Το πληγωμένο Παιδί μέσα στον θυμωμένο Ενήλικα!

Σκέφτηκα να γράψω έξω. Σε αίθριο χώρο. Θα βοηθήσει περισσότερο στην εκτόνωση. Το μετάνιωσα. Αλλαγή πλεύσης. Μόλις τελειώσω με το γράψιμο θα βγω έξω. Θα μιλήσω για την ιστορία του μικρού Ανθρωπάκου που ζει μέσα σε έναν μεγάλο Άνθρωπο! Θα πω όμως, και για τον Μεγάλο…

Ο Μικρός προσπαθεί να θυμηθεί καλές, όμορφες, γλύκες και ήρεμες στιγμές της ζωής του. Σκοντάφτει συνεχώς σε άσχημες, σκούρες, τραυματικές εμπειρίες! Ο Μεγάλος του λέει, δεν μπορεί, αδύνατον, προσπάθησε πιο πολύ, θα υπάρχουν και όμορφες στιγμές…

Ναι… Ναι… Πράγματι φέρνει στη μνήμη του κάποια αποσπάσματα, ανασύρει με κόπο κάτι ξεχασμένα χαμόγελα, ένα λειψό κομμάτι ηρεμίας, κάτι σαν ασφάλεια, κάποιες αγκαλιές αμφίβολες και αινιγματικές… Σαν ευτυχία; Όχι. Μπερδεύτηκε. Εξάλλου, οι κακές επικρατούν. Το χρονοντούλαπο είναι ασφυκτικά γεμάτο από τέτοιες,

Άφησέ με, ήσυχο, επιτέλους! Θα θυμάμαι ότι θέλω εγώ, ούρλιαξε σχεδόν  ο Μικρός!. Εμένα αυτές με βασανίζουν! Αυτές και μόνο αυτές! Αδιαφορώ για την κριτική σου, αδιαφορώ για τις ενοχές σου, αδιαφορώ για την ισορροπία σου, είπε. Τα μάτια του καθήλωσαν τον Μεγάλο. Φοβήθηκε κάπως. Οπισθοχώρησε ελαφρά, μέχρι που ακινητοποιήθηκε. Σαν υπνωτισμένος παρακολουθούσε το Πληγωμένο Παιδί. Ξέρει βαθειά μέσα του ότι ο Μικρός έχει..κάθε λόγο για να είναι πολύ πληγωμένος.

Τώρα για μία φορά θα κλείσεις το Μεγάλου σου στόμα και θα με ακούσεις! Υποψιάζομαι, ότι αυτές οι ενοχές σου σε θυμώνουν. Μη! Μη σου περάσει από το νου να με διακόψεις! Μεγάλε, θα με ακούσεις!

{Κύματα παλεύουν στο Μικρό στήθος. Κουνάει περά δώθε το Μικρό σώμα σα να ψάχνει να βρει μία θέση πιο ασφαλή, πιο καθησυχαστική. Ξεκινάει κάποτε με θάρρος που ξαφνιάζει αρκετά τον Μεγάλο.}

Αισθάνομαι φόβο, λέει, μοναξιά, αδικία, ταραχή, σύγχυση… Μία μόνιμη τάση για να προφυλαχτώ, να κρυφτώ, να τρέξω μακριά, να ξεφύγω, συνεχίζει. Το μυαλό μου, η φαντασία μου μια ζωή φτιάχνει καταφύγια. Μια ζωή. Ξέρεις, ΕΣΥ, πόσο δύσκολο είναι; Ξέρεις τι αντιμετώπισα; Βοήθεια, καμία! Από πουθενά μία σπίθα ελπίδας! Τι ξέρεις, εσύ; Τίποτα! Ένα μικρό παιδί, μόνο του, δυστυχισμένο! Παντελώς μόνο και παντελώς δυστυχισμένο!

Ξέρεις, εσύ, τι σημαίνει για ένα παιδί, ένα μικρό παιδάκι, να είναι μόνιμα δυστυχισμένο; Τίποτα, τελικά, δεν ξέρεις εσύ, Μεγάλε. Πάντα μία αντίδραση για να σωθώ, να επιβιώσω. Μία άμυνα πάντα να ξαγρυπνάει μέσα στο μικρό μου κεφάλι. Και τι δεν σκαρφίστηκα για να επιβιώσω. Πόσους ρόλους, πόσα τεχνάσματα, πόση υπομονή, πόση ωριμότητα αταίριαστη για την ηλικία μου. Το φορτίο δεν είχε το ανάλογο βάρος για τις μικρές μου πλάτες, Μεγάλε! Δεν σου αρέσει να τα ακούς, αλλά όλα αυτά συνέβησαν…

Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου λοιπόν οι επιτυχίες σου, η δύναμή σου, τα προβλήματα σου, οι επιδιώξεις σου, τα σχέδια σου, η δική σου η ζωή. Σου μιλάω τώρα ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. Έχω το δικό μου φορτίο, τα δικά μου βάσανα, τα δικά μου προβλήματα.

Λες ότι επέζησες, ότι προχώρησες, ότι σώθηκες. Δεν είναι είναι ακριβώς τα πράγματα, Μεγάλε! ΕΓΩ επέζησα και ΕΓΩ θα πάρω όλη την κλεμμένη δόξα πίσω… Υπήρξαν στιγμές, που νόμισα ότι θα πεθάνω. Το θέλησα κάποιες στιγμές κιόλας! Ασφυκτιούσα! Πολλές, πολλές φορές πνιγόμουν. Μάλλον πνίγηκα στα αλήθεια κάποιες. Πώς θα ήξερα τώρα πολύ καλά την αίσθηση αυτή; Ναι, θυμάμαι λίγο πριν πάρω ανάσα, πνίγηκα!

Ξέρεις τι είναι αυτό, Μεγάλε; ΦΟΒΟΣ. Παγωνιά, ακινησία και τρομάρα. Ήθελα οι καλές στιγμές να διαρκούν περισσότερο. Τι ζητούσα; Γιατί, όχι; Να ήταν μάλιστα και πιο ..κανονικές! Αυτό ζητά κάθε παιδάκι. Μία οικογένεια ζεστή, υποστηρικτική, όμορφη, παρηγορητική, καταδεκτική, ασφαλή, ειρηνική. Αυτό που έζησα ήταν ένας διαρκής πόλεμος. Έτρεχα συνεχώς πανικόβλητο στα «χαρακώματα». Αυτό δεν είναι σπίτι για ένα παιδάκι, Μεγάλε…

Ναι, υπήρξαν κάποιες λίγες ευχάριστες στιγμές που δεν θύμιζαν ότι τα σπίτι που ζούσα ήταν ένα τάφος, ένα πεδίο μάχης όπου παραμονεύει από παντού ο «θάνατος»!

Δεν ήταν αρκετές. Αδυνατούσα να ικανοποιηθώ με ξεροκόμματα! Πώς; Δεν ακούω καλά. Τι λες; Η οικογένεια έκανε τα πάντα για να είμαστε καλά; Η οικογένεια έκανε ό, τι μπορούσε;

Θα έπρεπε να ντρέπεσαι! Προδότη! Εκμεταλλεύεσαι και εσύ ένα μικρό παιδί! Βέβαια, είναι εύκολο να το κάνεις. Η ευκολότερη κακοποίηση στον κόσμο… Βίωσα μία ΑΣΧΗΜΙΑ αγαπητέ, κύριε Μεγάλε… Μία αληθινή ασχήμια.  «Καλές» και οι παύσεις και οι αναλαμπές και οι ανακωχές και οι παροδικές «ομορφιές» με το δελτίο. Με το σταγονόμετρο!

Πολύ συναίσθημα; Πολύ Αλήθεια; Δεν το αντέχεις; Ξεχνάς μεγάλε! Δεν σε συμφέρει και ξεχνάς. Θα θυμηθείς.. Θα σε ζορίσω τώρα. Είναι η σειρά μου. Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει γυρισμός. Θα ακούσεις. Τώρα, θα ΜΕ ακούσεις.

Όλη μου την ζωή την πέρασα προσπαθώντας να επιβιώσω ενάντια στο «ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ», « ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ»…! «Όχι, μην , δεν», αυτά ήταν οι μεγαλύτεροι κανόνες της ασφυκτικής ζωής μου! Με έβαλαν σε ρόλους πελώριους για την παιδική ψυχή μου, ανάρμοστους… Ο  συναισθηματικός ξυλοδαρμός έπεφτε αλύπητα στις μικρές μου πλάτες…

 Έτσι πορεύτηκα μέχρι που μεγάλωσες εσύ αρκετά, Μεγάλε. Κακόμοιρέ μου, μεγάλε. Ακόμα και εσύ όταν μεγάλωσες υποτίθεται αρκετά, με τρόπο παρόμοιο σου φέρονταν. Σαν να είσαι και εσύ ένα ανυπεράσπιστο και ευάλωτο παιδάκι! Κακόμοιρε. Τολμάς και έχεις και ενοχές για τους θύτες σου; Τόση ασχήμια και σκληρότητα πέρασε από πάνω σου. Θέλεις να ψάχνεις για τυχόν ευτυχίες… Πες μου, αλήθεια, θα σου φτάσουν;

Ομολόγησε. Τι παθαίνεις, όταν οι Άλλοι ξερνάνε σε εσένα ασχήμια, σκληρότητα, ειρωνεία; Μήπως κοκαλώνεις; Ειδές πώς είναι; Πολύ άσχημα… Άνοιξε το στόμα σου. Ξεκίνα την αντίδραση. Δυναμικά. Απέναντι σε όλους . Δικαιολογίες η περίφημη ηρεμία σου, η ανωτερότητα, η προφύλαξη του νευρικού συστήματος! Ψέματα, Μεγάλε. Αποκάλυψε την ενόχληση. Την παράφορη παρενόχληση. Όχι έμμεσα μηνύματα και υπεκφυγές. Τέλος. Άμεσες αντιδράσεις πια.

Αναρωτιέσαι, αγαπητέ μου, ένα τόσο δα παιδάκι πως μιλάει τόσο σοφά. Οι πληγές μου. Αυτές είναι η δύναμή μου… Ενώ εσύ, όταν δεν αντιδράς, επιτρέπεις ξανά και ξανά να τις σκαλίζουν  Ντροπή σου. Αφήνεις να χτυπάνε ένα κακοποιημένο παιδί. Την «ματιά» μου δεν μπορείς να την αποφύγεις. Θα σε κυνηγάει παντού και πάντα!

Δεν ήθελες όμως και εσύ να μιλήσεις; Είχες κάτι να μου πεις. Δεν είσαι θυμωμένος; Τι; Άλλη φορά; Δεν έχεις λόγια αυτή τη στιγμή; Σε τάραξα; Εσύ ο ίδιος θέλησες να μιλήσεις για την ιστορία του Πληγωμένου Παιδιού! Εγώ απλά μίλησα! Δεν είχα σκοπό να σε στενοχωρήσω… Πάντως τώρα αισθάνομαι όμορφα. Σαν γαλήνη είναι. Ξαλάφρωσα. Και εσύ όμως θα έπρεπε να είσαι πιο προσεκτικός όταν ζητάς από ένα παιδί να μιλήσει.

Να θυμάσαι ότι τα παιδιά λένε πάντοτε την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι σκληρή, Μεγάλε!

Δεν κρύβεται πίσω από τα τεχνάσματα των Μεγάλων, Μεγάλε!..

{Δάκρυα τρέχουν πάνω στο πρόσωπο του Μεγάλου. Δεν τον ενοχλούν καθόλου. Σαν να παίρνει ανάσα η ψυχή του Για πρώτη φορά . Πόσο δίκιο είχε ο μικρός! Υπάρχω για να τον προστατεύω, να τον αποδέχομαι, να τον αγαπάω άνευ όρων, μονολόγησε. Τώρα κατάλαβε επιτέλους. Όλα αυτά θα του τα δώσει πίσω και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Φυσικά και είναι ικανός. Για όλη τους τη ζωή. Ο μικρός τρέχει προς το μέρος του. Ο Μεγάλος γονατίζει και σηκώνεται πάλι έχοντας τυλιγμένα τα μικρά χεράκια στο λαιμό του. Φεύγουν αγκαλιασμένοι. Λύσσαξε ο θυμός του Μεγάλου ξεθυμαίνοντας…} 

Αλεξάνδρα Γεωργίου 

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Χορεύοντας με το Εσωτερικό μου Παιδί!..

Απαιτείται επαγρύπνηση, καθημερινή φροντίδα, συναισθηματική τροφή, μπόλικο παιχνίδι, τεράστια αίσθηση ασφάλειας, μπόλικη αγάπη, απέραντη αποδοχή!

Τότε θα βαδίζουμε στη ζωή τη δική μας, αλλά και των άλλων, με τους οποίους συνδεόμαστε με οποιουσδήποτε τρόπους, έχοντας ψυχική ισορροπία. Θα είμαστε επίσης έτοιμοι για να δεχτούμε επίθεση σε αυτήν την ισορροπία.

Πάντοτε συμφιλιωμένοι και αγκαλιασμένοι με το Εσωτερικό Παιδί μας...

Αλεξάνδρα Γεωργίου 

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Μοντέλο πολύ… προσωπικό! (Ή αλλιώς, ΑΠΟΦΕΥΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ)

Ήρθε ο καιρός που θέλω να το αποχωριστώ. Για πάντα. Είμαι πλέον πολύ καχύποπτη. Μάλλον μου κατατρώει ΚΑΙ τον οργανισμό. Δρα ύπουλά με πολύ αριστοτεχνική μεταμφίεση.

Το έχω τσακώσει όμως, για τα καλά. Θα το αρπάξω από τα βρομερά του ποδαράκια και θα το πετάξω. Θα το σύρω έξω από την αηδιαστική φωλιά του. Θα το ξεσκεπάσω. Τρέφεται με αποφάγια και με όλων των ειδών τα αποβράσματα. Μετά τα ξερνάει επάνω μου. Αυτό το τελευταίο το κάνει πολύ έντεχνα.

Το δηλητήριό του θα με σκοτώσει κάποια μέρα. Είναι σίγουρο πια. Το ξέρω. Θα βάλω λοιπόν σε εφαρμογή τη δράση ενός αντίδοτου επίσης πολύ ισχυρού. Ένας καλός πρώτος τρόπος για να αρχίσει να επιδρά αυτό το αντίδοτο, είναι να ρίξω επάνω σε αυτό το σιχαμερό τερατάκι ΑΠΛΕΤΟ φως!

Θα φωτίσω κάθε βρομερή γωνίτσα του. Θα την εξερευνήσω καλά. Θα μάθω τα μυστικά της. Τι θρέφει αυτό το σκοτάδι. Θα το απομυθοποιήσω. Θα διαβώ μέσα του. Θα το αναγνώσω. Θα το κάνω κομμάτι μου.

Μετά, θα περάσω στη δεύτερη φάση εξόντωσής του: θα το ΟΝΟΜΑΤΙΣΩ!
Θα το φωνάζω με το πραγματικό του όνομα και αυτό θα αναγκάζεται να στρέφει το κεφάλι του και να με κοιτάει στα μάτια. Έτσι, θα έχουμε μία ισότιμη σχέση.

Λοιπόν αυτό το σιχαμερό «μοντέλο» ονομάζεται… ΑΠΟΦΥΓΗ.

Από το ρήμα «αποφεύγω» απλά, έως την πλήρη φυγή. Το σκάω. Τρέχω με δύναμη μακριά. Κοιτάζω συνεχώς πίσω λαχανιασμένη. Πιάστηκε η καρδιά μου από αυτήν την τρεχάλα. Αν προτιμηθεί η τελευταία αυτή αντίδραση, είναι μη αναστρέψιμη. Δεν υπάρχει γυρισμός. Σε καμία περίπτωση και για καμία αιτία.

Τρέχω… Τρέχω… Τρέχω…

Αυτό, θρέφεται από ιδιαίτερα τοξικούς χυμούς.

Από ΘΛΙΨΗ που είναι μια απέραντη, ήσυχη, σκοτεινή, εκφοβιστική λίμνη. Σε πνίγει εντελώς απροειδοποίητα.
Από ΘΥΜΟ που είναι καυτός σαν τη λάβα του ηφαιστείου. Εξαϋλώνει τα πάντα στο διάβα του.
Από  ΠΡΟΔΟΣΙΑ που έχει πολύ αιχμηρά τα βέλη της. Σε τρυπούν κατάστηθα δίχως καμία λύπηση.
Από ΦΟΒΟ που η παγωμένη του ανάσα σε παραλύει.

Το τοξικό αυτό μείγμα είναι σατανικά φτιαγμένο. Λειτουργεί ακριβώς όπως μία βόμβα. Διαθέτει ένα εκρηκτικό υλικό και έναν μηχανισμό πυροδότησης. Πρόσκρουση, απελευθέρωση αερίων, πίεση στη βόμβα και… ΜΠΑΜ!

Στην αρχή, παραδόξως, προσφέρει μεγάλες δόσεις ανακούφισης, εκτόνωσης, ασφάλειας και ηρεμίας. Όμως, είναι πολύ πονηρή. Τα δηλητηριώδη ίχνη της αφήνουν και σημάδια. Την κατάλαβα πια αυτήν την Αποφυγή. Οι πληγές αυτές στο κορμί και στην ψυχή είναι το τίμημα που πληρώνω ξανά και ξανά. Και εγώ θέλω να σταματήσω να πληρώνω. Είναι πανάκριβο αυτό το τίμημα! Είναι επικίνδυνο! Με καταπλακώνει. Ασφυκτιώ. Η σάρκα δεν αντέχει άλλο τα τοξικά εγκαύματα.

Αυτό το έγκλημα πρέπει να σταματήσει. Το λες και θεατρική παράσταση. Συμφωνώ. Είχε τον σκοπό της. Πολύ καλά τον υπηρέτησε, όταν υπήρχε η ανάγκη. Αυτός ο ρόλος όμως, με ενόχλησε πολύ και για αρκετό καιρό. Τέλος. Όλο αυτό θα σταματήσει. Τώρα.  Δύσκολα στην αρχή. Με βήματα μικρά. Διστακτικά. Αμφίβολα. Δεν πειράζει. Μέγιστος σκοπός είναι η ΚΙΝΗΣΗ.

Να προχωρήσω. Να αρχίσει να σβήνει σιγά σιγά ο απόηχος των εκρήξεων. Πολλές από αυτές ήταν εφιαλτικές. Οι σφυγμοί να επανέλθουν σε ευχάριστους ρυθμούς. Η ματιά να ξεθολώσει από τις σκόνες. Να μην κοιτάω έντρομη πίσω.

Όχι πια, τρέχα, θα σκάσει η βόμβα πάλι! Τρέχααα…

Βήματα μόνο τώρα. Αργά, σταθερά με σιγουριά.

Μπροστά!

Τα χέρια λικνίζονται δίπλα στο σώμα. Άνετα. Ελεύθερα. Αρμονικά. Που και που αγκαλιάζουν το σώμα. Το χαϊδεύουν. Σα να το ξαναγνωρίζουν. Αυτό ανταποκρίνεται με ευχαρίστηση. Ορθώνεται περισσότερο. Αγαλλιάζει πιο πολύ τώρα με αυτόν τον βηματισμό.

Πώς;

Στα χέρια μου κρατούσα τη βόμβα;…

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Το αόρατο άγγιγμα των ανθρώπων...μεταξύ τους! ( Ή αλλιώς η Θεωρία των Κυματισμών)

Βλέπω τα φύλλα να μπερδεύονται απαλά μεταξύ τους όταν θροΐζουν.
Θυμάμαι τα νερά της θάλασσας, πως ανακατεύουν τα χρώματα του νερού. Χάνομαι στους ήχους της μελωδίας. Στο πέρασμα του ενός επάνω από τον άλλον. Αφοσιώνομαι στα σύννεφα και στο παιχνίδι τους. Σχεδιάζουν ουράνιες εικόνες με μια παλέτα γεμάτη από χρώματα που αναμειγνύονται. Ακούω τους ήχους να ταξιδεύουν σε μια σύγχυση αρχικά και μετά να μετατρέπονται σε μια μουσική σύνθεση παράξενη, που τα ενώνει όλα. Πολλών ειδών μυρουδιές τρυπώνουν μέσα μου και πιασμένες από το χέρι φτιάχνουν συρταράκια με αναμνήσεις.

Όλα παίρνουν θέση διπλά δίπλα σε έναν περίεργο ομαδικό χορό. Όλα, όμως! «Τεντώνω» τις αισθήσεις μου λίγο περισσότερο και το ανακαλύπτω. Φυσικά. Έτσι ήταν εξαρχής. Τίποτα δεν υπάρχει ξεκομμένο και παραδομένο στη μοναξιά του. Καμία λειτουργία αυστηρά αυτόνομη. Το ανακάτεμα βασιλεύει παντού. Τελικά…

Τόσος πόνος, τόση αγωνία, τόση θλίψη, τόσο κενό, τόσο άδειασμα. Δεν χρειαζόταν. Μόνο τις κεραίες όλων των αισθήσεων καλά συντονισμένες χρειαζόταν. Α! Και μια καρδιά ανοιχτή. Πολύ ανοιχτή, που σημαίνει καλά «αερισμένη» από κάθε είδους ουσίες τοξικές. Έτοιμη να (υπο)δεχτεί. Να νιώσει. Κυρίως να ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΕΙ. Να συνομιλήσει. Να συνυπάρξει αληθινά. Να αγκαλιαστεί. Να παίξει. Να παρηγορήσει. Να (συν)ταξιδέψει. Να αφεθεί στα ερεθίσματα, στις πληροφορίες, στα μυστικά περάσματα, στα παράλληλα μονοπάτια.

Αν προετοιμαστεί για όλα αυτά, τότε θα αποκτήσει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Αυτό της ευαίσθητης «αφής». Τα αισθητήρια νεύρα κάτω από το «δέρμα» της θα είναι πολύ ενισχυμένα, ώστε να είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται δίχως καθυστέρηση τις επιφάνειες των άλλων σωμάτων!

Και είναι τόσο πολλά τα «αγγίγματα». Συνεχώς . Ακατάπαυστα σχεδόν.

Μετά έρχονται απανωτές οι εκπλήξεις. Μία χρωματιστή πανδαισία επιρροών. Ο τόπος γύρω γεμίζει ασφυκτικά από «παρουσίες». Πληροφορίες που ξεκινούν από κάθε είδους «πηγή», στριμώχνονται ποια θα πρωτοπεράσει. Όλη η εμπειρία είναι μία έκπληξη. Δειλά στην αρχή, κάπως καχύποπτα, αμήχανα για την απόκτηση αυτής της νέας ιδιότητας, θα ξεκινήσει το ταξίδι ΚΑΙ/ΜΕ τους άλλους. Τους υπόλοιπους. Τους γύρω. Ναι, ακόμα και με τους άσχετους. Καθόλου τέτοιοι δεν είναι τώρα αυτοί …

Τώρα, με τον ίδιο τρόπο που ενώνονται τα χρώματα, τα νερά, οι ήχοι, οι αέρινες μάζες, οι μυρουδιές, έτσι και τα βλέμματα, οι λέξεις, οι σωματικές εκφράσεις, τα αγγίγματα, τρυπώνουν μέσα βαθειά και πάνε κατευθείαν στη ψυχή. Οι ομιλίες τους αρχίζουν να συντονίζονται με ανάγκες και επιθυμίες παλιές, απωθημένες, γεμάτες δίψα! Το ποτάμι της ικανοποίησης φουσκώνει. Ακόμα και την ύστατη στιγμή, την ώρα της απόλυτης απελπισίας, αυτό το ποτάμι θα γεμίσει.

Οι άλλοι, οι ξένοι, οι γύρω , οι τυχαίοι, ο άλλος Άνθρωπος, θα πάρει τη θέση αυτών που δεν υπήρξαν ποτέ ή υπήρξαν καταστροφικοί για την ψυχή. Ό, τι έλειπε τώρα θα συμπληρωθεί. Εμπειρίες, συμβουλές, γνώσεις, παρατηρήσεις, επιδοκιμασίες, φιλοφρονήσεις, λύσεις, απόψεις, παρηγοριές, σοφίσματα, χάδια, αγκαλιές, χαμόγελα…

Ξεκινάει η πλεύση μέσα στον ωκεανό των «ομόκεντρων κύκλων». Από κάθε μεριά οι συνεχόμενοι κυματισμοί στέλνουν τα μηνύματά τους. Δεν σταματούν ποτέ αυτό το αόρατο άγγιγμα. Σε σκουντάνε απαλά, σε αφυπνίζουν. Καμιά φορά πιο έντονα. Δεν το κάνουν πάντα συνειδητά. Αυτά τα αγγίγματα με όλο το «υλικό» που κουβαλάνε, βοηθάνε στη ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του οργανισμού στη ζωή!

Αυτή η βοήθεια μένει για πάντα. Περνά στην αθανασία. Κινείται αέναα  Δεν χάνεται. Ακόμα και με το φυσικό μας θάνατο. Αύτη θα συνεχίζει παντοτινά μέσα σε άλλα σώματα και καρδιές, που και εμείς με τη σειρά μας κάποτε «αγγίξαμε». Αλλά, και σε όλους αυτούς τους υπέροχους «δότες», σε όλους αυτούς τους αόρατους φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δώσαμε και εμείς με τη σειρά μας μια ΑΠΟΚΡΙΣΗ. 

Ενσωματωμένη αυτή μέσα τους θα ταξιδεύει για πάντα!

Καμία μοναξιά. Καμία απομόνωση. Κανένας μεταφυσικός τρόμος. Κανένα παραλήρημα. Όλα ηρεμούν τώρα. Αφήνονται απαλά στο λίκνισμα των «ομόκεντρων κύκλων». Σαν τα χρώματα, τα νερά, τους ήχους , τις αέρινες μάζες , τις μυρουδιές…

Με συντροφικότητα.

Με αγάπη.

ΜΑΖΙ.

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα