Τα φαινόμενα απατούν;

Χτες βράδυ, αργά κάπως μετά τη δουλειά, λίγο μετά τις εννιά, χρειάστηκε να βγω έξω για μία συνάντηση. Στον αγαπημένο Πειραιά. Φτάνω σε μία στάση του 040. Κλείνω τα μάτια στη δροσιστική υγρασία της περασμένης ώρας. Στην αγαπημένη Νύχτα. Ψυχή μου είναι η δική σου ώρα για ανάσες τώρα.

Σε 7 λεπτά αναμένεται η άφιξη του λεωφορείου. 7 λεπτά. Στην νύχτα την όμορφη. Περισσότερο στην πόλη. Αφέθηκα παντελώς ελεύθερη να περιεργάζομαι ό, τι υπάρχει μπροστά μου και γύρω μου. Παρακολουθούσα τους περαστικούς που κατέφταναν από τα δεξιά μου, έως που τους έχανα από το οπτικό μου πεδίο προς τα αριστερά μου.

Σε 3 λεπτά. Τα μάτια μου έπεσαν πρώτα πάνω στα χέρια τους. To δεξί δικό του κρατάει μέσα του το αριστερό δικό της. Αργόσυρτος βηματισμός και κάτι σαν βάρος από την αρχή με «έσφιξε» κάπως. Μου φαντάζουν σαν μεγαλύτερης ηλικίας και μάλιστα κακοσυντηρημένης! Μου ξένισαν τα πολύ φρέσκα νεανικά πρόσωπά τους να στηρίζονται σε ένα σώμα τόσο δυσκίνητο. Τι να έπαθαν;…

Η έκφρασή τους παρόμοια σαν μία μάσκα συγκρατημένης δυσαρέσκειας. Η ματιά μου προσπαθώντας να εξιχνιάσει το «μυστήριο» ανεβοκατεβαίνει γρήγορα επάνω τους ψάχνοντας για κάποιο ίχνος αποκάλυψης. Τους παγώνω στο χωρόχρονο και ξεκινάω την «ανατομία». Γρήγορα, έρχεται το λεωφορείο. Πρέπει να τους αποτυπώσω στο μυαλό μου. Ανεβαίνω κοιτάζοντας πίσω μου. Ενοχλώ με την καθυστερημένη μου κίνηση. Λίγο ακόμα και τους «αφήνω» να φύγουν.

«Ανατομία ενός εγκλήματος» σκέφτηκα. Τι συνειρμός είναι αυτός τώρα; 

Εκείνη έχει εμφανώς παραπανίσια κιλά και μηδενικό σημάδι φυσικής άσκησης. Είναι οριακά παραμελημένη. Μία πνιγμένη ομορφιά. Εκείνος είναι ψηλότερος, με έντονα μελαχρινό μούσι, οριακά απεριποίητος αλλά ακόμα πολύ εμφανίσιμος.

Κάθομαι σε μία θέση που έτρεξα να την πιάσω πιο πολύ για τους φανταστώ με κλειστά μάτια. Τώρα είναι πιο ξεκάθαρη η αίσθηση που μου αποπνέουν: πώς κατάντησαν έτσι, από τώρα;! Ντροπή! Τι σημαίνει «από τώρα»; Πρέπει οι πορείες να είναι προδιαγεγραμμένες; Πρέπει να υπάρχουν καλούπια που μέσα τους θα συνθλίβονται τα όνειρα, οι προσδοκίες τα συναισθήματα; Πρέπει πάντα να υπερισχύουν τα «θανατηφόρα» οικογενειακά μοντέλα; Σύνελθε!

Τι να έπαθαν; Καμώθηκαν πολύ νωρίς και άχαρα, ανώριμα, άτσαλα το «παιχνιδάκι» των ενηλίκων σαν παντρεμένων που δεν «παλεύουν» καθημερινά για τη σχέση τους; Η και ακόμα χειρότερα δεν γνωρίζουν κατά βάθος για ποιο λόγο την έχουν; Και αυτή η έκφραση του προσώπου τους, τόσο πανομοιότυπη. Σαν να συνδέονταν με ένα αόρατο σωλήνα ορού αίματος που τους γέμιζε με το ίδιο τοξικό υγρό! Έσερναν το συγχρονισμένο βήμα τους δίχως καμία υποψία διαφυγής.

Θα τους θυμώσω. Είναι πολύ νέοι. Θέλω να παλέψουν, να διεκδικήσουν, να ξεσηκωθούν, να εξερευνήσουν!

Αυτά τα χέρια τους, όμως; Παράταιρη λεπτομέρεια στο σύνολο. Σταθερά ενωμένα, συγχρονισμένα, πεσμένα από τον ώμο με εμπιστοσύνη και σιγουριά. Μήπως από αυτή τη «χαραμάδα» θα στριμωχτεί το φως της ελπίδας; Είναι μία πιθανότητα. Τους εύχομαι καλή τύχη. Μαζί ή και ξεχωριστά ο καθένας. Α, και να «σηκωθούν» λιγάκι πιο όρθιοι όπως και αν έχει!

Στάση «Δημοτικό Θέατρο». Κατεβαίνω με όρεξη για να πατήσω τον αγαπημένο Πειραιά στην αγαπημένη νύχτα. Γεμίζω πάλι τα μάτια αχόρταγα με νέα σκηνικά και ιστορίες.

Η θαλασσινή αύρα ξέρει να κάνει τη δουλειά της.

Βαθιά ανάσα ψυχής πιο άνετη τώρα. 

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Νύχτα από λευκό μετάξι...

Ξαγρύπνια. Ηθελημένη κατάσταση.
Θα βασανίσεις το σώμα σου σκόπιμα. Θα παλέψεις με το θεό Ύπνο και όλες σου τις βιολογικές λειτουργίες. Θα μεταμορφωθείς σε άγριο θηρίο μέσα στο κλουβί της νύχτας. Θα πετάξεις τα σκεπάσματα από πάνω σου και θα βγεις έξω στο μπαλκόνι ξυπόλητος. Η ψύχρα σου κεντάει το δέρμα. Καλύτερα έτσι, μήπως δροσιστείς λιγάκι, καθότι η ένταση στη σκέψη σου είναι ικανή να σε οδηγήσει και στην …αυτανάφλεξη!

Αυτανάφλεξη. Φαινόμενο που παραμένει ακόμα ένα μυστήριο. Και ο Έρωτας ένα «μυστήριο» είναι που αδίστακτα όλες οι επιστήμες βάλθηκαν να τον ξεψαχνίσουν και να τον ξεγυμνώσουν. Εκείνος βέβαια αντιστέκεται με τη γνώριμη σαρωτική του δύναμη και τους κλείνει το μάτι αυτάρεσκα. Σε σιγοκαίει μέχρι τα βαθύτερα φυλλοκάρδια σου. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του και ευτυχώς που την κάνει πολύ καλά.

Αλλιώς εσύ δεν θα ήσουν τώρα ακίνητος και ημίγυμνος στο μπαλκόνι σου με το βλέμμα του αλλοπαρμένου. Να καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, να ακούς στο κεφάλι σου μέσα να επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές το τραγούδι που σου θυμίζει το αντικείμενο του πόθου σου σαν σε χαλασμένο πικάπ. Καθόλου δεν σε ενοχλεί αυτή η εκνευριστική επανάληψη. Αντίθετα, σου τροφοδοτεί μαζοχιστικά την επιθυμία ξανά και ξανά.

Τα μάτια σου πυρωμένα από το ξενύχτι ψάχνουν στο σκοτάδι μια ανακούφιση. Σου λείπει αφόρητα, αβάσταχτα και αναμφισβήτητα. Τρώγεσαι με τις σάρκες σου. Νομίζεις ότι θα ουρλιάξεις και απέξω σου. Βασανίζεσαι. Φοβάσαι ότι θα σκάσει η καρδιά σου. Μη φοβάσαι, φίλε μου. Ένα δοκιμαστικό σου κάνει ο εαυτός σου για να διαπιστώσει πόσο… «ζωντανός» παραμένεις! Μειδιάς πονηρά, ε;

Ομολογείς λοιπόν ότι έπασχες εδώ και πολύ καιρό από αφόρητη έλλειψη «έξαρσης των αισθήσεων»; Ότι στράγγιξε η ψυχή σου από τα δεδομένα, τα έτοιμα, τα μέτρια, τα υποβοηθούμενα, τα γνωστά, τα ελλιπή, τα αμφισβητούμενα, τα προκατασκευασμένα… 

Ομολογείς.

Αφήνεις τη νύχτα να σε τυλίξει με ένα «λευκό σατέν» .Γδύνεσαι εντελώς και πετάς τα λιγοστά σου ρούχα με μανία κάτω. Τώρα; Πιο «κοντά» , ε;. Τυλίγεσαι με την απολαυστική υφή του μεταξιού. Κλείνεις τα μάτια με ανυπομονησία. Το σώμα σου θυμάται πολύ καλά τώρα και αφήνεται. Όσα πρόλαβες να κάνεις και όσα τα φαντάστηκες τόσο πολύ και τόσο δυνατά, που είναι σαν να έγιναν, τα νιώθεις επάνω στο κορμί σου. Αυτό απόλυτα εξαπατημένο αντιδράει αναλόγως!...

Μία μικρή «φλόγα» θα φαντάζεις από μακριά! Σαν την αυτανάφλεξη…
Δεν θέλεις να ξετυλιχτείς από το λευκό μετάξι. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «τέλος» εκεί.

…Nights in white satin…Never reaching the end…

https://www.youtube.com/watch?v=88uv7S9Bz9U

Διαβάστε περισσότερα

Το σημάδι!

Το είχες «δει» από την αρχή. Το ήξερες μέσα σου βαθειά και για αυτό φοβήθηκες μήπως υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να είναι αλήθεια. Αυτή σου η εγρήγορση να μην σε αφήνει σε ησυχία. Εισβάλλει απρόσκλητη ως συνήθως, πετυχαίνει διάνα το στόχο της και μετά αποχωρεί θριαμβευτικά. Μένεις στα μετόπισθεν μετά να συμμαζέψεις την κατάσταση όσο καλύτερα μπορείς. Σου κλείνει το μάτι εκείνη φεύγοντας. Πιάνεις το στήθος σου. Τι μαχαιριά ήταν αυτή. Δεν μπορούσε να καθυστερήσει λιγάκι; Να απολαύσεις λίγο περισσότερο, να αφεθείς λίγο περισσότερο, να ξεγελαστείς λίγο περισσότερο...

Υπάρχει εκεί κάπου στη αρχή, καμιά φορά εντελώς στην αρχή ή και κάμποσο μετά, μία στιγμή πλήρους διαύγειας. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση μεγάλου αποσυντονισμού από κάθε λογική και αυτοσυγκράτηση. Ακόμα και όταν είσαι εντελώς παραδομένος και χαλαρός, θα σκάσει μπροστά σου αυτή η στιγμή σαν τον κεραυνό καλοκαιριάτικα. Και θα καταστρέψει στιγμιαία το πανέμορφο τοπίο, και θα κάνει το γοητικότατο από την ευτυχία πρόσωπό σου, να μορφάσει με έναν συσπασμό αστραπιαίας οδύνης.

Αυτή η πολύ συγκεκριμένη στιγμή θα συμπυκνώσει μερικά συναισθήματά σου που θα έχουν μεγάλη ένταση. Θα ξαφνιαστείς έντονα, θα λυπηθείς έντονα και θα θυμώσεις έντονα. Όλα αυτά θα τα κουκουλώσεις και θα τα καταπραΰνεις πολύ γρήγορα και επίσης πολύ έντονα. Σαν την πυρηνική έκκρηξη δίχως όμως τον εκκωφαντικό της θόρυβο! Η τεράστια θερμότητα της θα σε καίει για πολύ καιρό. Άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα ακριβώς. Και τι περίεργο, στο πέρασμα των χρόνων θα σε τυφλώνει η λάμψη της όπως την πρώτη εκείνη στιγμή.

Δεν μπορείς να το αρνηθείς ότι δεν «είδες» το σημάδι, και ας μην το παραδέχεσαι. Πώς θα «δικαιολογείς» όσα δύσκολα, ή και καθόλου, δικαιολογούνται; Πώς θα «κοροιδεύεις» εύκολα τον εαυτό σου; Πώς θα «προδίδεις» ξανά και ξανά τα όνειρά σου; Πώς θα εξημερώνεις επιθυμίες και πόθους που σου ζητάνε και αυτοί το μερίδιο της ικανοποίησης τους; Ώ...και πόσο αχόρταγα είναι αυτά τα «πλάσματα». Σε τραβολογάνε αλύπητα για να συνεχίζεις πάντα. Το «σημάδι» είναι όμως πάντα παρόν. Και αυτή η ενοχή στο στόμα πως σε πικραίνει.

Κάποιες φορές αποφασίζεις να αφήσεις όλη αυτήν την πίκρα, την απογοήτευση, την πίεση να εκτονωθεί. Να αδειάσεις για λίγο από αυτό το δηλητήριο που κουβαλάς μυστικά τόσον καιρό. Και γίνεσαι ένας τιμωρός! Δύσκολα δικαιολογείται η συμπεριφορά σου. Δύσκολα θα βρεθούν μάρτυρες υπεράσπισης. Έχεις κρατήσει μυστική την εμφάνισή του «σημαδιού». Δύσκολα θα γίνεις κατανοητός.

Γιατί δεν μίλησες στην αρχή; Γιατί δεν φώναξες, δεν σταμάτησες, δεν συζήτησες, δεν διαπραγματεύτηκες, δεν προσπάθησες; Έμεινες ακίνητος. Μουδιασμένος. Αρνήθηκες την πραγματικότητα. Θα ήταν τόσο πιο εύκολη η πορεία. Ίσως και να μην είχαν χαθεί τόσες πραγματικά αξιοζήλευτες στιγμές αν είχε εκτονωθεί εκείνη η πυρηνική έκρηξη στην ώρα της. Τώρα εσύ σακατεύεις την καρδιά σου στην ανάμνησή της, χωρίς ποτέ να ακούς τον εκκωφαντικό της ήχο! Κλείνεις τα βλέφαρά σου και παραδίνεσαι σε ένα βουβό κλάμα δίχως δάκρυα. Θα σκάσεις.

Είχες τόσο κουραστεί τότε. Ηθελες το «παραμύθι» ατόφιο. Γέμισες το κεφάλι σου με μπόλικη «μαγική», παιδική σκέψη. Θα κλείσω τα μάτια, είπες, και δεν θα υπάρχει ψεγάδι. Ήταν και αυτός ο φρέσκος, νεογέννητος έρωτας τόσο αθώος, τόσο πολλά υποσχόμενος, τόσο ανανεωτικός. Δεν ήθελες τίποτα να παρεμβάλλεται, να εμποδίζει, να ασχημαίνει, να καταθλίβει. Το «σώμα» του παρθένο, λείο, ολοκαίνουργιο, ανέγγιχτο.

Δεν άργησε η λαβωματιά από το «σημάδι». Ένα ψεγάδι σε αυτό το υπέροχο «σώμα» Ειλικρινά, σε ενόχλησε περισσότερο το σύντομο της απομυθοποίησης ή μήπως η ίδια η ύπαρξη του «σημαδιού»; Δεν έχει σημασία τώρα πια.Παραδέξου πως φρέναρες την πορεία σου και εκδικείσαι αιώνια κατά παντός υπευθύνου. Ξέφυγες και παρασύρθηκες από εκείνο το ταλαιπωρημένο «παιδί» που είχε αναγκη την μαγική σκέψη τότε για να επιβιώσει. Σταμάτησες. Χάζεψες από το «σημάδι» που εμφανίστηκε.

Αχ, και αυτός ο εγωισμός πόσο σε πλάνεψε. Σου έστρεψε το πρόσωπο από τότε σταθερά και επι το πλείστον προς το «σημάδι». Η «ώρα» πέρασε όμως και η δουλειά της είναι αυτή συνεχώς. Τι θα κάνεις; Μπορείς αν το θελήσεις πολύ να συνεχίσεις ακριβώς από εκεί που σταμάτησες.

Είσαι στην «ακροθαλασσιά». Το άλλο πρόσωπο έρχεται από «απέναντι». Έχετε αρχίσει να «τρέχετε» ο ένας προς τον άλλον με ανυπομονησία. Όλες οι αισθήσεις σε αποκορύφωμα. Παρατήρησες ότι «φρέναρε» λιγάκι. Μπαμ! Η έκρηξη. Το «σημάδι». Δεν πειράζει...Κλάψε! Ούρλιαξε! Βγάλτο από μέσα σου, τώρα! Άκουσε με αγάπη τους δαίμονές σου! Τακτοποιείστε τα θέματα σας. Κάντο ! Βιάσου! Έρχεται!

Πέφτεις τώρα με όλη σου την αρχική φόρα επάνω του...

https://www.youtube.com/watch?v=dcsRiuzZbSU

Διαβάστε περισσότερα

Ψυχολογικές Πρώτες Βοήθειες και Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας 2016

Ο ετήσιος εορτασμός για την Ψυχική Υγεία στοχεύει παγκόσμια στην αύξηση της εαυσθητοποιήσης των ανθρώπων για θέματα Ψυχικής Υγείας, στη βαθύτερη και ουσιαστικότερη πληροφόρηση του κοινού, στη συντονισμένα ευρύτερη ενημέρωση των ατόμων.

Η ψυχική μας υγεία ΑΠΑΙΤΕΙ το ενδιαφέρον μας άμεσα όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σώμα μας όταν βρίσκεται σε κίνδυνο η υγεία του! Η ψυχή μας δέχεται καθημερινές επιθέσεις από εμάς τους ίδιους , σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης μας και το πόσο έχουμε ασχοληθεί με την ανακούφιση των ταλαιπωριών της, από τον περίγυρο μας σε προσωπικό, φιλικό, οικογενειακό, επαγγελματικό κοινωνικό επίπεδο, αλλά και από τις παγκόσμιες συνθήκες διαφόρων κρίσεων που επικρατούν.

Λαμβάνει τουλάχιστον η ψυχή μας τις «ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ»; Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα ψυχικό, με την επιδείνωση και την κρίση του γινόμαστε λήπτες ειδικής φροντίδας και παροχών όπως συμβαίνει και για τη σωματική υγεία;

Γνωρίζουμε πως να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε ένα άτομο που βρίσκεται αντίστοιχα εκτεθειμένο σε ψυχικό πόνο και διανοητικό αποπροσανατολισμό; Γνωρίζουμε τουλάχιστον τι να ΜΗΝ κάνουμε για να μην εκθέσουμε το πάσχον άτομο σε μεγαλύτερο ψυχικό πόνο;

Η ανακούφιση ενός ανθρώπου που υποφέρει ή επίσης και μιας ομάδας ατόμων που είναι θύματα ενός ατυχήματος, μιας καταστροφής, η μιας κρίσης, δημιουργεί αλυσιδωτές θετικές «αντιδράσεις» που οδηγούν έως την ενίσχυση της ευημερίας μίας ολόκληρης κοινωνίας...

Φανταστείτε το μέγεθος της ασφάλειας που δημιουργεί στο άτομο η έγκαιρη και αποτελεσματική ψυχολογική υποστήριξη. Νιώστε την προσωπική ικανοποιήση του πάροχου ψυχολογικής πρώτης βοήθειας. Διανοηθείτε τις γερές βάσεις που θέτουν αυτά τα δύο στοιχεία για την ευημερία της κοινωνίας.

Ο φετινός τίτλος  «Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας για Όλους» μας καλεί νοερά να συγκεντρωθούμε και στον δεύτερο πυλώνα του, «για όλους», που αυτόματα μας κατευθύνει σε μία συμπεριφορά απαλλαγμένη από προκαταλήψεις, και διακρίσεις. Η ύπαρξη και η ποιότητα της υγείας μας εξαρτάται από τον τρόπο «μεταχείρισης» της ψυχής όπως ακριβώς και του σώματος.

Όλοι, δίχως καμία εξαίρεση έχουν δικαίωμα στην παροχή βοήθειας και στήριξης της υγείας τους! Η προσέγγιση επίσης για παροχή ψυχικής βοήθειας πρέπει να γίνεται με σεβασμό στην επιθυμία, τις αξίες, τη νοοτροπία και την κουλτούρα του ατόμου.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχει μία άρρηκτα δεμένη σχέση από τη φύση μας, αυτή της ψυχής και του σώματος. Οπότε η υγεία μας ουσιαστικά εξαρτάται από την ισορροπία αυτών των δύο μερών. Η φροντίδα πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει να είναι ισοβαρής και ισορροπημένη.

Ας ξεκινήσουμε να αποδεχτούμε βαθειά και με δύναμη της διπλή υπόστασή μας.

Τη Ψυχο-Σωματική...

Αλεξάνδρα Γεωργίου, Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Εκπαιδευτικός (Integrative Counselling, COSCA / Πτυχιούχος Φιλοσοφικής Σχολής)

Απλό Τακτικό Μέλος της Ε.Ε.Σ (Ελληνική Εταιρεία Συμβουλευτικής) και της E.A.C (Ευρωπαϊκή Εταιρεία Συμβουλευτικής

Διαβάστε περισσότερα

Γύρνα και το άλλο μάγουλο! (όχι όμως για το δεύτερο χαστούκι...)

Είναι γνωστό το σημείο στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Πρόκειται για έναν τρόπο αντιμετώπισης πάσης φύσεως εχθρικών ενεργειών κατά του εαυτού μας. Αυτός ο τρόπος χαρακτηρίζεται από αγάπη και αποδοχή για τον συνάνθρωπο. Αυτός ο τρόπος κατευθύνεται από ψυχική ανωτερότητα και μεγαλοσύνη καρδιάς του εαυτού μας. Θα προτείνω και έναν άλλον τρόπο αντιμετώπισης διαφορετικό από τον Ματθαίο!Και που προσωπικά μιλώντας, έχει αποδειχτεί εώς τώρα βαθύτατα ευεργετικός και σωτήριος για την ψυχοσωματική ισορροπία του εαυτού...

Καταρχάς υπάρχουν διάφορα είδη «χαστουκιού», «κόλαφου», «ραπίσματος» και όπως αλλιώς θέλετε. Υπάρχει αυτό της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, αυτό της ψυχικής και σωματικής ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ, αυτό της ΖΗΛΟΦΘΟΝΙΑΣ, αυτό της ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, αυτό της ΜΟΧΘΗΡΙΑΣ, αυτό της ΚΑΚΟΒΟΥΛΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ, αυτό της ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑΣ, αυτός της ΔΥΣΦΗΜΗΣΗΣ. Ο θλιβερός κατάλογος είναι μακρύς. Περιλαμβάνει αυτά και άλλα τόσα κακά «θηλυκά» και μη!

Οι τομείς της ζωής μας που αποτελούν και το σκηνικό για το πρώτο «χαστούκι» είναι όλοι, δίχως εξαίρεση:Προσωπικός, οικογενειακός, φιλικός, επαγγελματικός, κοινωνικός. Ανάλογα με το επίπεδο και τη στάθμη της αυτογνωσίας μας –πόσο καλά ξέρουμε τι μας γίνεται σχετικά με το ποιοι είμαστε-οι αντιδράσεις μας ποικίλλουν. Κάνουμε επίθεση κατά μέτωπον με τη ψυχή να βράζει, κρυβόμαστε στη γωνίτσα μας κλαψουρίζοντας, βάζουμε σκοπό της ζωής την καταστροφή του θύτη, κρυβόμαστε στο καβούκι μας, αργά ή γρήγορα, αποχωρούμε μετά από λίγο χολωμένοι, ρίχνουμε όλες (ή όχι) τις ευθύνες στον εαυτό μας και τον αρρωσταίνουμε από ενοχές, παγώνουμε χωρίς να μπορούμε καθόλου να αντιδράσουμε.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουμε προστατέψει με επιτυχία τον εαυτό μας από την τοξικότητα. Τα εσωτερικά μας όρια θα είναι ασφαλισμένα έχοντας ρίξει έγκαιρα τις «μπάρες» ασφαλείας. Όλο αυτό προϋποθέτει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε και γιατί το «θέμα», το «πρόβλημα», το «ζόρι», είναι καθαρά «προσωπικό κομμάτι» του χεριού που ρίχνει το «χαστούκι»...!

Ξέρετε κάτι; Συνήθως το «θέμα» το έχει ο «Άλλος».Ο μηχανισμός που πυροδοτεί τις απαίσιες συμπεριφορές κια τις απάνθρωπες τακτικές του κρύβεται μέσα στον ίδιο του τον οργανισμό. Εμείς είμαστε τα αθώα και ανυποψίαστα θύματα/σάκοι του μποξ που θα του προσφέρουν μία ευκαιρία αποφόρτισης.Υπάρχει μέσα του ένα συμπιεσμένο ηφαιστειακό μάγμα που θέλει απεγνωσμένα να αποφορτιστεί.

Οπότε; Οπότε δεν φταίμε εμείς.

Δεν είμαστε οι υπαίτιοι για την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Αυτά τα «χαστουκάκια» τέτοιες συμπεριφορές είπαμε ότι είναι. Έχουμε όμως χρέος στον εαυτό μας να φροντίσουμε για την προστασία του.Να πάρουμε όλη αυτήν την καυτή «λάβα» και να την πετάξουμε πίσω μας.

Οπότε; Οπότε θα γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο!

Πώς;! Ναι...

Όχι όμως με την πρόθεση να μας έρθει και το επόμενο ίδιο «χαστούκι» και από την άλλη πλευρά, αλλά με σκοπό να στραφούμε ΑΥΤΟΜΑΤΑ προς ένα ΑΝΤΙΔΟΤΟ.
Μάλιστα! Προς έναν ανακουφιστικο και δροσιστικό αντιπερισπασμό. Στην προσωπική μου αυτή «θεωρία» συνηθίζει αυτή η ανακούφιση να είναι πολύ δημιουργική και με πολλά υποσχόμενες προοπτικές  Πριν εξηγηθώ σχετικά με αυτό το τελευταίο θα μιλήσω λιγάκι ακόμα για τον τρόπο που θα στρέψουμε και το άλλο μάγουλο...

Αυτόματα! Ενστικτωδώς! Δίχως κανέναν δισταγμό!

Έχετε δει πώς κάνουν την «τούμπα» μέσα στο νερό οι κολυμβητές όταν φτάσουν στο τέλος της διαδρομής στην πισίνα; Κατευθείαν και δίχως την παραμικρή καθυστέρηση. Γιατί και η χρονική αυτή καθυστέρηση ίσως επιφέρει ανυπολόγιστες ψυχικές ζημιές.
Γυρίστε το άλλο μάγουλο για να φύγετε προς τα πίσω. Προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Πάρτε μια βαθειά ανάσα και κάντε την «τούμπα» .Κολυμπήστε γρήγορα προς το άλλο τέρμα που είναι ίδιο με το πρώτο από το οποίο φύγατε...

Για το κακοπροαίρετο «χαστούκι» πάντα θα υπάρξει το καλοπροαίρετο που θα μαλακώσει την καρδιά σας.
Για το ζηλόφθονο πάντα θα υπάρξει το καταδεκτικό που θα σας εκτιμήσει και θα σας αποδεχτεί όπως σας αξίζει.
Για το κακοποιητικό πάντα θα υπάρξει η ζεστή αγκαλιά που θα σας πλημμυρίσει με ασφάλεια.
Για το κακιασμένα επικριτικό πάντα θα υπάρξει το έντιμο και ακριβοδίκαιο που θα σας αποδώσει τα εύσημα που σας αξίζουν.
Για το μοχθηρό και αχάριστο πάντα θα υπάρξει το αλληλέγγυο και συνεπές για να δημιουργήσετε από κοινού πανέμορα πράγματα.

Ο απατεώνας, ο εριστικός, ο κομπλεξικός... Όλοι , όλοι οι τύποι ,πορούν να αντικατασταθούν. Κάποιες φορές ίσως χρειάζεαι περισσότερη υπομονή, πίστη και επιμονή. Α! Και πολύ αγάπη, φυσικά, στον εαυτό μας. Στα δημιουργήματά του. Στους πόθους του. Στα σκιρτήματα της ψυχής του. Στα όνειρά του. Στις επιθυμίες του. Και αυτό με τη σειρά του μας γυρνάει στην αρχή, στην κυρία Αυτογνωσία. Να ξέρουμε τι μας γίνεται με τον εαυτό μας δηλαδή...

Να σας πω ένα...μυστικό; Αν αυτή η Αυτογνωσία είναι μεγάλη και τρανή, το μάγουλο θα γυρίσει αυτόματα και με ευκολία μάλιστα!Και το άλλο που έφαγε το πρώτο «χαστούκι» δεν θα κλαψουρίσει σχεδόν καθόλου!

Πώς;! Ναι...

Υ.Γ: Και πιο ελληνολαϊκά, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνου πορτοκάλια! Πάντα!

https://www.youtube.com/watch?v=dxucr5TSxDg

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Εκπαιδευτικός

(765 λ.)

Διαβάστε περισσότερα

Ελεύθερος σκοπευτής...

Αυτή η Κυριακή είχε μια μεγάλη «παρένθεση» από το ξεκίνημα της ημέρας  έως το μεσήμερι. Το υποκίνησα και εγώ λιγάκι. Είχε περάσει πολύ καιρός. Τώρα που το συνειδητοποιώ καλύτερα...πάρα πολύ καιρός.

Μόνη, μέσα στο πλήθος να «ψάχνω» τριγυρνώντας νωχελικά αλλά και με κάποια ένταση για να μην μου ξεφύγει κάτι... "αξιόλογο".

 Όλο μου το είναι αλλάζει έκφραση. Η ματιά, η στάση του σώματος, ο τρόπος της περπατησιάς, κάθε κίνηση, το παραμικρό, αποπνέει «διαθεσιμότητα»!

Πριν ξεκινήσω για αυτό το «ραντεβού» είχα και λίγο τρακ, σαν αμηχανία, σαν αδημονία, σαν να αγχώνομαι αλλά να μου αρέσει. Φρόντισα το ντύσιμό μου να είναι πολύ άνετο δίνοντας έμφαση στα παπούτσια, δίχως τίποτα το περιττό που να με εμποδίζει στις κινήσεις και να με επιβαρύνει. 

Ήξερα καλά ότι ίσως χρειαστεί να ξαπλώσω, να καθίσω κάτω οπουδήποτε, να αναγκαστώ να πάρω παράδοξες στάσεις με το σώμα μου.

 Ένα πονηρό χαμόγελο έλαμψε και μόνο στην ίδεα ότι μπορούσε επιτέλους να ξανασυμβούν τέτοια παρόμοια...

Καπέλο, αντιλιακή κρέμα, η γνωστή πορτοκαλί τσάντα που στρίμωξε όλα τα απαραίτητα, το χτυποκάρδι μου και ανοίγω την πόρτα. Θυμάστε στην εφηβεία/τρικυμία όταν ανοίγαμε την πόρτα του πατρικού σπιτιού για να βγούμε κρυφό ραντεβουδάκι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πως χτύπαγε η καρδιά; Βγαίναμε στο δρόμο με μία φόρα σαν να μας αμόλησαν από κρατητήριο! Στητό, όρθιο το κορμί, τα πνευμόνια να ρουφάνε όσο πιο πολύ ελεύθερο αέρα μπορούν, εκτίναξη της κώμης με αυτοπεποίθηση, βηματισμός απόλυτα σίγουρος, βλέμμα πολλά υποσχόμενο, όλες οι αισθήσεις στην κορυφή. Κάπως έτσι λοιπόν ξεχύθηκα έξω στους δρόμους...

Υπήρχε ένας βασικός προγραμματισμός για τον τόπο και τον χρόνο αλλά η μεγάλη απόλαυση ήταν η σιγουριά ότι με μία κίνηση μπορούσα να φέρω «τα πάνω κάτω»! Να πάρω κατευθύνσεις ενελώς διαδορετικές από το πλάνο, υποκινούμενη από το ένστικτο, τη διαίσθηση, κρυμμένες και παραζορισμένες επιθυμίες που θα εκτινάσσονταν με φόρα προς τα έξω.

Τώρα το πονηρό χαμόγελο έπαθε μεγάλη διαπλάτυνση σχεδόν μόνιμη που προκαλεί την απορία.

Μπαίνω στον ηλεκτρικό. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου και φοράω της μυωπίας. Να βλέπω απολύτως καλά. Να μην μου ξεφεύγουν «λεπτομέρειες». Να παρατηρώ ό, τι είναι να παρατηρηθεί.Να ατενίζω με άνεση και σιγουριά. Όταν τα μάτια μου στέκονται λίγο παραπάνω σε κάτι που προκάλεσε ενδιαφέρον στη ψυχή, συνήθως δεν υπάρχει πρόβλημα.

Στην αντίθετη περίπτωση όμως που το βλέμμα μου θα είναι θρασύτατα κολημμένο σε κάποιο «αντικείμενο πόθου», τότε ίσως υπάρξει πρόβλημα.

Δεν ενοχλεί μόνο που δίνω λαβές για πονηρές παρεξηγήσεις. Ενοχλεί και που υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να παραιτηθώ πολύ εύκολα και γρήγορα από αυτό το παιχνιδάκι των βλεμμάτων.

Δεν μου άρεσες όσο χρειαζόταν, λυπάμαι! Ναι. Είμαι αδίστακτη.Επίσης έχω κάθε δικαίωμα στην επιπολαιότητα και στην τρέλα.

Φτάνω στον αρχικό προορισμό μου. Ο προαύλιος χώρος του Μουσείου Ακρόπολης Σε λίγα λεπτά ξεκινά η χορευτική performance που τόσο περίμενα. Με ένα τίναγμα του σώματος βρίσκομαι στον πρώτο κύκλο, τον πιο κοντινό στους χορευτές και κάθομαι κάτω μαζί με άλλους που πρόλαβαν να πάρουν θέση παρόμοια.

Παίρνω μια νωχελική στάση, ξαπλωτή στο πλάι, θέλοντας να ορίσω και το πεδίο «δράσης» μου.Είμαι έτοιμη για όλα.

Σαρώνω αστραπιαία το χώρο γύρω μου. Το φως, τις αντανακλάσεις, τα εμπόδια (κινητά και ακίνητα). Πιάνω την πορτοκαλί τσάντα και την βγάζω έξω. Με βιαστικές αλλά σταθερές κινήσεις κάνω κάποιες τελευταίες ρυθμίσεις και καθαρισμούς. Απολαμβάνω το πέρασμα του λουριού της στο λαιμό μου. Λίγο πριν αφήσει το βάρος της στο σώμα μου, την αρπάζω αποφασιστικά. Τα δάχτυλα ξέρουν πολύ καλά πως να την κρατήσουν και να αγγίξουν το σώμα της. Το «τοπίο» είναι πολύ γνώριμο.

Πολύ σύντομα τα σώματα μας θα ξεκινήσουν έναν απίθανα γοητευτικό «χορό».

Τα μάτια είναι ο Οδηγός μου και με τη σειρά τους αυτά παίρνουν εντολές κατευθείαν από την ψυχή. Και εγώ; Εγώ παραδίνομαι άνευ όρων φυσικά.Μόνο έτσι η ευχαρίστηση είναι εξασφαλισμένη.Για αυτήν θα έκανα τα πάντα. Με πάθος και τρέλα. Την σηκώνω ψηλά... Ο δείχτης αγγίζει το κουμπί...Το καρδιοχτύπι κορυφώνεται... ΚΛΙΚ και αποφόρτιση.

Δεν πρόκειται για απλή κορύφωση. Είναι επαναλαμβανόμενη. Δεν υπάρχει κάμψη.

Όταν θεωρήσω ότι είναι «αρκετό» το θέαμα ξεκινάω την περιπλάνηση μέσα στον κόσμο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται μία άλλη μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Τότε θα μετατραπώ στο «αιμοβόρο θηρίο» που καραδοκεί για τη «λεία» του. Πολλά κλικ, ακατάπαυστα σε δίαφορους ρυθμούς πολύ αργούς έως ταχύτατους και με διαφορετικές διάρκειες.

Μπορώ να μετατραπώ από ναζιάρα (χαζο)γατούλα μέχρι αδίστακτη αφέντρα προκειμένου να πετύχω αυτό που θέλω και όπως το θέλω.

Σκοπεύω ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση. Κλικ. Ο ήχος του μου προκαλεί τη επιθυμία για την επανάληψη. Μόνο που δεν κρύβομαι όπως συνηθίζεται!
Αντίθετα, είμαι ολοφάνερη καθώς κινούμαι με θράσος ανάμεσα στο πλήθος. Χα! Μήπως σας πέρασε η ιδέα από το νου ότι «σκοπεύω» ανθρώπους με...ερωτικό σκοπό; Ελάτε, ούτε στην αρχή τουλάχιστον; Χμ...ίσως να μην διαφέρει και πολύ τελικά!..Κάπου κάπου διασταυρώνομαι και με άλλους «ελεύθερους σκοπευτές». Μία συνομωτική αύρα ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα ανάμεσα μας. Ίσως κλείσει και το ένα μάτι με κατανόηση. Κάποτε και ένα μειδίαμα να σχηματιστεί όλο υπονοούμενο.

Γιατί είναι ένα ΕΡΩΤΑΣ κανονικότατος και αυτός και όλοι οι «ερωτοχτυπημένοι» πάντα έχουν ένα μυστικό κώδικα συνεννόησης μεταξύ τους.

Όχι;...

Υ.Γ:Μετά από πολλές ώρες σύρθηκα προς το σημείο του ραντεβού μου με την παρέα.
- Πώς είσαι έτσι;

- Κουτσαίνεις;

- Καλά δεν έχεις καθόλου μυαλό;

-Με τέτοια ορθοπεδικά τραύματα το θεωρείς λογικό να φωτογραφίζεις τόσες ώρες έξω;

- Πονάς; Δεν μιλάς. Πρέπει να πονάς πολύ εσύ...

(Ναι! Πονούσα πολύ! Αλλά αυτό το χαζό χαμόγελο όπως τότε που πρωτοανακαλύψαμε το σεξ και μάλιστα το...καλό, μάλλον με βοηθούσε πολύ στο πόνο!...) 

Αλεξάνδρα Γεωργίου

Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Διαβάστε περισσότερα