Το έχω τσακώσει όμως,
για τα καλά. Θα το αρπάξω από τα βρομερά του ποδαράκια και θα το πετάξω. Θα το
σύρω έξω από την αηδιαστική φωλιά
του. Θα το ξεσκεπάσω. Τρέφεται με αποφάγια και με όλων των ειδών τα
αποβράσματα. Μετά τα ξερνάει επάνω μου. Αυτό το τελευταίο το κάνει πολύ
έντεχνα.
Το δηλητήριό του θα με σκοτώσει κάποια
μέρα. Είναι σίγουρο πια. Το ξέρω. Θα βάλω λοιπόν σε εφαρμογή τη δράση ενός
αντίδοτου επίσης πολύ ισχυρού. Ένας καλός πρώτος τρόπος για να αρχίσει να
επιδρά αυτό το αντίδοτο, είναι να ρίξω επάνω σε αυτό το σιχαμερό τερατάκι ΑΠΛΕΤΟ φως!
Θα φωτίσω κάθε
βρομερή γωνίτσα του. Θα την εξερευνήσω καλά. Θα μάθω τα μυστικά της. Τι θρέφει
αυτό το σκοτάδι. Θα το απομυθοποιήσω. Θα διαβώ μέσα του. Θα το αναγνώσω. Θα το
κάνω κομμάτι μου.
Μετά, θα περάσω στη
δεύτερη φάση εξόντωσής του: θα το ΟΝΟΜΑΤΙΣΩ!
Θα το φωνάζω με το πραγματικό του όνομα και αυτό θα αναγκάζεται να στρέφει το κεφάλι του και να με κοιτάει στα μάτια. Έτσι, θα έχουμε μία ισότιμη σχέση.
Θα το φωνάζω με το πραγματικό του όνομα και αυτό θα αναγκάζεται να στρέφει το κεφάλι του και να με κοιτάει στα μάτια. Έτσι, θα έχουμε μία ισότιμη σχέση.
Λοιπόν αυτό το
σιχαμερό «μοντέλο» ονομάζεται… ΑΠΟΦΥΓΗ.
Από το ρήμα «αποφεύγω»
απλά, έως την πλήρη φυγή. Το σκάω. Τρέχω με δύναμη μακριά. Κοιτάζω συνεχώς πίσω
λαχανιασμένη. Πιάστηκε η καρδιά μου από αυτήν την τρεχάλα. Αν προτιμηθεί η
τελευταία αυτή αντίδραση, είναι μη αναστρέψιμη. Δεν υπάρχει γυρισμός. Σε καμία
περίπτωση και για καμία αιτία.
Τρέχω… Τρέχω… Τρέχω…
Αυτό, θρέφεται από
ιδιαίτερα τοξικούς χυμούς.
Από ΘΛΙΨΗ που είναι μια απέραντη, ήσυχη,
σκοτεινή, εκφοβιστική λίμνη. Σε πνίγει εντελώς απροειδοποίητα.
Από ΘΥΜΟ που είναι καυτός σαν τη λάβα του ηφαιστείου. Εξαϋλώνει τα πάντα στο διάβα του.
Από ΠΡΟΔΟΣΙΑ που έχει πολύ αιχμηρά τα βέλη της. Σε τρυπούν κατάστηθα δίχως καμία λύπηση.
Από ΦΟΒΟ που η παγωμένη του ανάσα σε παραλύει.
Από ΘΥΜΟ που είναι καυτός σαν τη λάβα του ηφαιστείου. Εξαϋλώνει τα πάντα στο διάβα του.
Από ΠΡΟΔΟΣΙΑ που έχει πολύ αιχμηρά τα βέλη της. Σε τρυπούν κατάστηθα δίχως καμία λύπηση.
Από ΦΟΒΟ που η παγωμένη του ανάσα σε παραλύει.
Το τοξικό αυτό μείγμα
είναι σατανικά φτιαγμένο. Λειτουργεί ακριβώς όπως μία βόμβα. Διαθέτει ένα εκρηκτικό υλικό και έναν μηχανισμό πυροδότησης.
Πρόσκρουση, απελευθέρωση αερίων, πίεση στη βόμβα και… ΜΠΑΜ!
Στην αρχή, παραδόξως,
προσφέρει μεγάλες δόσεις ανακούφισης, εκτόνωσης, ασφάλειας και ηρεμίας. Όμως,
είναι πολύ πονηρή. Τα δηλητηριώδη ίχνη της αφήνουν και σημάδια. Την κατάλαβα
πια αυτήν την Αποφυγή. Οι πληγές αυτές στο κορμί και στην ψυχή είναι το τίμημα
που πληρώνω ξανά και ξανά. Και εγώ θέλω να σταματήσω να πληρώνω. Είναι
πανάκριβο αυτό το τίμημα! Είναι επικίνδυνο! Με καταπλακώνει. Ασφυκτιώ. Η σάρκα
δεν αντέχει άλλο τα τοξικά εγκαύματα.
Αυτό το έγκλημα
πρέπει να σταματήσει. Το λες και θεατρική παράσταση. Συμφωνώ. Είχε τον σκοπό
της. Πολύ καλά τον υπηρέτησε, όταν υπήρχε η ανάγκη. Αυτός ο ρόλος όμως, με
ενόχλησε πολύ και για αρκετό καιρό. Τέλος. Όλο αυτό θα σταματήσει. Τώρα. Δύσκολα στην αρχή. Με βήματα μικρά.
Διστακτικά. Αμφίβολα. Δεν πειράζει. Μέγιστος σκοπός είναι η ΚΙΝΗΣΗ.
Να προχωρήσω. Να
αρχίσει να σβήνει σιγά σιγά ο απόηχος των εκρήξεων. Πολλές από αυτές ήταν
εφιαλτικές. Οι σφυγμοί να επανέλθουν σε ευχάριστους ρυθμούς. Η ματιά να
ξεθολώσει από τις σκόνες. Να μην κοιτάω έντρομη πίσω.
Όχι πια, τρέχα, θα σκάσει η βόμβα πάλι! Τρέχααα…
Βήματα μόνο τώρα.
Αργά, σταθερά με σιγουριά.
Μπροστά!
Τα χέρια λικνίζονται
δίπλα στο σώμα. Άνετα. Ελεύθερα. Αρμονικά. Που και που αγκαλιάζουν το σώμα. Το
χαϊδεύουν. Σα να το ξαναγνωρίζουν. Αυτό ανταποκρίνεται με ευχαρίστηση.
Ορθώνεται περισσότερο. Αγαλλιάζει πιο πολύ τώρα με αυτόν τον βηματισμό.
Πώς;
Στα χέρια μου
κρατούσα τη βόμβα;…
Αλεξάνδρα Γεωργίου
Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
