Τον χρόνο τον αισθάνομαι σαν ένα
περίεργο συνεχές που δεν γνωρίζει από παλιές και νέες χρονιές , έτη, εβδομάδες,
ώρες…
Κάθε φορά όμως παρασύρομαι όταν η ανθρωπότητα βρίσκεται στο «κατώφλι» του Νέου Έτους και σχεδόν ανεπαίσθητα ο εαυτός μου κάνει περίεργους απολογισμούς, υπολογισμούς, σχεδιασμούς…
Κάθε φορά όμως παρασύρομαι όταν η ανθρωπότητα βρίσκεται στο «κατώφλι» του Νέου Έτους και σχεδόν ανεπαίσθητα ο εαυτός μου κάνει περίεργους απολογισμούς, υπολογισμούς, σχεδιασμούς…
Που βρίσκομαι; Πώς έφτασα έως
εδώ; Τι άλλο θέλω να κάνω; Πώς θα το κατορθώσω; Τι αφήνω; Τι κρατάω; Κάτι σαν
θλίψη και κάτι σαν ελπίδα την ίδια στιγμή… Είναι και αυτή η «εκπαίδευση» από
μικρή:
«Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού
ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά…… Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά
ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια με χαρά…. Μα κι αν φεύγεις μακριά μας, στην
καρδιά μας πάντα ζει κάθε λύπη και χαρά μας που περάσαμε μαζί…..»
Αν λοιπόν συμφωνήσουμε – ανάλογα και με το πρωτοχρονιάτικο πνεύμα – στο δεδομένο που θέλει από το «καινούργιο» να φέρνει μαζί του την Ελπίδα, την Υπόσχεση, την Ανανέωση, έχω κάτι να του ζητήσω…
Αν λοιπόν συμφωνήσουμε – ανάλογα και με το πρωτοχρονιάτικο πνεύμα – στο δεδομένο που θέλει από το «καινούργιο» να φέρνει μαζί του την Ελπίδα, την Υπόσχεση, την Ανανέωση, έχω κάτι να του ζητήσω…
Να μειώσει το … «ξέρω, ξέρω» και
το… «και εγώ, και εγώ»… από τις ψυχές των ανθρώπων και να τους θυμίσει την
εποχή που ήταν μικροί και με τα καλά τους φιλαράκια δεν έλεγαν μεγαλοστομίες,
δεν πρόβαλλαν επιθετικά και αλαζονικά το Εγώ τους, δεν μονοπωλούσαν τις
καταστάσεις, αλλά ΣΤΕΚΟΝΤΑΝ ΠΛΑΙ σε αυτόν που χρειαζόταν να ΑΚΟΥΣΤΕΙ!
Να κλείσει το στόμα τους και να
ανοίξει τις καρδιές τους ώστε να ανοίξουν τα αυτιά τους! Υπάρχουν στιγμές
πόνου, απώλειας, δυστυχίας, ενόχλησης, αμηχανίας, σύγχυσης που ζητούν μία
παρουσία και τίποτε άλλο…
Αν πρόκειται να ειπωθεί κάτι, ας γίνει αυτό με ΕΝΕΡΓΗΙΚΗ ακρόαση και όχι με παθητική… Αυτή η τελευταία γκρεμίζει τις γέφυρες και φουντώνει τη «φωτιά» στη ψυχή όποιου ζητά να ξαποστάσει λιγάκι!
Αν πρόκειται να ειπωθεί κάτι, ας γίνει αυτό με ΕΝΕΡΓΗΙΚΗ ακρόαση και όχι με παθητική… Αυτή η τελευταία γκρεμίζει τις γέφυρες και φουντώνει τη «φωτιά» στη ψυχή όποιου ζητά να ξαποστάσει λιγάκι!
Καινούργιε μου χρόνε θα σε
παρακαλέσω να φωτίσεις με τη …μαγική σου δύναμη όλους τους «ξέρω, ξέρω» και
τους «εγώ, εγώ» ώστε να έρθουν πραγματικά κοντά και να καθίσουν δίπλα! Ξέρεις
καινούργιε μου χρόνε, υποψιάζομαι ότι θα είμαστε πολύ καλύτερα όλοι έτσι…
Αλεξάνδρα Γεωργίου