Γράμμα στον Άγιο Βασίλη από ένα μεγάλο παιδί!...

Εξαρχής θα ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω στον Άγιο(!) και επιπλέον είμαι σε μία ώριμη ηλικία που η ζωή μού δίδαξε ότι αυτό το «πνεύμα» όχι μόνο υπάρχει αλλά όπου δεν συμβαίνει αυτό, εμείς οι ίδιοι έχουμε χρέος να το δημιουργούμε…
Περιμένοντας στη σαδιστικά αργή ουρά του ταχυδρομείου, η εξονυχιστική παρατήρηση του χώρου και των ανθρώπων είναι πολλές φορές απαραίτητη για την διευκόλυνση της υγείας του…νευρικού μας συστήματος. Έτσι λοιπόν άρχισα να περιεργάζομαι το κουτί με τα γράμματα που ρίχνουν τα παιδιά για τον αγαπημένο τους Άγιο!
Κοιτάω στο πάνω μέρος μέσα από την σχισμή του χάρτινου κουτιού και διακρίνω παιδικά γραμματάκια στους φακέλους αλληλογραφίας να προσπαθούν να χαράξουν στο χαρτί τις διευθύνσεις των σπιτιών τους…Τι να σκεφτόταν το παιδικό κεφαλάκι του 2016; Τι να λαχταράει η «μικρή» ψυχή τους; Ποια είναι αυτά τα δεδομένα που τους λείπουν, ώστε οι παιδικοί τους πόθοι μένουν ανεκπλήρωτοι ;

-Εσύ, τι θέλεις από τον Άγιο Βασίλη; (ακούστηκε μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου!)

-Εγώ;

-Φυσικά! Εσύ!

-Χα! Χα! Τι να θέλω εγώ…

-Μην αστειεύεσαι! Το θέμα είναι σοβαρό! Έτσι καταντήσατε όλοι οι «μεγάλοι» και στράγγιξε ο κόσμος από ελπίδα και αγάπη! (είπε αυστηρά η Φωνή)

-Μμμ …θέλω κάτι που δεν τυλίγεται σε συσκευασία δώρου!

- Πες το εσύ και θα δούμε τι μπορεί να γίνει…

-Έχει σχέση με τους ανθρώπους γύρω μου και συγκεκριμένα τους ανθρώπους ΑΥΤΗΣ της χώρας!

-Δηλαδή;

-Όσο πάει και χειροτερεύουν!

-Τι παθαίνουν;

-Είναι σκληροί, αδίστακτοι, κακιασμένοι, θυμωμένοι, αγενέστατοι, υποκριτές, εκμεταλλευτές, αδιάφοροι, μεταξύ τους, εκ των προτέρων και σε καθημερινή βάση!!!

-Χμ! Πολύ δυσάρεστο αυτό!

-Ναι…δεν το αντέχω εύκολα…

-Μου φαίνεται ότι πρέπει να καθίσεις να γράψεις και εσύ στον Άγιο Βασίλη ένα γράμμα!

-Χα! Στον Άγιο Βασίλη;

-Μην γελάς!!!

-Κυρία, θα περάσετε μπροστά;…Κυρία;…Δεν ακούτε;…Περάστε μπροστά, ήρθε η σειρά σας…Κυρία;;;…
Λίγο πριν προχωρήσω βγάζω μία σχεδόν ασυναίσθητα φωτογραφία στο κόκκινο αγιοβασιλιάτικο κουτί. Θα του γράψω ένα γράμμα, λοιπόν…

{Άγιε μου Βασίλη, δεν θυμάμαι να σου έγραψα ποτέ γράμμα όταν ήμουν μικρούλα και να που θα σου γράψω τώρα το πρώτο μου που είμαι αρκετά μεγαλούλα! Έχω ακούσει ότι εκτός από τα δώρα τα υλικά που χαρίζεις, εκπληρώνεις και διάφορες επιθυμίες στους ανθρώπους πιο…συναισθηματικές! Έχεις λένε ένα Πνεύμα ιδιαίτερο που με αυτό γεμίζεις τις καρδιές των ανθρώπων και εκείνοι με τη σειρά τους γίνονται πιο ανθρώπινοι! Άγιε μου Βασίλη, η μικρούλα χώρα που ζώ δεν είναι και σε πολύ κατάσταση, και ξέρεις περισσότερο γιατί; Γιατί οι άνθρωποι μεταξύ τους συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον σαν να ήταν ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός! Αν ξεφυλλίσεις λιγάκι την ιστορία μας, ανέκαθεν υπήρχε αυτό το απαίσιο φαινόμενο που μας τυραννούσε τις ζωές… Πολλοί παράγοντες το βοηθάνε, αλλά δεν ταιριάζει τώρα αυτό σε ένα τέτοιο γράμμα! Θέλω να σε παρακαλέσω, όταν θα πετάξεις με το έλκηθρό σου πάνω από την μικρούλα χώρα μου, ρίξε Άγιε μου, λίγο από αυτό το μαγικό σου πνεύμα, μήπως αρχίσουν να μαλακώνουν οι καρδιές τους! Κάνε τους να καταλάβουν ότι είμαστε όλοι «δεμένοι» μαζί σε αυτή τη μικρή και αφόρητα ευάλωτη ζωή, ότι η κακή πράξη του καθένα θα έχει αντίκτυπο κάποτε και στον ίδιο! Άγιε μου, δεν ξέρω πια τι έχουν πάθει, αλλά ολοένα και χειροτερεύουν! Η ζωή μαζί τους γίνεται δυσβάσταχτη και για αυτό πασπάλισέ τους σε παρακαλώ πολύ και με εκείνη τη χρυσόσκονή σου, μήπως και ξεκινήσουν να βλέπουν πρώτα τα θετικά γύρω τους και να μην είναι αχάριστοι, να πιστεύουν στις δυνάμεις τους και να μην σταματούν την προσπάθεια, και να γυρίσουν επιτέλους, άγιε μου, το πρόσωπό τους λιγάκι προς τον ΔΙΠΛΑΝΟ τους! Δείξε τους, εσύ που το γνωρίζεις καλά, ότι αυτό είναι το ΜΥΣΤΙΚΟ σε κάθε σχεδόν πρόβλημα και δυστυχία! Δεν θα σε κουράσω  άλλο, γιατί είσαι και πολυάσχολος αυτήν την περίοδο…

Και κάτι τελευταίο και πολύ σημαντικό:

ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΜΗΝ ΤΟ ΔΩΣΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ! ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΗ, ΣΤΗ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΧΩΡΑ ΜΟΥ…

Διαβάστε περισσότερα

Ο Θαλαμοφύλακας και το Νόημα!

Για πολύ καιρό η μικρούλα χώρα που ζούμε γέμιζε συνεχώς με ψυχές παραδομένες στο έλεος της φρίκης, του τρόμου, της αγωνίας και της έσχατης απελπισίας. Στα μάτια των περισσότερων, με ελάχιστη ανθρωπιά και ειλικρινές ενδιαφέρον αν κοιτούσες, θα έβλεπες το «σημάδι» από το όριο που χωρίζει την ύπαρξη από το αντίθετό της…Την ύπαρξη από τη μη ύπαρξη. Τη ζωή από το θάνατο. Το Είναι από το απόλυτο Τίποτα . Η αδίστακτη ένταση της υπέρτατης αγωνίας για την επιβίωσή τους καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους. Νομίζω είναι σαν μια μικρή «αντανάκλαση» που δεν θα φύγει ποτέ. Αν πλησιάσεις πολύ κοντά στο πρόσωπό τους θα δεις κάτι σαν «ξυραφιά» μέσα στην ίριδα του ματιού . Σαν ξυράφι μάτωσε η ψυχή τους όταν παντελώς μετέωροι, άγγιξαν με την άκρη του ποδιού την άβυσσο…

Ας μη πάμε όμως «μακριά» με την περίπτωση των μεταναστών και των προσφύγων. Γύρω μας, δίπλα μας, καθημερινά και σε σταθερή βάση, δίνονται οι μάχες για ΤΗΝ ύπαρξη. Στα νοσοκομεία, στα ιδρύματα, στα γηροκομεία, στα χειρουργικά τραπέζια, στους δρόμους , στα πεζοδρόμια, στα παγκάκια. Αλλά και εκεί όπου δεν είναι τόσο εμφανές και ευκόλως εννοούμενο ή είναι τόσο απομακρυσμένο από εμάς που καταντάει «μη υπαρκτό» .

Ξέρεις τι είναι να δεις κατάματα τη δίχως τέλος κατάμαυρη αυτή Ήπειρο; Έζησες ποτέ τη μεγάλη πιθανότητα να στραγγίξει η καρδιά σου από όλο το αίμα της; Έφτασες στο «όριο»; Είπες ποτέ, αυτοί είναι μάλλον οι τελευταίοι χτύποι ζωής στο στήθος μου που θα ακούσω; Άκουσες η Ψυχή από τα τρίσβαθά της να σου στέλνει αποχαιρετιστήριο μήνυμα; Σου είπε ποτέ η ίδια αυτοπροσώπως, σβήσε με από το χάρτη γιατί δεν αντέχω άλλο τα βάσανά μου; Υπερχείλισε ποτέ η πίκρα και η απελπισία τόσο, ώστε να σκεφτείς πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να θολώσει η διαύγεια του μυαλού σου; Σου άρπαξαν ποτέ με τη βία τα χαλινάρια της ύπαρξης σου, έτσι που αυτή να γίνει στα χέρια τους ένα ασήμαντο και ευτελές παιχνιδάκι;

Η συνέχεια του άρθρου μου στο:
http://www.animartists.com/2017/01/12/217/

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Η ταινία "Dear Zindagi" σπάει το ταμπού για την ψυχική υγεία

(http://www.athena.org.gr/)

Είναι πολύ λυπηρό που ζούμε σε μία κοινωνία όπου το να μιλάμε για την ψυχική υγεία είναι ακόμα ταμπού. Ακόμα και αν ζητήσουμε βοήθεια από έναν θεραπευτή αποκαλούμαστε αυτόματα ψυχικά ασθενείς. Το να πάμε στον γιατρό επειδή έχουμε πυρετό ή πονοκέφαλο θεωρείται σωστό, αλλά είναι σωστό να αγνοούμε τη συναισθηματική και ψυχική μας υγεία;

Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε ότι το κλάμα ή τα συναισθήματα θλίψης αποτελούν σημάδια αποτυχίας. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι γύρω μας, ακόμα και η ίδια μας η οικογένεια κάποιες φορές ντρέπονται να παραδεχτούν ότι το παιδί τους χρειάζεται κάποιες συμβουλές από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας.

Η ινδικής παραγωγής ταινία "Dear Zindagi" που σημαίνει «Αγαπητή ζωή» τονίζει τη σημασία της ψυχικής υγείας με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. 

Το σενάριο εξηγεί ότι ο εγκέφαλος είναι μέρος του σώματος και ότι χρειάζεται εξίσου προσοχή.

 Σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η Ινδία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών λόγω της κατάθλιψης και του άγχους που επικρατούν. Ωστόσο, παρά τα ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία, εξακολουθούμε να είμαστε αμήχανοι όταν αναφερόμαστε στη ψυχική υγεία. 

Μεγάλοι ηθοποιοί όπως η Ντιπίκα Παντούκον, ο Καράν Τζοχάρ, κια η Ιλεάνα ντο Κρουζ, και σκηνοθέτες όπως ο Γκάουρι Σιντέ δεν διστάζουν να θίξουν αυτό το θέμα στον εμπορικό κινηματογράφο αναφερόμενοι στη μάχη με την κατάθλιψη, γεγονός που αποτελεί σημαντικό βήμα για την άρση του στίγματος που κυριαρχεί στη ψυχική υγεία.

Ακολουθούν μερικά μαθήματα που διδάσκει η ταινία:

1. Συνήθως σκεφτόμαστε ότι χρειάζεται να επιλέξουμε το δύσκολο μονοπάτι στη ζωή για να πετύχουμε. Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε και τον εύκολο τρόπο.
2. Θα πρέπει μερικές φορές να αντιμετωπίζουμε τους γονείς μας ως απλούς συνανθρώπους. Εκτός από το να είναι γονείς είναι και κάτι περισσότερο από αυτό. Θα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τα ελαττώματα και να προσπαθούμε να τους καταλάβουμε.
3. Δεν είναι κακό να κλαίμε. Μόνο αν κλαίμε ανεξέλεγκτα, θα είμαστε σε θέση να γελάμε με το ίδιο σθένος!
4. Δεν χρειάζεται να προσδοκούμε τα πάντα από μία μόνο σχέση: Υπάρχουν διάφορα είδη σχέσεων, οπότε γιατί να περιμένουμε τα πάντα από μόνο μία;
5. Τα πάντα μπορούν να διορθωθούν στη ζωή. Γιατί να μην πούμε «αντίο» στους φόβους μας και «γεια» στη ζωή;

Movie trailer: Dear Zindagi Official Trailer | Shah Rukh Khan & Alia Bhatt Releasing Nov 25

Πηγή: indiatimes.com

Διαβάστε περισσότερα

Στρεσαρισμένος εγκέφαλος!

Όμορφο βίντεο για τις επιδράσεις στον εγκέφαλο μας από το ΧΡΟΝΙΟ ΣΤΡΕΣ.

Διαβάστε περισσότερα

Ατνλώντας όλα τα θετικά...

Ένα όμορφο και πολύ χρήσιμο πληροφοριακό βίντεο για το πως μπορεί το άτομο να αντλήσει το καλύτερο δυνατό από τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες!..

Διαβάστε περισσότερα

Η ψυχή είναι ελατήριο...

Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα ελατήριο φοβερό και επικίντυνο μια 

εκρηκτικιά δύναμη μεγάλη κουβαλούμε, τυλιμένη μέσα στις σάρκες και 

στα ξίγκια μας, και δεν το ξέρουμε.

 Και το χειρότερο, δε θέμε να το ξέρουμε 

(Ν. Καζαντζάκης, αναφορά στον Γκρέκο, σελ.351)

Διαβάστε περισσότερα

Το συγνώμη που πληγώθηκε πολύ...

Αλήθεια…δεν νομίζω να πιστεύετε ακόμα ότι μία «συγνώμη» είναι αρκετή για να τα φτιάξει όλα! Ή τουλάχιστον ένα μέρος τους… Διατυπώνεται προφορική ή γραπτά η λεξούλα αυτή, και μετά τι; Πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθήσει η πράξη της συγχώρεσης; Δύσκολο.Και ακόμα δυσκολότερο όταν αυτή η λεξούλα έχει ειπωθεί τόσες φορές που δεν αντέχεται να «φορεθεί» άλλο.  Πάλιωσε, έλιωσε, έγινε τρίμματα. Έχασε την ουσία της, το περιεχόμενό της και την κρυφή υπόσχεση που είχε σαν άσο στο μανίκι της. Η υπόσχεση ότι μετάνιωσα, έμαθα, φοβήθηκα, θέλω να γίνω καλύτερος. Και όλα αυτά αληθινά, ταπεινά και με πλήρη επίγνωση.

Πολλοί έχουν και την απαίτηση, ενώ λείπουν όλα τα παραπάνω, να συγχωρεθούν δίχως καθυστέρηση μάλιστα. Εγωισμός; Και αυτός φταίει. Άλλοι πάλι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ δυνατό και υπεράνω που κατάφερε να ξεστομίσει μία τέτοια λέξη, οπότε επίσης επιζητούν άμεσα την πράξη της συγχώρεσης. Αλαζονεία; Και αυτή έχει βάλει το χεράκι της. Κάποιοι απορούν και παραπονιούνται που δεν εισακούονται και που τα «πράγματα δεν φτιάχνουν» ενώ θα έπρεπε λογικά(;). Ανωριμότητα; Και έλλειψη αυτογνωσίας το ονοματίζεις.

Η δυσκολία του να γίνει μία συγνώμη αληθινή άρα να έχει και πολλές πιθανότητες να γίνει και πιστευτή, βρίσκεται μέσα στην προϋπόθεση ότι πρέπει πρώτα να γίνει πράξη. Πράξεις που θα ανοίγουν το δρόμο για τη μεταμέλεια, θα σκάβουν βαθιά στον αόρατο εαυτό για να πάρουν εξηγήσεις, θα φωτίζουν κάθε σκοτεινό σημείο της άσχημης συμπεριφοράς, θα γκρεμίζουν λίγο λίγο το τείχος που υψώθηκε. Και με τα χέρια αν χρειαστεί!

Ο φταίχτης, ο θύτης, ο υπεύθυνος τέλος πάντων, συνήθως γίνεται θεατής μίας αληθινής τραγωδίας. Η καρδιά του θύματος ραγίζει, τσακίζεται, γίνεται χίλια κομμάτια. Άλλοτε το παραδέχεται και άλλοτε το κρύβει. Άλλοτε χτυπιέται και οδύρεται φανερά και άλλοτε σβήνει η ζωή του με έναν βουβό πόνο. Ο κόσμος όπως τον ήξερε λίγο πριν, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει γίνει σκόνη. Υπάρχουν φυσικά και λιγότερο οδυνηρές περιπτώσεις. Να μην έχει φύγει το πάτωμα κάτω από τα πόδια του. Να έχει χυθεί λίγο φαρμάκι στην καρδιά του. Να χρειαστεί να πικραθεί τόσο που να αμφισβητήσει τις καλές του προθέσει.ς

Το αντιστάθμισμα δεν είναι ικανό να κρατηθεί από ένα μικρό σύνολο επτά γραμμάτων. Αυτή η λέξη πρέπει να κλείσει μέσα της όλο το ξάφνιασμα, την κούραση, την απογοήτευση, τη θλίψη, την προδοσία. Όλα αυτά που αισθάνεται αυτός που πρέπει(;) να συγχωρέσει. Ο φταίχτης οφείλει να αποδείξει ότι πήρε κάτι από όλο αυτό το φορτίο και το έβαλε επάνω του. Το ζύγισε. Άφησε και το δικό του σώμα να λυγίσει, να πονέσει. Ξέφυγε και από εκείνον μία μικρή κραυγή απελπισίας.

Να δώσει και αυτός ένα δάκρυ, μήπως και πάρει καμία συγνώμη για αντάλλαγμα…

«…τώρα αγάπη μου πάρε το δάκρυ μου, δως μου για αντάλλαγμα συγνώμη…»

https://www.youtube.com/watch?v=Bkr5aqiT9cA

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

 

Διαβάστε περισσότερα

Εμείς οι δύο είναι αρκετό...

{…Έχουμε τα παιδιά των άλλων τον Εντουάρντ, τον Πωλ, το καλοκαίρι τα κουρεύουν κοντά, το χειμώνα τα αφήνουν πιο μακριά…Και η Ματίλντ κρατιέται σε φόρμα! Καμία εγκυμοσύνη δεν θα χαλάσει τη φόρμα της…Δεν έχουμε φίλους. Ποτέ δεν είχαμε. Τι θα πρόσθεταν στη ζωή μας; Ζευγάρια που βγαίνουν με άλλα ζευγάρια, που πάνε διακοπές όλοι μαζί, δεν αγαπιούνται μεταξύ τους, για αυτό χρειάζονται τους φίλους. Με την Ματίλντ είμαστε καλά. Είμαστε ευτυχισμένοι αυτό είναι που μετράει…}

Ο πρωταγωνιστής στο φιλμ, Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑΣ, λέει τα παραπάνω λόγια θέλοντας να μοιραστεί την πληρότητα που νιώθει, παραμένοντας κλεισμένος στο κομμωτήριο όλη την ημέρα, κάθε μέρα, έχοντας για μοναδική του απόλαυση στη ζωή τη σχέση με τη γυναίκα του, Ματίλντ, ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Δεν αισθάνεται έλλειψη για τίποτε άλλο στη ζωή του –και εκείνη το ίδιο – παρά μόνο για ο τιδήποτε σχετίζεται με εκείνη: να μιλάει, να τρώει, να πίνει, να χορεύει, να διαβάζει, να καπνίζει, να χαζεύει, να κοιμάται, να ακούει μουσική, να κάνει έρωτα μαζί της!

Όλα αυτά συγκροτούν ένα δικό τους «σύμπαν» το οποίο είναι πολύ επαρκές και για τους δυο τους! Αρχικά ίσως φαντάζει κάπως ασφυκτικό, όμως όταν οι δύο πρωταγωνιστές ξετυλίγουν το συναίσθημα και τη λαχτάρα του ενός για τον άλλον, η «ιδιόρρυθμη» αυτή σχέση «δικαιολογείται». Η συγκεκριμένη στιγμή που συναντήθηκαν στη ζωή τους ταίριαξε τόσο μοναδικά με όσα κουβαλούσαν στη ψυχή τους τότε. Το μυαλό, η καρδιά, το σώμα δέχτηκε το άλλο παντελώς ευπρόσδεκτα, δίχως περιττές καθυστερήσεις, αμφιταλαντεύσεις, κυκλοθυμίες…

Η χημεία, η έλξη, ο ερωτισμός, η αύρα που στεφανώνει τις υπάρξεις τους είναι ικανή για να τους παρασύρει σε έναν εντελώς ξεχωριστό και δικό τους κόσμο: τα τετραγωνικά μέτρα ενός κομμωτηρίου! Όλα τα υπόλοιπα αιωρούνται γύρω τους απλώς για να τους δίνουν την ευκαιρία για να εμπλουτίζουν τη φαντασία του το ερωτικού/σεξουαλικού τους ρεπερτορίου. Βρίσκονται στη σκηνή του δικού τους πανέμορφου «θεατρικού έργου» χρησιμοποιώντας τους υπόλοιπους που σχετίζονται με τη ζωή τους αποκλειστικά ως κομπάρσους και θεατές αυτής της παράστασης…

Δε αποσπώνται, δεν επηρεάζονται, δεν αποκλίνουν. Ο στόχος είναι πάντοτε ένας και κοινός: να ευχαριστηθούν ο ένας τον άλλον όσο περισσότερο μπορούν! Σε κάθε πρόβλημα η λύση είναι αυτή που εμφανίζεται πρώτη και με ευκολία. Ξοδεύουν κάθε ανάσα της ζωής τους για να είναι μαζί και αυτό κάνει αυτήν την ανάσα άνετη και ευχάριστη. Χτίζουν κάθε ημέρα ένα υπέροχο οικοδόμημα γεμάτο από την κοινή τους βούληση για το πιο απλοϊκό και καθημερινό μέχρι το ουσιαστικό. Το σώμα τους πάντοτε «κουμπώνει» τέλεια μέσα στο άλλο σαν να φτιάχτηκε ένα «καλούπι» αποκλειστικά για αυτούς τους δύο.

Τους τραβάει σαν δυνατός μαγνήτης αυτή η αόρατη κοιλότητα. Είναι τόσο απασχολημένοι με το να ρίχνουν μέσα της όλο το ζεστό ρευστό υλικό τους που δεν αισθάνονται καμία άλλη ανάγκη. Ματιές, ανάσες, λόγια, αγγίγματα, χαμόγελα, αναστεναγμοί, φιλιά, αγκαλιές… Είναι απόλυτο αυτό που ζουν. Είναι ο Έρωτας αυτοπροσώπως. Δεν χωρά τίποτε άλλο ανάμεσα τους.

Τέτοιου είδους δικαιώματα έχει μόνο ο άλλος, ο γνωστός ισάξιος αντίπαλός του.

Ο Θάνατος φυσικά…

Έτσι και έγινε…

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Η δημόσια δήλωση της δημοσιογράφου Ελένης Πυργιώτη για την πάλη της με την μανιοκατάθλιψη!

"Χάνοντας μάχες με το θηρίο"

Γιατί κανείς δε μιλά για την μανιοκατάθλιψη; Από τους ασθενείς εννοώ. Γιατί κανείς δε βγαίνει θαρρετά να πει 'ναι είμαι κι εγώ"; Λοιπόν, δεν το έκρυψα ποτέ, είμαι μανιοκαταθλιπτική. Έχω περάσει 24 χρόνια παλεύοντας με το θεριό αυτό, κι ακόμα γράφω ήττες. Και η μεγάλη ήττα είναι η κατάθλιψη βεβαίως. Γιατί την μανία, όλοι εμείς νομίζω την μετράμε σαν υπέρ, τη μετράμε σαν γνώση, όσο η δυσθυμία είναι μόνο μια απτή επίγνωση πως η ζωή είναι ένας αργός βασανιστικός και μαρτυρικός θάνατος.

Διαγνώστηκα το 2008, που σημαίνει πως πάνε μονάχα 8 χρόνια που ανέχομαι να παίρνω φάρμακα.Που σημαίνει πως για τον διπλάσιο χρόνο απ' αυτόν αρνιόμουν πεισματικά κι ανόητα ίσως να ζητήσω βοήθεια.

Ξέρετε πόσο βαρύ είναι για κάποιον που τόσο αρνείται να ζητήσει κάτι, να πάει σε κάποιον και να του πει, δεν αντέχω, σε παρακαλώ βοήθησέ με;

Πόσο ν' αντέξουν να επιμένεις, ναι, θα κάνω ηλεκτροσόκ, είναι η μόνη λύση που μπορεί να με βγάλει απ' το σκατό, είναι λύση πειστική, το λένε δυο απ' τους μεγάλους γιατρούς;

Κι από κει ξεκινά μια ατέλειωτη Οδύσσεια. Γιατί στο 99% των περιπτώσεων ο όποιος δε μπορεί να σε βοηθήσει. Έχω δει δεκάδες γιατρούς, έχω αρνηθεί την ψυχοθεραπεία για προσωπικούς λόγους, μα έχω συμβουλευτεί (για διάφορα διαστήματα) πλήθος ψυχιάτρων. Τζίφος. Μέχρι χτες που είπα να συμμορφωθώ, που πείστηκα να συμμορφωθώ, δεν ήταν απλός δρόμος.

Ναι, θα αρχίσω θεραπεία, τώρα είμαι έτοιμη να το κάνω.
Πάλι καλά που, μια αρμαθιά φίλων έχει σταθεί στο πλευρό μου. Όχι, η οικογένεια δεν μπορεί, γιατί η οικογένεια αρνείται, μόνο ο αδερφός μου έχει προσπαθήσει να με πείσει πως είναι στο πλευρό μου. Μα κι αυτοί, πόσο ν' αντέξουν να τους λες, δε μπορώ, δεν είναι βίος αυτός, θέλω να πεθάνω, πες μου λες να κρεμαστώ ή να πάρω ποντικοφάρμακο, θέλω να 'ναι σίγουρος ο τρόπος, δε διακινδυνεύω να πέσω απ' τον πέμπτο και να βρεθώ παράλυτη να πρέπει παραπάνω να με συντρέχουν...

Πόσο ν' αντέξουν να επιμένεις, ναι, θα κάνω ηλεκτροσόκ, είναι η μόνη λύση που μπορεί να με βγάλει απ' το σκατό, είναι λύση πειστική, το λένε δυο απ' τους μεγάλους γιατρούς; Κι εκείνοι να τρέμουν πως θα σε δουν να σου τρέχουν τα σάλια σ' ένα άσυλο ίδιο φωλιά του κούκου, να δέχεσαι επισκέψεις με μάτια για πάντα χαμένα σ' ένα πλήθος από πεταλούδες που ζουζουνίζουν μέσα στο κεφάλι σου.

Έχω πολλά να πω όμως δε θέλω να κουράσω, σταματώ εδώ. Δε με νοιάζει να εκτεθώ, μια ζωή το υποφέρω γιατί η έκθεση είναι εμένα η δύναμή μου, κι όλοι αυτοί που τώρα θα χαθούν καλώς θα το κάνουν, να φύγουν, να παν αλλού να βρουν περιστεράκια και παραλίες, εγώ ζω ακόμα, κι ας χάνω ολοένα, εγώ προσπαθώ κι όσο να τα τινάξω θα τα μιλώ ανοιχτά τα πράγματα γιατί έτσι πρέπει».

Κείμενο:www.nooz.gr

Εικόνες:www.google.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Τα φαινόμενα απατούν;

Χτες βράδυ, αργά κάπως μετά τη δουλειά, λίγο μετά τις εννιά, χρειάστηκε να βγω έξω για μία συνάντηση. Στον αγαπημένο Πειραιά. Φτάνω σε μία στάση του 040. Κλείνω τα μάτια στη δροσιστική υγρασία της περασμένης ώρας. Στην αγαπημένη Νύχτα. Ψυχή μου είναι η δική σου ώρα για ανάσες τώρα.

Σε 7 λεπτά αναμένεται η άφιξη του λεωφορείου. 7 λεπτά. Στην νύχτα την όμορφη. Περισσότερο στην πόλη. Αφέθηκα παντελώς ελεύθερη να περιεργάζομαι ό, τι υπάρχει μπροστά μου και γύρω μου. Παρακολουθούσα τους περαστικούς που κατέφταναν από τα δεξιά μου, έως που τους έχανα από το οπτικό μου πεδίο προς τα αριστερά μου.

Σε 3 λεπτά. Τα μάτια μου έπεσαν πρώτα πάνω στα χέρια τους. To δεξί δικό του κρατάει μέσα του το αριστερό δικό της. Αργόσυρτος βηματισμός και κάτι σαν βάρος από την αρχή με «έσφιξε» κάπως. Μου φαντάζουν σαν μεγαλύτερης ηλικίας και μάλιστα κακοσυντηρημένης! Μου ξένισαν τα πολύ φρέσκα νεανικά πρόσωπά τους να στηρίζονται σε ένα σώμα τόσο δυσκίνητο. Τι να έπαθαν;…

Η έκφρασή τους παρόμοια σαν μία μάσκα συγκρατημένης δυσαρέσκειας. Η ματιά μου προσπαθώντας να εξιχνιάσει το «μυστήριο» ανεβοκατεβαίνει γρήγορα επάνω τους ψάχνοντας για κάποιο ίχνος αποκάλυψης. Τους παγώνω στο χωρόχρονο και ξεκινάω την «ανατομία». Γρήγορα, έρχεται το λεωφορείο. Πρέπει να τους αποτυπώσω στο μυαλό μου. Ανεβαίνω κοιτάζοντας πίσω μου. Ενοχλώ με την καθυστερημένη μου κίνηση. Λίγο ακόμα και τους «αφήνω» να φύγουν.

«Ανατομία ενός εγκλήματος» σκέφτηκα. Τι συνειρμός είναι αυτός τώρα; 

Εκείνη έχει εμφανώς παραπανίσια κιλά και μηδενικό σημάδι φυσικής άσκησης. Είναι οριακά παραμελημένη. Μία πνιγμένη ομορφιά. Εκείνος είναι ψηλότερος, με έντονα μελαχρινό μούσι, οριακά απεριποίητος αλλά ακόμα πολύ εμφανίσιμος.

Κάθομαι σε μία θέση που έτρεξα να την πιάσω πιο πολύ για τους φανταστώ με κλειστά μάτια. Τώρα είναι πιο ξεκάθαρη η αίσθηση που μου αποπνέουν: πώς κατάντησαν έτσι, από τώρα;! Ντροπή! Τι σημαίνει «από τώρα»; Πρέπει οι πορείες να είναι προδιαγεγραμμένες; Πρέπει να υπάρχουν καλούπια που μέσα τους θα συνθλίβονται τα όνειρα, οι προσδοκίες τα συναισθήματα; Πρέπει πάντα να υπερισχύουν τα «θανατηφόρα» οικογενειακά μοντέλα; Σύνελθε!

Τι να έπαθαν; Καμώθηκαν πολύ νωρίς και άχαρα, ανώριμα, άτσαλα το «παιχνιδάκι» των ενηλίκων σαν παντρεμένων που δεν «παλεύουν» καθημερινά για τη σχέση τους; Η και ακόμα χειρότερα δεν γνωρίζουν κατά βάθος για ποιο λόγο την έχουν; Και αυτή η έκφραση του προσώπου τους, τόσο πανομοιότυπη. Σαν να συνδέονταν με ένα αόρατο σωλήνα ορού αίματος που τους γέμιζε με το ίδιο τοξικό υγρό! Έσερναν το συγχρονισμένο βήμα τους δίχως καμία υποψία διαφυγής.

Θα τους θυμώσω. Είναι πολύ νέοι. Θέλω να παλέψουν, να διεκδικήσουν, να ξεσηκωθούν, να εξερευνήσουν!

Αυτά τα χέρια τους, όμως; Παράταιρη λεπτομέρεια στο σύνολο. Σταθερά ενωμένα, συγχρονισμένα, πεσμένα από τον ώμο με εμπιστοσύνη και σιγουριά. Μήπως από αυτή τη «χαραμάδα» θα στριμωχτεί το φως της ελπίδας; Είναι μία πιθανότητα. Τους εύχομαι καλή τύχη. Μαζί ή και ξεχωριστά ο καθένας. Α, και να «σηκωθούν» λιγάκι πιο όρθιοι όπως και αν έχει!

Στάση «Δημοτικό Θέατρο». Κατεβαίνω με όρεξη για να πατήσω τον αγαπημένο Πειραιά στην αγαπημένη νύχτα. Γεμίζω πάλι τα μάτια αχόρταγα με νέα σκηνικά και ιστορίες.

Η θαλασσινή αύρα ξέρει να κάνει τη δουλειά της.

Βαθιά ανάσα ψυχής πιο άνετη τώρα. 

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Νύχτα από λευκό μετάξι...

Ξαγρύπνια. Ηθελημένη κατάσταση.
Θα βασανίσεις το σώμα σου σκόπιμα. Θα παλέψεις με το θεό Ύπνο και όλες σου τις βιολογικές λειτουργίες. Θα μεταμορφωθείς σε άγριο θηρίο μέσα στο κλουβί της νύχτας. Θα πετάξεις τα σκεπάσματα από πάνω σου και θα βγεις έξω στο μπαλκόνι ξυπόλητος. Η ψύχρα σου κεντάει το δέρμα. Καλύτερα έτσι, μήπως δροσιστείς λιγάκι, καθότι η ένταση στη σκέψη σου είναι ικανή να σε οδηγήσει και στην …αυτανάφλεξη!

Αυτανάφλεξη. Φαινόμενο που παραμένει ακόμα ένα μυστήριο. Και ο Έρωτας ένα «μυστήριο» είναι που αδίστακτα όλες οι επιστήμες βάλθηκαν να τον ξεψαχνίσουν και να τον ξεγυμνώσουν. Εκείνος βέβαια αντιστέκεται με τη γνώριμη σαρωτική του δύναμη και τους κλείνει το μάτι αυτάρεσκα. Σε σιγοκαίει μέχρι τα βαθύτερα φυλλοκάρδια σου. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του και ευτυχώς που την κάνει πολύ καλά.

Αλλιώς εσύ δεν θα ήσουν τώρα ακίνητος και ημίγυμνος στο μπαλκόνι σου με το βλέμμα του αλλοπαρμένου. Να καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, να ακούς στο κεφάλι σου μέσα να επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές το τραγούδι που σου θυμίζει το αντικείμενο του πόθου σου σαν σε χαλασμένο πικάπ. Καθόλου δεν σε ενοχλεί αυτή η εκνευριστική επανάληψη. Αντίθετα, σου τροφοδοτεί μαζοχιστικά την επιθυμία ξανά και ξανά.

Τα μάτια σου πυρωμένα από το ξενύχτι ψάχνουν στο σκοτάδι μια ανακούφιση. Σου λείπει αφόρητα, αβάσταχτα και αναμφισβήτητα. Τρώγεσαι με τις σάρκες σου. Νομίζεις ότι θα ουρλιάξεις και απέξω σου. Βασανίζεσαι. Φοβάσαι ότι θα σκάσει η καρδιά σου. Μη φοβάσαι, φίλε μου. Ένα δοκιμαστικό σου κάνει ο εαυτός σου για να διαπιστώσει πόσο… «ζωντανός» παραμένεις! Μειδιάς πονηρά, ε;

Ομολογείς λοιπόν ότι έπασχες εδώ και πολύ καιρό από αφόρητη έλλειψη «έξαρσης των αισθήσεων»; Ότι στράγγιξε η ψυχή σου από τα δεδομένα, τα έτοιμα, τα μέτρια, τα υποβοηθούμενα, τα γνωστά, τα ελλιπή, τα αμφισβητούμενα, τα προκατασκευασμένα… 

Ομολογείς.

Αφήνεις τη νύχτα να σε τυλίξει με ένα «λευκό σατέν» .Γδύνεσαι εντελώς και πετάς τα λιγοστά σου ρούχα με μανία κάτω. Τώρα; Πιο «κοντά» , ε;. Τυλίγεσαι με την απολαυστική υφή του μεταξιού. Κλείνεις τα μάτια με ανυπομονησία. Το σώμα σου θυμάται πολύ καλά τώρα και αφήνεται. Όσα πρόλαβες να κάνεις και όσα τα φαντάστηκες τόσο πολύ και τόσο δυνατά, που είναι σαν να έγιναν, τα νιώθεις επάνω στο κορμί σου. Αυτό απόλυτα εξαπατημένο αντιδράει αναλόγως!...

Μία μικρή «φλόγα» θα φαντάζεις από μακριά! Σαν την αυτανάφλεξη…
Δεν θέλεις να ξετυλιχτείς από το λευκό μετάξι. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «τέλος» εκεί.

…Nights in white satin…Never reaching the end…

https://www.youtube.com/watch?v=88uv7S9Bz9U

Διαβάστε περισσότερα

Το σημάδι!

Το είχες «δει» από την αρχή. Το ήξερες μέσα σου βαθειά και για αυτό φοβήθηκες μήπως υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να είναι αλήθεια. Αυτή σου η εγρήγορση να μην σε αφήνει σε ησυχία. Εισβάλλει απρόσκλητη ως συνήθως, πετυχαίνει διάνα το στόχο της και μετά αποχωρεί θριαμβευτικά. Μένεις στα μετόπισθεν μετά να συμμαζέψεις την κατάσταση όσο καλύτερα μπορείς. Σου κλείνει το μάτι εκείνη φεύγοντας. Πιάνεις το στήθος σου. Τι μαχαιριά ήταν αυτή. Δεν μπορούσε να καθυστερήσει λιγάκι; Να απολαύσεις λίγο περισσότερο, να αφεθείς λίγο περισσότερο, να ξεγελαστείς λίγο περισσότερο...

Υπάρχει εκεί κάπου στη αρχή, καμιά φορά εντελώς στην αρχή ή και κάμποσο μετά, μία στιγμή πλήρους διαύγειας. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση μεγάλου αποσυντονισμού από κάθε λογική και αυτοσυγκράτηση. Ακόμα και όταν είσαι εντελώς παραδομένος και χαλαρός, θα σκάσει μπροστά σου αυτή η στιγμή σαν τον κεραυνό καλοκαιριάτικα. Και θα καταστρέψει στιγμιαία το πανέμορφο τοπίο, και θα κάνει το γοητικότατο από την ευτυχία πρόσωπό σου, να μορφάσει με έναν συσπασμό αστραπιαίας οδύνης.

Αυτή η πολύ συγκεκριμένη στιγμή θα συμπυκνώσει μερικά συναισθήματά σου που θα έχουν μεγάλη ένταση. Θα ξαφνιαστείς έντονα, θα λυπηθείς έντονα και θα θυμώσεις έντονα. Όλα αυτά θα τα κουκουλώσεις και θα τα καταπραΰνεις πολύ γρήγορα και επίσης πολύ έντονα. Σαν την πυρηνική έκκρηξη δίχως όμως τον εκκωφαντικό της θόρυβο! Η τεράστια θερμότητα της θα σε καίει για πολύ καιρό. Άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα ακριβώς. Και τι περίεργο, στο πέρασμα των χρόνων θα σε τυφλώνει η λάμψη της όπως την πρώτη εκείνη στιγμή.

Δεν μπορείς να το αρνηθείς ότι δεν «είδες» το σημάδι, και ας μην το παραδέχεσαι. Πώς θα «δικαιολογείς» όσα δύσκολα, ή και καθόλου, δικαιολογούνται; Πώς θα «κοροιδεύεις» εύκολα τον εαυτό σου; Πώς θα «προδίδεις» ξανά και ξανά τα όνειρά σου; Πώς θα εξημερώνεις επιθυμίες και πόθους που σου ζητάνε και αυτοί το μερίδιο της ικανοποίησης τους; Ώ...και πόσο αχόρταγα είναι αυτά τα «πλάσματα». Σε τραβολογάνε αλύπητα για να συνεχίζεις πάντα. Το «σημάδι» είναι όμως πάντα παρόν. Και αυτή η ενοχή στο στόμα πως σε πικραίνει.

Κάποιες φορές αποφασίζεις να αφήσεις όλη αυτήν την πίκρα, την απογοήτευση, την πίεση να εκτονωθεί. Να αδειάσεις για λίγο από αυτό το δηλητήριο που κουβαλάς μυστικά τόσον καιρό. Και γίνεσαι ένας τιμωρός! Δύσκολα δικαιολογείται η συμπεριφορά σου. Δύσκολα θα βρεθούν μάρτυρες υπεράσπισης. Έχεις κρατήσει μυστική την εμφάνισή του «σημαδιού». Δύσκολα θα γίνεις κατανοητός.

Γιατί δεν μίλησες στην αρχή; Γιατί δεν φώναξες, δεν σταμάτησες, δεν συζήτησες, δεν διαπραγματεύτηκες, δεν προσπάθησες; Έμεινες ακίνητος. Μουδιασμένος. Αρνήθηκες την πραγματικότητα. Θα ήταν τόσο πιο εύκολη η πορεία. Ίσως και να μην είχαν χαθεί τόσες πραγματικά αξιοζήλευτες στιγμές αν είχε εκτονωθεί εκείνη η πυρηνική έκρηξη στην ώρα της. Τώρα εσύ σακατεύεις την καρδιά σου στην ανάμνησή της, χωρίς ποτέ να ακούς τον εκκωφαντικό της ήχο! Κλείνεις τα βλέφαρά σου και παραδίνεσαι σε ένα βουβό κλάμα δίχως δάκρυα. Θα σκάσεις.

Είχες τόσο κουραστεί τότε. Ηθελες το «παραμύθι» ατόφιο. Γέμισες το κεφάλι σου με μπόλικη «μαγική», παιδική σκέψη. Θα κλείσω τα μάτια, είπες, και δεν θα υπάρχει ψεγάδι. Ήταν και αυτός ο φρέσκος, νεογέννητος έρωτας τόσο αθώος, τόσο πολλά υποσχόμενος, τόσο ανανεωτικός. Δεν ήθελες τίποτα να παρεμβάλλεται, να εμποδίζει, να ασχημαίνει, να καταθλίβει. Το «σώμα» του παρθένο, λείο, ολοκαίνουργιο, ανέγγιχτο.

Δεν άργησε η λαβωματιά από το «σημάδι». Ένα ψεγάδι σε αυτό το υπέροχο «σώμα» Ειλικρινά, σε ενόχλησε περισσότερο το σύντομο της απομυθοποίησης ή μήπως η ίδια η ύπαρξη του «σημαδιού»; Δεν έχει σημασία τώρα πια.Παραδέξου πως φρέναρες την πορεία σου και εκδικείσαι αιώνια κατά παντός υπευθύνου. Ξέφυγες και παρασύρθηκες από εκείνο το ταλαιπωρημένο «παιδί» που είχε αναγκη την μαγική σκέψη τότε για να επιβιώσει. Σταμάτησες. Χάζεψες από το «σημάδι» που εμφανίστηκε.

Αχ, και αυτός ο εγωισμός πόσο σε πλάνεψε. Σου έστρεψε το πρόσωπο από τότε σταθερά και επι το πλείστον προς το «σημάδι». Η «ώρα» πέρασε όμως και η δουλειά της είναι αυτή συνεχώς. Τι θα κάνεις; Μπορείς αν το θελήσεις πολύ να συνεχίσεις ακριβώς από εκεί που σταμάτησες.

Είσαι στην «ακροθαλασσιά». Το άλλο πρόσωπο έρχεται από «απέναντι». Έχετε αρχίσει να «τρέχετε» ο ένας προς τον άλλον με ανυπομονησία. Όλες οι αισθήσεις σε αποκορύφωμα. Παρατήρησες ότι «φρέναρε» λιγάκι. Μπαμ! Η έκρηξη. Το «σημάδι». Δεν πειράζει...Κλάψε! Ούρλιαξε! Βγάλτο από μέσα σου, τώρα! Άκουσε με αγάπη τους δαίμονές σου! Τακτοποιείστε τα θέματα σας. Κάντο ! Βιάσου! Έρχεται!

Πέφτεις τώρα με όλη σου την αρχική φόρα επάνω του...

https://www.youtube.com/watch?v=dcsRiuzZbSU

Διαβάστε περισσότερα

Ψυχολογικές Πρώτες Βοήθειες και Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας 2016

Ο ετήσιος εορτασμός για την Ψυχική Υγεία στοχεύει παγκόσμια στην αύξηση της εαυσθητοποιήσης των ανθρώπων για θέματα Ψυχικής Υγείας, στη βαθύτερη και ουσιαστικότερη πληροφόρηση του κοινού, στη συντονισμένα ευρύτερη ενημέρωση των ατόμων.

Η ψυχική μας υγεία ΑΠΑΙΤΕΙ το ενδιαφέρον μας άμεσα όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σώμα μας όταν βρίσκεται σε κίνδυνο η υγεία του! Η ψυχή μας δέχεται καθημερινές επιθέσεις από εμάς τους ίδιους , σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης μας και το πόσο έχουμε ασχοληθεί με την ανακούφιση των ταλαιπωριών της, από τον περίγυρο μας σε προσωπικό, φιλικό, οικογενειακό, επαγγελματικό κοινωνικό επίπεδο, αλλά και από τις παγκόσμιες συνθήκες διαφόρων κρίσεων που επικρατούν.

Λαμβάνει τουλάχιστον η ψυχή μας τις «ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ»; Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα ψυχικό, με την επιδείνωση και την κρίση του γινόμαστε λήπτες ειδικής φροντίδας και παροχών όπως συμβαίνει και για τη σωματική υγεία;

Γνωρίζουμε πως να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε ένα άτομο που βρίσκεται αντίστοιχα εκτεθειμένο σε ψυχικό πόνο και διανοητικό αποπροσανατολισμό; Γνωρίζουμε τουλάχιστον τι να ΜΗΝ κάνουμε για να μην εκθέσουμε το πάσχον άτομο σε μεγαλύτερο ψυχικό πόνο;

Η ανακούφιση ενός ανθρώπου που υποφέρει ή επίσης και μιας ομάδας ατόμων που είναι θύματα ενός ατυχήματος, μιας καταστροφής, η μιας κρίσης, δημιουργεί αλυσιδωτές θετικές «αντιδράσεις» που οδηγούν έως την ενίσχυση της ευημερίας μίας ολόκληρης κοινωνίας...

Φανταστείτε το μέγεθος της ασφάλειας που δημιουργεί στο άτομο η έγκαιρη και αποτελεσματική ψυχολογική υποστήριξη. Νιώστε την προσωπική ικανοποιήση του πάροχου ψυχολογικής πρώτης βοήθειας. Διανοηθείτε τις γερές βάσεις που θέτουν αυτά τα δύο στοιχεία για την ευημερία της κοινωνίας.

Ο φετινός τίτλος  «Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας για Όλους» μας καλεί νοερά να συγκεντρωθούμε και στον δεύτερο πυλώνα του, «για όλους», που αυτόματα μας κατευθύνει σε μία συμπεριφορά απαλλαγμένη από προκαταλήψεις, και διακρίσεις. Η ύπαρξη και η ποιότητα της υγείας μας εξαρτάται από τον τρόπο «μεταχείρισης» της ψυχής όπως ακριβώς και του σώματος.

Όλοι, δίχως καμία εξαίρεση έχουν δικαίωμα στην παροχή βοήθειας και στήριξης της υγείας τους! Η προσέγγιση επίσης για παροχή ψυχικής βοήθειας πρέπει να γίνεται με σεβασμό στην επιθυμία, τις αξίες, τη νοοτροπία και την κουλτούρα του ατόμου.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχει μία άρρηκτα δεμένη σχέση από τη φύση μας, αυτή της ψυχής και του σώματος. Οπότε η υγεία μας ουσιαστικά εξαρτάται από την ισορροπία αυτών των δύο μερών. Η φροντίδα πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει να είναι ισοβαρής και ισορροπημένη.

Ας ξεκινήσουμε να αποδεχτούμε βαθειά και με δύναμη της διπλή υπόστασή μας.

Τη Ψυχο-Σωματική...

Αλεξάνδρα Γεωργίου, Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Εκπαιδευτικός (Integrative Counselling, COSCA / Πτυχιούχος Φιλοσοφικής Σχολής)

Απλό Τακτικό Μέλος της Ε.Ε.Σ (Ελληνική Εταιρεία Συμβουλευτικής) και της E.A.C (Ευρωπαϊκή Εταιρεία Συμβουλευτικής

Διαβάστε περισσότερα

Γύρνα και το άλλο μάγουλο! (όχι όμως για το δεύτερο χαστούκι...)

Είναι γνωστό το σημείο στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Πρόκειται για έναν τρόπο αντιμετώπισης πάσης φύσεως εχθρικών ενεργειών κατά του εαυτού μας. Αυτός ο τρόπος χαρακτηρίζεται από αγάπη και αποδοχή για τον συνάνθρωπο. Αυτός ο τρόπος κατευθύνεται από ψυχική ανωτερότητα και μεγαλοσύνη καρδιάς του εαυτού μας. Θα προτείνω και έναν άλλον τρόπο αντιμετώπισης διαφορετικό από τον Ματθαίο!Και που προσωπικά μιλώντας, έχει αποδειχτεί εώς τώρα βαθύτατα ευεργετικός και σωτήριος για την ψυχοσωματική ισορροπία του εαυτού...

Καταρχάς υπάρχουν διάφορα είδη «χαστουκιού», «κόλαφου», «ραπίσματος» και όπως αλλιώς θέλετε. Υπάρχει αυτό της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, αυτό της ψυχικής και σωματικής ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ, αυτό της ΖΗΛΟΦΘΟΝΙΑΣ, αυτό της ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, αυτό της ΜΟΧΘΗΡΙΑΣ, αυτό της ΚΑΚΟΒΟΥΛΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ, αυτό της ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑΣ, αυτός της ΔΥΣΦΗΜΗΣΗΣ. Ο θλιβερός κατάλογος είναι μακρύς. Περιλαμβάνει αυτά και άλλα τόσα κακά «θηλυκά» και μη!

Οι τομείς της ζωής μας που αποτελούν και το σκηνικό για το πρώτο «χαστούκι» είναι όλοι, δίχως εξαίρεση:Προσωπικός, οικογενειακός, φιλικός, επαγγελματικός, κοινωνικός. Ανάλογα με το επίπεδο και τη στάθμη της αυτογνωσίας μας –πόσο καλά ξέρουμε τι μας γίνεται σχετικά με το ποιοι είμαστε-οι αντιδράσεις μας ποικίλλουν. Κάνουμε επίθεση κατά μέτωπον με τη ψυχή να βράζει, κρυβόμαστε στη γωνίτσα μας κλαψουρίζοντας, βάζουμε σκοπό της ζωής την καταστροφή του θύτη, κρυβόμαστε στο καβούκι μας, αργά ή γρήγορα, αποχωρούμε μετά από λίγο χολωμένοι, ρίχνουμε όλες (ή όχι) τις ευθύνες στον εαυτό μας και τον αρρωσταίνουμε από ενοχές, παγώνουμε χωρίς να μπορούμε καθόλου να αντιδράσουμε.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουμε προστατέψει με επιτυχία τον εαυτό μας από την τοξικότητα. Τα εσωτερικά μας όρια θα είναι ασφαλισμένα έχοντας ρίξει έγκαιρα τις «μπάρες» ασφαλείας. Όλο αυτό προϋποθέτει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε και γιατί το «θέμα», το «πρόβλημα», το «ζόρι», είναι καθαρά «προσωπικό κομμάτι» του χεριού που ρίχνει το «χαστούκι»...!

Ξέρετε κάτι; Συνήθως το «θέμα» το έχει ο «Άλλος».Ο μηχανισμός που πυροδοτεί τις απαίσιες συμπεριφορές κια τις απάνθρωπες τακτικές του κρύβεται μέσα στον ίδιο του τον οργανισμό. Εμείς είμαστε τα αθώα και ανυποψίαστα θύματα/σάκοι του μποξ που θα του προσφέρουν μία ευκαιρία αποφόρτισης.Υπάρχει μέσα του ένα συμπιεσμένο ηφαιστειακό μάγμα που θέλει απεγνωσμένα να αποφορτιστεί.

Οπότε; Οπότε δεν φταίμε εμείς.

Δεν είμαστε οι υπαίτιοι για την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Αυτά τα «χαστουκάκια» τέτοιες συμπεριφορές είπαμε ότι είναι. Έχουμε όμως χρέος στον εαυτό μας να φροντίσουμε για την προστασία του.Να πάρουμε όλη αυτήν την καυτή «λάβα» και να την πετάξουμε πίσω μας.

Οπότε; Οπότε θα γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο!

Πώς;! Ναι...

Όχι όμως με την πρόθεση να μας έρθει και το επόμενο ίδιο «χαστούκι» και από την άλλη πλευρά, αλλά με σκοπό να στραφούμε ΑΥΤΟΜΑΤΑ προς ένα ΑΝΤΙΔΟΤΟ.
Μάλιστα! Προς έναν ανακουφιστικο και δροσιστικό αντιπερισπασμό. Στην προσωπική μου αυτή «θεωρία» συνηθίζει αυτή η ανακούφιση να είναι πολύ δημιουργική και με πολλά υποσχόμενες προοπτικές  Πριν εξηγηθώ σχετικά με αυτό το τελευταίο θα μιλήσω λιγάκι ακόμα για τον τρόπο που θα στρέψουμε και το άλλο μάγουλο...

Αυτόματα! Ενστικτωδώς! Δίχως κανέναν δισταγμό!

Έχετε δει πώς κάνουν την «τούμπα» μέσα στο νερό οι κολυμβητές όταν φτάσουν στο τέλος της διαδρομής στην πισίνα; Κατευθείαν και δίχως την παραμικρή καθυστέρηση. Γιατί και η χρονική αυτή καθυστέρηση ίσως επιφέρει ανυπολόγιστες ψυχικές ζημιές.
Γυρίστε το άλλο μάγουλο για να φύγετε προς τα πίσω. Προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Πάρτε μια βαθειά ανάσα και κάντε την «τούμπα» .Κολυμπήστε γρήγορα προς το άλλο τέρμα που είναι ίδιο με το πρώτο από το οποίο φύγατε...

Για το κακοπροαίρετο «χαστούκι» πάντα θα υπάρξει το καλοπροαίρετο που θα μαλακώσει την καρδιά σας.
Για το ζηλόφθονο πάντα θα υπάρξει το καταδεκτικό που θα σας εκτιμήσει και θα σας αποδεχτεί όπως σας αξίζει.
Για το κακοποιητικό πάντα θα υπάρξει η ζεστή αγκαλιά που θα σας πλημμυρίσει με ασφάλεια.
Για το κακιασμένα επικριτικό πάντα θα υπάρξει το έντιμο και ακριβοδίκαιο που θα σας αποδώσει τα εύσημα που σας αξίζουν.
Για το μοχθηρό και αχάριστο πάντα θα υπάρξει το αλληλέγγυο και συνεπές για να δημιουργήσετε από κοινού πανέμορα πράγματα.

Ο απατεώνας, ο εριστικός, ο κομπλεξικός... Όλοι , όλοι οι τύποι ,πορούν να αντικατασταθούν. Κάποιες φορές ίσως χρειάζεαι περισσότερη υπομονή, πίστη και επιμονή. Α! Και πολύ αγάπη, φυσικά, στον εαυτό μας. Στα δημιουργήματά του. Στους πόθους του. Στα σκιρτήματα της ψυχής του. Στα όνειρά του. Στις επιθυμίες του. Και αυτό με τη σειρά του μας γυρνάει στην αρχή, στην κυρία Αυτογνωσία. Να ξέρουμε τι μας γίνεται με τον εαυτό μας δηλαδή...

Να σας πω ένα...μυστικό; Αν αυτή η Αυτογνωσία είναι μεγάλη και τρανή, το μάγουλο θα γυρίσει αυτόματα και με ευκολία μάλιστα!Και το άλλο που έφαγε το πρώτο «χαστούκι» δεν θα κλαψουρίσει σχεδόν καθόλου!

Πώς;! Ναι...

Υ.Γ: Και πιο ελληνολαϊκά, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνου πορτοκάλια! Πάντα!

https://www.youtube.com/watch?v=dxucr5TSxDg

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Εκπαιδευτικός

(765 λ.)

Διαβάστε περισσότερα