Ξαγρύπνια. Ηθελημένη
κατάσταση.
Θα βασανίσεις το σώμα σου σκόπιμα. Θα παλέψεις με το θεό Ύπνο και όλες σου τις βιολογικές λειτουργίες. Θα μεταμορφωθείς σε άγριο θηρίο μέσα στο κλουβί της νύχτας. Θα πετάξεις τα σκεπάσματα από πάνω σου και θα βγεις έξω στο μπαλκόνι ξυπόλητος. Η ψύχρα σου κεντάει το δέρμα. Καλύτερα έτσι, μήπως δροσιστείς λιγάκι, καθότι η ένταση στη σκέψη σου είναι ικανή να σε οδηγήσει και στην …αυτανάφλεξη!
Θα βασανίσεις το σώμα σου σκόπιμα. Θα παλέψεις με το θεό Ύπνο και όλες σου τις βιολογικές λειτουργίες. Θα μεταμορφωθείς σε άγριο θηρίο μέσα στο κλουβί της νύχτας. Θα πετάξεις τα σκεπάσματα από πάνω σου και θα βγεις έξω στο μπαλκόνι ξυπόλητος. Η ψύχρα σου κεντάει το δέρμα. Καλύτερα έτσι, μήπως δροσιστείς λιγάκι, καθότι η ένταση στη σκέψη σου είναι ικανή να σε οδηγήσει και στην …αυτανάφλεξη!
Αυτανάφλεξη.
Φαινόμενο που παραμένει ακόμα ένα μυστήριο. Και ο Έρωτας ένα «μυστήριο» είναι που
αδίστακτα όλες οι επιστήμες βάλθηκαν να τον ξεψαχνίσουν και να τον ξεγυμνώσουν.
Εκείνος βέβαια αντιστέκεται με τη γνώριμη σαρωτική του δύναμη και τους κλείνει
το μάτι αυτάρεσκα. Σε σιγοκαίει
μέχρι τα βαθύτερα φυλλοκάρδια σου. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του και ευτυχώς
που την κάνει πολύ καλά.
Αλλιώς εσύ δεν
θα ήσουν τώρα ακίνητος και ημίγυμνος στο μπαλκόνι σου με το βλέμμα του αλλοπαρμένου. Να καπνίζεις το ένα
τσιγάρο πίσω από το άλλο, να ακούς στο κεφάλι σου μέσα να επαναλαμβάνεται
δεκάδες φορές το τραγούδι που σου θυμίζει το αντικείμενο του πόθου σου σαν σε
χαλασμένο πικάπ. Καθόλου δεν σε ενοχλεί αυτή η εκνευριστική επανάληψη. Αντίθετα,
σου τροφοδοτεί μαζοχιστικά την επιθυμία ξανά και ξανά.
Τα μάτια σου
πυρωμένα από το ξενύχτι ψάχνουν στο σκοτάδι μια ανακούφιση. Σου λείπει αφόρητα,
αβάσταχτα και αναμφισβήτητα. Τρώγεσαι
με τις σάρκες σου. Νομίζεις ότι θα ουρλιάξεις
και απέξω σου. Βασανίζεσαι. Φοβάσαι ότι θα σκάσει η καρδιά σου. Μη φοβάσαι,
φίλε μου. Ένα δοκιμαστικό σου κάνει ο εαυτός σου για να διαπιστώσει πόσο…
«ζωντανός» παραμένεις! Μειδιάς πονηρά, ε;
Ομολογείς λοιπόν
ότι έπασχες εδώ και πολύ καιρό από αφόρητη έλλειψη
«έξαρσης των αισθήσεων»; Ότι στράγγιξε
η ψυχή σου από τα δεδομένα, τα έτοιμα, τα μέτρια, τα υποβοηθούμενα, τα γνωστά,
τα ελλιπή, τα αμφισβητούμενα, τα προκατασκευασμένα…
Ομολογείς.
Αφήνεις τη νύχτα
να σε τυλίξει με ένα «λευκό σατέν» .Γδύνεσαι
εντελώς και πετάς τα λιγοστά σου ρούχα με μανία κάτω. Τώρα; Πιο «κοντά» , ε;.
Τυλίγεσαι με την απολαυστική υφή του μεταξιού. Κλείνεις τα μάτια με
ανυπομονησία. Το σώμα σου θυμάται
πολύ καλά τώρα και αφήνεται. Όσα πρόλαβες να κάνεις και όσα τα φαντάστηκες τόσο
πολύ και τόσο δυνατά, που είναι σαν να έγιναν, τα νιώθεις επάνω στο κορμί σου.
Αυτό απόλυτα εξαπατημένο αντιδράει αναλόγως!...
Μία μικρή «φλόγα» θα φαντάζεις από μακριά! Σαν
την αυτανάφλεξη…
Δεν θέλεις να ξετυλιχτείς από το λευκό μετάξι. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «τέλος» εκεί.
Δεν θέλεις να ξετυλιχτείς από το λευκό μετάξι. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «τέλος» εκεί.
…Nights
in white satin…Never reaching the end…
https://www.youtube.com/watch?v=88uv7S9Bz9U
