτης ποιητής!
Αλεξάνδρα Α. Γεωργίου
