"Μόλις είν' έτσι δυνατός, ο έρωτας και ο χάρος"
Δ. Σολωμός, Ο Κρητικός
"Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova."
Δ.Λιαντίνης, Γκέμμα
Τα δύο αδέρφια μία ημέρα κάθισαν μαζί να τα πουν και να ξαποστάσουν λιγάκι! Ο ένας υπερηφανευόταν στον άλλον για τα...κατορθώματά του! Έλεγαν πόσο απόλυτα δυνατός και μοναδικός ήταν καθένας στο πεδίο του...Βλέπετε, και τα δύο αδέρφια είναι εξίσου παντοδύναμα. Ποτέ κανένα δεν κατάφερε να νικήσει το άλλο. Το μισό του καθενός συγκροτεί το σύμπαν ολόκληρο!Τόσο ισοδύναμα είναι μοιρασμένες οι εξαιρετικές τους ιδιότητες.
(Kάποια στιγμή ο Θάνατος για να πειράξει λιγάκι τον αδερφό του άρχισε να υπερηφανεύεται για την δική του υπερδύναμη)
-Έρωτα, σαν πολύ μας κοκορεύεσαι τώρα τελευταία!
-Και εσύ το ίδιο πάντοτε κάνεις! Έχεις γίνει, θαρρώ, πολύ ενοχλητικός...
-Θέλεις να παραβγούμε;
-Φυσικά! Σιγά μην σε φοβάμαι, Θάνατε...
-Ωραία, λοιπόν, ξεκινάμε. Ρίχνω στα μαύρα μου σκοτάδια όποιον θέλω, όποτε θέλω και όπως θέλω...
-Χμ...Κάνω τις καρδιές να "ματώνουν" αφόρητα ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, καταγωγή, εθνικότητα, κοινωνικοοικονομική τάξη, ψυχοσωματική κατάσταση, χρονική στιγμή...
-Και εσύ το ίδιο πάντοτε κάνεις! Έχεις γίνει, θαρρώ, πολύ ενοχλητικός...
-Θέλεις να παραβγούμε;
-Φυσικά! Σιγά μην σε φοβάμαι, Θάνατε...
-Ωραία, λοιπόν, ξεκινάμε. Ρίχνω στα μαύρα μου σκοτάδια όποιον θέλω, όποτε θέλω και όπως θέλω...
-Χμ...Κάνω τις καρδιές να "ματώνουν" αφόρητα ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, καταγωγή, εθνικότητα, κοινωνικοοικονομική τάξη, ψυχοσωματική κατάσταση, χρονική στιγμή...
(Έσμιξε λιγάκι τα παγερά του μάτια ο Θάνατος και άφησε ένα ένα φρικιαστικό μειδίαμα.)
-Χα! Τι έχεις να πεις; Δεν λες κάτι...
-Το νήμα της Ζωής που τόσο εύκολα κόβεις, δεν έχει μία σταλιά νόημα εάν δεν του δώσω εγώ λιγάκι από την πνοή μου...
-Και πάλι το...κόβω!
-Ναι, αλλά ο άνθρωπος ο πλημμυρισμένος από εμένα, όχι μόνο δεν σε φοβάται αλλά σε έχει υπερβεί κιόλας! Χα...
-Οι ρομαντικοί σου ερωτευμένοι και όσοι αγαπιούνται τέλος πάντων, χωρίζουν για πάντα, οριστικά και αμετάκλητα, όποτε και αν το θελήσω εγώ...
-Χμ! Οι "ρομαντικοί μου ερωτευμένοι και λοιποί" και ιδίως όσοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να αποκαλούν τον Άλλον, ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ, είναι από πάντα μαζί και για πάντα...Δεν λογαριάζουν καν τα μαύρα σου σκοτάδια...
-Εσύ αδερφέ μου, Έρωτα, έχεις πάρει πολύ αέρα, τελικά...
-Και εσύ το ίδιο. Ξέρεις πόσες καρδιές κρατάνε τη φλόγα μου δυνατή;
-Ξέρεις πόσο δάκρυ, απόγνωση, πόνος, και τρόμος με θεριεύει;
-Το νήμα της Ζωής που τόσο εύκολα κόβεις, δεν έχει μία σταλιά νόημα εάν δεν του δώσω εγώ λιγάκι από την πνοή μου...
-Και πάλι το...κόβω!
-Ναι, αλλά ο άνθρωπος ο πλημμυρισμένος από εμένα, όχι μόνο δεν σε φοβάται αλλά σε έχει υπερβεί κιόλας! Χα...
-Οι ρομαντικοί σου ερωτευμένοι και όσοι αγαπιούνται τέλος πάντων, χωρίζουν για πάντα, οριστικά και αμετάκλητα, όποτε και αν το θελήσω εγώ...
-Χμ! Οι "ρομαντικοί μου ερωτευμένοι και λοιποί" και ιδίως όσοι είναι τόσο τυχεροί ώστε να αποκαλούν τον Άλλον, ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ, είναι από πάντα μαζί και για πάντα...Δεν λογαριάζουν καν τα μαύρα σου σκοτάδια...
-Εσύ αδερφέ μου, Έρωτα, έχεις πάρει πολύ αέρα, τελικά...
-Και εσύ το ίδιο. Ξέρεις πόσες καρδιές κρατάνε τη φλόγα μου δυνατή;
-Ξέρεις πόσο δάκρυ, απόγνωση, πόνος, και τρόμος με θεριεύει;
(Έγειρε λίγο το πανέμορφο πρόσωπό του στο πλάι και τον κάρφωσε με το μεθυστικό του βλέμμα)
-Σύμφωνοι, αλλά οι θνητοί είναι παντελώς χαζοί και δεν σε υπολογίζουν! Ξοδεύουν τη ζωή τους δίχως να ζουν, δίχως να σε σέβονται όπως αρμόζει στην αφεντιά σου...
-Γιατί, εσένα που σε ευτελίζουν καθημερινά; Που σε συγχέουν με τόσα αταίριαστα σου; Που δεν σε πιστεύουν;
-Γιατί, εσένα που σε ευτελίζουν καθημερινά; Που σε συγχέουν με τόσα αταίριαστα σου; Που δεν σε πιστεύουν;
(Συνοφρύωση ταυτόχρονη και για τα δύο κραταιά αδέρφια)
-Αδερφέ μου, Θάνατε, έχεις δίκιο...Και εγώ εξάλλου έχω....Είναι παντελώς ανίδεοι...
-Τι; Μελαγχόλησες, τώρα; Έχασες τη διάθεσή σου για το παιχνίδι μας;
-Ξέρεις καλά ότι η μελαγχολία προσδίδει στη γοητεία μου..Απλά, τους λυπήθηκα...
-Δεν θέλεις να παίξουμε πια;
-Σκέφτομαι ότι πρέπει να τους ταρακουνήσουμε σοβαρά αυτούς τους θνητούς! Τέτοια "δώρα" και να μην τα εκτιμούν; Εγώ και εσύ, δηλαδή...
-Έχεις δίκιο! Παιδαριωδώς καμώνονται ότι δεν λαμβάνουν το νόημα της Ζωής ούτε από την επίγνωση του τέλους της...
-...ούτε από την υπέρβαση της θνητότητας της...
-Λοιπόν, Έρωτα, θα συνεχίσουμε το έργο μας κανονικότατα...Εγώ, με τον φόβο και την αμείλικτη αλήθεια μου και εσύ ...
-...και εγώ να τους τρυπάω με τα βέλη μου, τα βουτηγμένα στην ουσία της ίδιας της ύπαρξης τους... Ουφ!
-Τι; Μελαγχόλησες, τώρα; Έχασες τη διάθεσή σου για το παιχνίδι μας;
-Ξέρεις καλά ότι η μελαγχολία προσδίδει στη γοητεία μου..Απλά, τους λυπήθηκα...
-Δεν θέλεις να παίξουμε πια;
-Σκέφτομαι ότι πρέπει να τους ταρακουνήσουμε σοβαρά αυτούς τους θνητούς! Τέτοια "δώρα" και να μην τα εκτιμούν; Εγώ και εσύ, δηλαδή...
-Έχεις δίκιο! Παιδαριωδώς καμώνονται ότι δεν λαμβάνουν το νόημα της Ζωής ούτε από την επίγνωση του τέλους της...
-...ούτε από την υπέρβαση της θνητότητας της...
-Λοιπόν, Έρωτα, θα συνεχίσουμε το έργο μας κανονικότατα...Εγώ, με τον φόβο και την αμείλικτη αλήθεια μου και εσύ ...
-...και εγώ να τους τρυπάω με τα βέλη μου, τα βουτηγμένα στην ουσία της ίδιας της ύπαρξης τους... Ουφ!
(Ξεκίνησαν να φύγουν αγκαλιασμένοι με σκοπό να συνεχίσουν την αποστολή τους ο καθένας πιο αποφασισμένοι. Κοντοστάθηκαν λιγάκι και κοίταξαν την ανθρωπότητα από ψηλά. Της έκλεισαν με νόημα το μάτι και μειδίασαν παιχνιδιάρικα...Μπορεί κανείς τους να μην νίκησε και εσείς έχετε όλο το δικαίωμα να αποφασίσετε και να εκλέξετε τον νικητή! Θυμήθηκα ένα τραγουδάκι των θνητών όπου στους στίχους του ο Έρωτας ανάβει τις φωτιές του και κάνει στάχτη τον ...Άδη! Είπαμε, όμως, η επιλογή είναι προσωπική...)
